Varfëria si armë për boshatisjen e trojeve shqiptare

Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)

Dëshira e zjarrtë për të sunduar është më e paturpshmja nga të gjitha emocionet. Modeli politik me sistemin shoqërues të partive, garanton që analfabetët kronik, oportunistët pa integritet politik dhe etik, marrin një lojë të lehtë dhe nuk mund ta çojnë vendin askund tjetër përveç saktësisht drejtë greminës.

***

Shkrimet atdhedashëse nga intelektualët e mirëfilltë kërkojnë të lexohen ngadalë. Jo sepse janë aq të vështira për t’i kuptuar, por sepse ato hapen vazhdimisht për reflektime gjatë rrugës. Përveç kësaj, ato priren të përfundojnë më shpejt sesa ju dëshironi, dhe ju nuk e dini sa kohë do të duhet të prisni për një tjetër.

Atëherë është pikërisht ajo që është talenti i shkruesit – për të krijuar këtë hapësirë ​​të veçantë që ekziston diku midis asaj krejtësisht të parëndësishmes dhe banale – dhe asaj solemne, serioze dhe ekzistenciale.

***

Njeriu mësohet me çdo erë të keqe që kundërmon qelbësirë.

Zgjidhja e problemit që shihni në jetë, në të dy shtetet shqiptare dhe trojet nën pushtim, është të veproni në një mënyrë që e bën problemin të zhduket. Patjetër t`i hidhni në koshat e plehrave të gjitha partitë e dështuara dhe minjtë e këtyre 30 viteve që nuk bënë asgjë të mirë për vendin, përveçse e shndërruan në shkretëtirë dhe i zbrazën ato nga rinia.

Sa më shpejtë të jetë e mundur duhet të likuidojmë tiraninë e minjve të yndyrshëm që janë kapluar nga variantet e egra të etjes për pushtet. Ata i përkasin llojit të krijesave të vogla mishngrënëse dhe të gërditshme që nuk ngopen kurrë me ushqim të vjedhur nga nikoqirët e tyre.

Atdheu është i pazëvendësueshëm, shumë më i rëndësishëm se të gjitha partitë politike, apo jo?

Duhet të kemi maksimum vetëm dy parti, që ta kontrollojnë njëra tjetrën. Shqiptaria nuk është më e madhe se Amerika, apo jo?

***

Anija ime është e mbushur me dashuri për vendin tim, Shqipërinë.

Atje është atdheu i gjyshërve të mi. Shqipëria. Vendi më i bukur në rruzullin e Tokës. Paraardhësit tanë pellazg-ilir kanë jetuar atje për të paktën 100,000 vjet. Gurët që ata pastruan qëndrojnë në kopshte të gjata shkëmbore midis pastrimeve. Ata kanë ndërtuar shtëpia dhe objekte të ndryshme. Krejt modeste, sepse nuk ishin të pasur, por aq të bukura sa mund t`i bënin.

Është për Shqipërinë që zemra ime rreh. Jo vetëm që troket për vendin, por edhe për këdo që ndanë dashurinë time për atë tokë me bukuri të mahnitshme. E dua gjuhën shqipe, natyrën, kulturën dhe gjithçka që i bën shqiptarët shqiptarë. Trishtohem jashtëzakonisht shumë kur shoh ndryshimin demografik që do të ndodhë, sesi Shqipëria (të gjitha trojet) ngadalë por me siguri po humb identitetin e saj në favor të mysafirëve të paftuar. Me idiotësinë tonë dhe me interesin personal të politik-bërësve të korruptuar e dobiç, ne e kemi dëmtuar plotësisht veten dhe vendin tonë që do të trashëgohet nga të huaj – nëse nuk zgjohemi menjëherë nga gjumi i tepruar.

***

Bëhet fjalë për atë që zhduket, për gjërat që ruhen larg në një bodrum, hidhen në fund të një pellgu, lirohen në kontejnerë, vidhen. Bëhet fjalë për shkrime që nuk lexohen, histori pa dëgjues dhe ka të bëjë me njerëz që udhëtojnë në rrugën e tyre, të cilët harrohen ose harrojnë ose vdesin. Por ka të bëjë edhe me të kundërtën e natyrshme të zhdukjeve: për kujtimet që ringjallen, për takimet e papritura me diçka që është harruar dhe shkuar, përpjekjet për të rivendosur atë që ka qenë dikur. Dhe ka të bëjë me atë (kombin tonë) që nuk duhet lejuar të zhduket, pa marrë parasysh sa me ngulm forcat e errëta brenda dhe jashtë murit të arbrit përpiqen ta heqin qafe atë.

***

Të gjithë tingujt kanë lindur nga heshtja, janë të rrethuar nga heshtja dhe vdesin në heshtje. Është heshtja ajo që i jep zërit kushtet e tij të jetesës. Është një pjesë e qenësishme e çdo bubullime, e çdo strehe, e çdo note në muzikë, çdo këngë, çdo fjalë. E vetmja gjë që duhet të bësh është ta vëresh. Bëhu i vetëdijshëm për ndërprerjet midis fjalëve dhe intervalet e shkurtra dhe të qeta midis fjalive në një bisedë. Atëherë dimensioni i heshtjes do të rritet brenda teje. Ti nuk mund ta perceptosh heshtjen nëse nuk arrish një heshtje të brendshme në të njëjtën kohë. Heshtje jashtë, heshtje brenda. Ti ke hyrë në të pa manifestuarën.

***

Ashtu si tingulli nuk mund të ekzistojë pa heshtje, asgjë nuk mund të ekzistojë pa sendet, pa hapësirën boshe që lejon sendin të jetë. Të gjitha objektet fizike ose trupat – përfshirë politik-bërësit shqipfolës – kanë dalë nga asgjëja, janë të rrethuar nga asgjë dhe përfundimisht do të përfundojnë në asgjë.

Dhe jo vetëm kaq; edhe brenda të gjithë trupave fizikë ka shumë më tepër “asgjë” sesa ka “diçka”. Qëndrueshmëria (fortësia) e materies është një iluzion. Edhe në dukje lëndë e ngurtë, trupi jot përfshirë, përbëhet nga pothuajse 100 për qind boshllëqe.

Mund të më pyesësh: Ti duket se supozon se “zbrazëtia” ose “asgjë” nuk është thjesht asgjë, por që ka disa veti misterioze. Çfarë është asgjë?

Një pyetje e tillë nuk ka përgjigje, sepse mendja jote po përpiqet të bëjë asgjë nga diçka. Në momentin që e kthen atë në diçka, e ke humbur.

Kjo mund të jetë e vështirë për tu kuptuar për një mendje që është mësuar të mendojë se gjithçka me rëndësi është në të ardhmen. Gjërat që keni bërë, ose keni qenë të ekspozuar në të kaluarën, nuk mund t’ju ndalojnë të jeni pozitivë në lidhje me mundësitë e ndryshimit që keni tani. Ju nuk mund ta bëni këtë në një të ardhme që ju, si të thuash, e shtyni para jush. Bëje tani ose kurrë.

Ne shpesh zgjedhim të njëjtën rrugë si më të afërtit tanë. Por jeta nuk ka të bëjë me jetesën e pritjeve të të tjerëve, ka të bëjë me jetesën e ëndrrave tuaja.

A do ta ndalojmë tradhtinë – apo do ta mbështesim atë?