Robert Burns, poeti që filloi me dedikime dashurie dhe u shndërrua në një bard skocez

SOT NE PERVJETORIN E VDEKJES

Nga Albert Vataj

Edhe pse ai nisi karrierën krijuese me poezi dashuria, dedikime për vajzat që njohu, vargjet e tij u bënë uragani i zërit të shpirtit të jetës në fermë, përvojës rurale, kulturës tradicionale dhe dallimeve klasore dhe praktikës fetare.

Ai konsiderohet si poeti kombëtar i Skocisë. Edhe pse ai nuk u nis për të arritur atë status, ai shprehu qartë dhe në mënyrë të përsëritur dëshirën për t’u quajtur një bard skocez.

I lindur në një familje fermerësh qiramarrës, ai u arsimua kryesisht në shtëpi nga babai i tij. Filloi të punonte në fermë në moshën 12 vjeç, gjë që thuhet se kjo i kishte dëmtuar në mënyrë të pakthyeshme shëndetin. Ai ishte i famshëm për dashuritë e tij, si dhe rebelimin e tij kundër fesë ortodokse. Shkroi poezinë e tij të parë, “E bukura Nelli”, dedikuar një vajze ferme në moshën 15-vjeçare. Ishte vërtetë një shprehje spontane e pasionit të tij, pasi deri atëherë nuk kishte asnjë prirje për t’u bërë poet. Megjithatë, ai vazhdoi të shkruante poezi të frymëzuara nga vajzat e reja që takonte në lagje dhe gjetkë, por shumë shpejt shpirti i tij krijues u shtri në një dimension të tillë sa do të shndërrohej në një zë që zgjonte interesim popullor.

Burns e filloi karrierën e tij si një poet vendas duke shkruar për një audiencë vendase, të njohur për të cilin ai kërkoi përgjigje të menjëhershme, si të gjithë artistët në një kontekst tradicional. Ai shkroi për tema tërheqëse si për veten e tij ashtu edhe për grupin e tij artistik, shpesh në një stil bisedor jashtëzakonisht tërheqës.

Kështu, mund të thuhet se Burns mbetet poeti kombëtar i Skocisë, sepse letërsia skoceze pushoi së bashku me të, duke dhënë më pas poezi në anglisht ose në anglo-skocez ose në imitime të Burns.

Fakti që ai konsiderohet si poeti kombëtar i Skocisë sot i detyrohet shumë pozicionit të tij si kulmi i traditës letrare skoceze, një traditë që shtrihet deri në makarët e oborrit , tek Robert Henryson dhe William Dunbar ., tek shkrimtarët popullorë të shekullit të 17-të nga James VI i Skocisë tek William Hamilton i Gilbertfield-it, tek pararendësit e fillimit të shekullit të 18-të si Allan Ramsay dhe Robert Fergusson. Burns shihet shpesh si fundi i asaj linje letrare, edhe sepse shkëlqimi dhe arritja e tij nuk mund të barazoheshin dhe, më veçanërisht, sepse gjuha popullore skoceze në të cilën ai shkroi disa nga veprat e tij të njohura ishte – edhe siç e përdorte – duke u bërë gjithnjë e më pak e kuptueshme për shumicën e lexuesve, të cilët tashmë ishin të njohur mirë me kulturën dhe gjuhën angleze.

Burns, shpesh quhet një poet pararomantik për ndjeshmërinë e tij ndaj natyrës, vlerësimin e lartë të ndjenjës dhe emocioneve, spontanitetin, qëndrimin e tij të ashpër për liri dhe kundër autoritetit, individualizmin e tij dhe interesin e tij antikuar ndaj këngëve dhe legjendave të vjetra. Vështrimet e shumta prapa të poetëve romantikë ndaj Burns, si dhe komentet e tyre kritike dhe pelegrinazhet në zonat e jetës dhe veprës së Burns, sugjerojnë vlefshmërinë e lidhjes së Burns me atë lëvizje kulturore të përhapur evropiane të fundit të shekullit të 18-të dhe fillimit të shekullit të 19-të, e cila ndante me të një shqetësim për krijimin e një bote më të mirë dhe për rinovimin kulturor.

Megjithatë, vetë cilësitë që duket se e lidhin Burns me romantikët ishin përgjigje logjike ndaj Skocisë së shekullit të 18-të në të cilën ai lindi. Dhe prejardhja e tij e përulur, bujqësore e bëri atë në një farë mënyre një zëdhënës për çdo skocez, veçanërisht për të varfërit. Ai ishte i vetëdijshëm për gjendjen e pabarabartë të njerëzimit dhe shkroi për të dhe për shpresën për një botë më të mirë, barazi gjatë gjithë jetës, dhe e bëri këtë në letra, poema dhe këngë.

Meqenëse Burns ishte skocez, arritjet e tij artistike duken jashtë rrjedhës kryesore të letërsisë angleze të shekullit të 18-të. Ai as nuk përshtatet mirë në periudhën romantike. Si rrjedhojë, ai shpesh lihet jashtë historive letrare dhe antologjive të atyre periudhave, cilësitë gjuhësore të veprës së tij më të mirë ofrojnë një pengesë shtesë. Por gjuha nuk duhet të jetë pengesë, siç dëshmojnë përkthimet e veprës së tij. Rrënjët e Burns mes njerëzve dhe shqetësimi i tij për pabarazitë sociale e kanë bërë atë veçanërisht të popullarizuar në Rusi dhe Kinë. Ndërsa Burns dhe produktet e tij letrare janë të rrënjosura fort në mjedisin shoqëror nga i cili ai erdhi, të dyja vazhdojnë të jenë simbole të fuqishme të gjendjes së njerëzimit.

Robert Burns vdiq nga sëmundja e zemrës më 21 korrik 1796. I varrosur fillimisht në cepin e largët të oborrit të kishës së Shën Michael në Dumfries, mbetjet e tij mortore u zhvendosën në mauzoleumin e Burns, i ndërtuar në kujtim të tij në të njëjtën varrezë, në shtator 1817.