Lulja dhe rrufeja
Fatmire Duraku
Lulja dhe rrufeja
Me dy grushte dhe nga kopshti
Ngjitja shkallët e jashtme të kullës
Dy gushte dhe për lulen time
Që priste të bënte jetë të re në mua
Mes muresh të kullës
në dritaren e vogël
dy pëllëmbë larg frëngjive
ku koha rrodhi përmes pushkës
ngjitja shkallët me dy grushte dhe
rrufeja shkrepi papritur qëlloi arrën
dhe diku thellë zemrën time
zot dridhesha kurse dheu
nisi të më ikte nga duart
më ikte dheu e unë qaja lulen
çfarë do të bënte ajo pa dheun
pa ujin pa ajrin pa syin tim
ndërsa arra digjej mes oborri
ndërsa unë digjesha në zemër
atëherë e tash unë ngjes shkallët
E kurrë nuk arrij me atë dhe te lulja
tashmë e bërë dyllë në kullë
Te varri i gjyshit
Bri plepi, buzë lumi
Varri i gjyshit me një lule
te koka
përkulem ndër lot
më tutje guri i mezhdës
Një gur i zi nën drizë
Vij këtu e vogël
Bëhem më e madhe
Vij këtu e madhe
Bëhem më e vogël
Përkulem ndër lot
më tutje guri i mezhdës
Gur i zi nën degëza drize
Ç`sëmundje, vallë,
e mori gjyshin?!
Kujtimi për nënën
rrugë të zbrazëta
qyteti i fjetur
mua mendja nënë më ikën te ti
e vetmuar e hap dritaren
shikoj pa cak në largësi
jashtë qetë – qetë bie borë
si një ledhatim i largët
si një kujtim i ngrohtë për ty
si një valëz e lehtë liqeni
zgjuar nga ujë pi aty dreni
si një lule
nga e prek lehtë
valsi pranveror
borë bie qetë – qetë
asgjë nuk lëviz, fare
vetëm një zog vjen në dritare
nga syri im në lot pi ujë
nga zemra ime ha thërrime
mua mendja më ikën te ti
Vorbulla e egër
E harruar mes dritës e kujtimit
Vizatoja në pluhur diçka të verdhë
Që s` shpjegohet kurrsesi
E zemrën ta djeg gjithnjë
Diçka ndërmjet dritës e kujtimit
Nga i rikthen sendet që s`janë më
Sendet që i ke harruar përfundimisht
Në vorbullën e egër të jetës
Kurse qeni të zonë s`e njeh
Dhe e leh dhe e leh dhe e leh
Vizatoja diçka që s` shpjegohet dot
Me veten flisja, flisja me ty
Kurse qeni të zonë s`e njeh
Dhe e leh dhe e leh dhe e leh
