VITI I RI 2025: VITI I MBARË PËR KOSOVËN DHE NJERËZIMIN
Nga Prof. Dr. Sabile Keçmezi-Basha
Çdo fund vit, sikur të ndjekim një ligj të pashkruar të zemrës, mblidhemi në frymën e një rituali familjar që na ka rrënjosur kujtimet dhe traditat më të çmuara. Me kujdes dhe dashuri, përgatitemi të dërgojmë urime te çdo mik, çdo njeri që ka prekur jetët tona, dhe te familjarët që na mbushin me ngrohtësi e përkatësi.
Çdo vit, fjalët tona janë një pasqyrë e asaj që ndiejmë, e ndryshme nga viti që lamë pas, si të nxitura nga përvoja të reja dhe ndjesi më të thella. Dhe dëshirat që përfshijmë në to – ah, ato janë gjithnjë të mëdha, sikur çdo vit të na shtynte të ëndërrojmë më tej, më lart, më guximshëm. Me secilën letër apo mesazh, shpresat tona lartësohen, duke u përhapur si petalet e një luleje që çel nën dritën e një pranvere të përjetshme.
Kjo përgatitje nuk është thjesht një detyrë, por një rit i dashurisë dhe kujtimit. Në çdo fjali, ndihet jehona e emocioneve tona: falënderime për të kaluarën, lutje për të ardhmen, dhe dëshira për lumturi të pakushtëzuar. Sikur të shkruanim në një libër të përjetshëm, urimet tona mbajnë peshën e aspiratave që rriten dhe bëhen më të ndritshme vit pas viti.
Kështu, çdo fund vit shndërrohet në një kapitull të ri në sagën tonë familjare, një kohë për të rikujtuar se sa shumë e çmojmë njëri-tjetrin dhe se sa fuqishëm e mbajmë të gjallë lidhjen që na bashkon përmes viteve. Dhe kështu, me çdo fjalë të zgjedhur me kujdes, ne shkruajmë një poezi të dashurisë dhe shpresës, duke e dërguar atë në krahët e kohës, që të arrijë zemrat e atyre që na rrethojnë.
Në vitet e robërisë, kur fjala e lirë ishte luks i ndaluar dhe mendimi i hapur shndërrohej në rrezik, ne flisnim me një gjuhë të fshehtë, atë të Ezopit. Ajo ishte një gjuhë që ngërthente brenda saj shpresat tona, të koduara në fjalë që mbartnin më shumë peshë sesa tingëllonin. Në heshtje dhe fshehtësi, pëshpëritnim dëshirat tona, sikur të mbillnim farat e një të ardhmeje që mezi priste të lindte.
Çdo vit, me ndrojtje por edhe me një guxim të patrembur, ëndërronim një ditë kur horizonti i Kosovës do të hapej si një agim i ri. Në secilën dëshirë të shprehur, edhe pse e mbuluar me metafora dhe aludime, qëndronte e njëjta ndjenjë: një thirrje për liri, një lutje që Kosova të jetë vetvetja – e lirë, e pavarur, e denjë.
Ato dëshira ishin si një zjarr i fshehur, që përkundej nën hirin e përditshmërisë së rëndë, por kurrë nuk shuhej. Në heshtjen e asaj gjuhe të koduar, ne ruanim shpirtin e një populli, duke i dhënë zë atij që historia përkohësisht e kishte heshtur. Dhe çdo dëshirë, çdo frazë e fshehtë, ishte një gur në themelet e lirisë që ëndërronim.
Ishte një art të shprehje atë që zemra kërkonte, ndërsa duhej të shmangnim shikimet e zymta të atyre që na kufizonin. Por në këtë art, ne u bëmë poetë të shpresës dhe arkitektë të ëndrrave tona kolektive. Çdo vit, me një ritëm të heshtur, ndanim të njëjtën dëshirë të përbashkët: që Kosova të çlirohej, që Kosova të marrë frymë lirisht, si një zog që lëshohet nga kafazi për të fluturuar drejt qiellit.
Në fund, fjalët e fshehura u bënë zëra të ngritur, dhe dëshirat tona, dikur të lidhura në pranga, u shndërruan në realitet. Por kujtesa e asaj kohe mbetet një testament për forcën e shpresës, për artin e qëndresës, dhe për atë që do të thotë të ëndërrosh lirinë kur gjithçka të mohohet.
Ndoshta sot, nga lartësitë e kohës që ka kaluar dhe nga perspektiva e një bote që duket më e qartë, gjithçka mund të duket pak qesharake, pak naive. Ëndrrat e atëhershme, shpresat që i mbanim në zemër si thesare të fshehur, mund të perceptohen si lojëra të pafajshme të një shpirti të shtypur që kërkonte dritë në errësirë.
Por a nuk është gjithmonë kështu me ëndrrat e një kohe të vështirë? Ato që një herë na jepnin forcë për të mbijetuar, sot shfaqen si silueta të zbehta në kujtesë, duke na bërë të buzëqeshim me një dozë mallëngjimi dhe ndoshta pak turp. Por brenda këtij “naiviteti” fshihet një fuqi e papërshkrueshme – ajo që i shtyn njerëzit të shpresojnë, të guxojnë dhe të vazhdojnë, edhe kur duket se çdo gjë është kundër tyre.
Në të vërtetë, ajo që mund të duket naive sot, ishte një urë drejt të ardhmes, një mënyrë për të mbajtur të gjallë shpirtin në ditët më të errëta. Çdo dëshirë e shprehur, çdo ëndërr e artikuluar me droje, ishte një akt guximi i fshehtë, një rebelim i heshtur kundër harresës. Ai “naiviteti” ishte, në fakt, fuqia që na mbajti të fortë kur e tashmja na dukej e pamundur për t’u përballuar.
Duket naive vetëm sepse e kemi kaluar atë pengesë, sepse tani jetojmë në një botë që atëherë na dukej e paarritshme. Por le të mos harrojmë: naiviteti i asaj kohe ishte fara nga e cila lindi realiteti i sotëm. Dhe ndoshta, në të gjithë “qesharakësinë” e tij, ai naivitet mbetet më i sinqerti, më i vërteti dhe më e bukura pjesë e historisë sonë.
Ne jetonim me një etje të pashuar, një dëshirë që ndizej si një flakë e fshehur brenda zemrave tona, duke shpresuar se çdo vit i ri do të sillte atë që na mungonte. Ishte më shumë se një ëndërr; ishte një kërkesë e heshtur e një populli të tërë, një angazhim kolektiv për një të drejtë që duhej të ishte e jona.
Çdo fillim viti ishte si një prag shprese, një moment kur guxonim të ëndërronim për një të nesërme më të mirë. Në urimet tona të thjeshta, qëndronin aspiratat më të mëdha të një kombi, të mbështjella me fjalë të kujdesshme, por të ngarkuara me pasion dhe qëndresë. Dëshironim lirinë, atë hapësirë ku shpirti mund të merrte frymë lirshëm, atë tokë ku mund të jetonim pa frikë dhe kufizime.
Ishte një ëndërr që nuk i përkiste individit, por të gjithëve. Në çdo frymëmarrje, ndjenim peshën e një përgjegjësie që tejkalonte veten tonë, një thirrje për të vazhduar përpara, pavarësisht pengesave. Ajo që kërkonim ishte më shumë se një dëshirë e zakonshme për një vit të ri – ishte një lutje, një zotim dhe një betim për të mos hequr dorë derisa e pamundura të bëhej e mundur.
Dhe çdo vit që kalonte pa sjellë atë që dëshironim, nuk e zbehte shpresën tonë; përkundrazi, e bënte më të fortë. Në përpjekjet tona të përbashkëta, gjenim forcën për të ëndërruar edhe më shumë, për të luftuar edhe më fort. Sepse ajo që kërkonim nuk ishte thjesht për veten tonë, por për brezat që do të vinin, për të ardhmen që duhej të ishte e jona. Në këtë kërkim, gjetëm kuptimin e qëndresës dhe bukurinë e shpresës, një forcë e pandalshme që lindi nga zemra e një populli të bashkuar.
Për lirinë, për atë fjalë të shenjtë që nuk guxonim gjithnjë ta shqiptonim hapur, ne pëshpëritnim me zemër të dridhur: “Ky vit le të jetë më i mbarë.” Ishte një lutje e thjeshtë në dukje, por e ngarkuar me gjithë peshën e shpresave tona, një dëshirë që rritej në heshtje, si një farë që pret dritën për t’u shndërruar në jetë.
Në prag të çdo viti, me zemrat që rrihnin në harmoni, përpiqeshim të thurnim fjalë të cilat shprehnin më shumë sesa thoshin. Shpresonim për mbarësi, jo vetëm për tryezat dhe shtëpitë tona, por për gjithë truallin që e quanim atdhe. “Le të ketë mbarësi,” thoshim, duke nënkuptuar një paqe të munguar, një çlirim të shumëpritur, një kohë kur frika dhe pasiguria do të zëvendësoheshin nga drita dhe gëzimi.
Fjalët tona, edhe pse të thjeshta, ishin si bekime të fshehta që bartnin një forcë të pamat. Ishte si të mbillnim një pemë shprese në oborret e shpirtit, duke pritur që një ditë frytet e saj të shfaqeshin. Mbarësia që dëshironim për shtëpitë tona ishte, në thelb, një thirrje për një jetë të denjë, për një tokë që nuk do të mbahej më rob e as e shtypur.
Kështu, çdo vit i ri ishte një faqe bosh ku shkruanim ëndrrat tona të heshtura, me një dorë që dridhej nga pasiguria, por që kurrë nuk ndalonte së shpresuari. Dhe në ato pak fjalë, në atë urim të thjeshtë për mbarësi, fshihej historia e një populli të tërë – historia e qëndresës, e dashurisë për lirinë dhe e shpresës së pashuar, që as vitet e robërisë nuk mundën ta shuanin.
Kur donim të shprehnim atë që zemrat tona thërrisnin me gjithë fuqinë e tyre – që Kosova të bëhej republikë, gjenim strehë në hijen e një gjuhe të fshehtë, plot alegori dhe nënkuptime. Me një buzëqeshje të përmbajtur, përshëndesnim Fitoren, vajzën e axhës, duke mbështjellë shpresën tonë të madhe me fjalë të thjeshta e të përditshme.
Ishte një art i qëndresës në heshtje, një mjeshtëri që buronte nga nevoja për të mbijetuar dhe për të mos tradhtuar ëndrrat tona. Emri i saj, Fitore, bartte një simbolikë që i kapërcente kufijtë e familjes – ajo ishte më shumë se një emër; ishte një thirrje, një premtim për një ditë të re. Arsye dhe pa arsye, përshëndetja për të ishte një mënyrë për të thënë atë që nuk mund të thuhej, një mënyrë për të mbajtur gjallë aspiratën tonë të përbashkët.
Në këtë lojë fjalësh të maskuara, ne krijonim një kod të fshehtë solidariteti, një rrjet ëndrrash që nuk mund të zhbëhej nga asnjë pushtet. Çdo përshëndetje për Fitoren ishte një shkëndijë shprese, një urim i heshtur për Kosovën, që një ditë të mund të qëndronte e lirë dhe krenare në mesin e kombeve të tjera.
Dhe ashtu, në dukje të zakonshme, por në thelb heroike, këto përshëndetje ishin aktet tona të vogla të guximit. Ato ishin dëshmi e forcës së shpirtit tonë, që refuzonte të dorëzohej. Në çdo fjalë të fshehur që i drejtonim asaj, ne mishëronim ëndrrat e një populli të tërë – ëndrra që, si një lumë i pandalshëm, rrjedhin drejt bregut të lirisë.
Këtë pranverë, dëshironim që trëndafilat të çelnin sa më shumë, sikur aroma e tyre të mund të mbushte hapësirën me shpresë dhe rilindje. Secili petal i trëndafilit, për ne, ishte si një premtim i heshtur, një shenjë e një të ardhmeje më të ndritur, ku toka jonë, e dashura Tokëjonë, do të gjallërohej me ngjyra të reja dhe frymë të re.
Në fund të çdo letre, mesazhi apo urimi, përpiqeshim të gjenim fjalët e duhura, ato që mbartnin më shumë se thjesht mirësjellje. “Ju dëshiroj gjithë të mirat,” shkruanim, por në ato pak fjalë gjendej një botë e tërë emocionesh dhe shpresash. Ishte si një përpjekje për të përmbledhur në një fjali të thjeshtë gjithë dashurinë për tokën tonë, për ëndrrat tona, për atë që dëshironim të shihnim të lulëzuar si trëndafilat e pranverës.
Tokëjonë nuk ishte thjesht një emër; ishte një betim, një ndjesi e ngulitur thellë në qenien tonë. Ajo përfaqësonte gjithçka që ishim dhe gjithçka që shpresonim të bëheshim. Me këtë përshëndetje të thjeshtë, ne jo vetëm që shfaqnim mirësinë tonë, por edhe lidhjen tonë të pashkëputshme me këtë tokë që na dha gjithçka, që na mësoi të duam, të shpresojmë dhe të qëndrojmë.
Kështu, çdo urim mbartte brenda vetes një pjesë të shpirtit tonë kolektiv, një thirrje të heshtur për rilindje dhe përmbushje, për një Tokëjonë që të jetë gjithmonë e jona, e lirë dhe e lulëzuar si trëndafilat në agun e një pranvere të përjetshme.
Me kalimin e viteve, urimet tona ndryshuan, ashtu si ndryshojnë lumenjtë që gjejnë rrugë të reja drejt detit. Dikur, të mbështjellë nga hijet e robërisë, urimet tona ishin të koduara me shpresë, një lutje për liri dhe një Kosovë të çliruar. Por tani, pas çlirimit, ato morën një tjetër frymë – një thjeshtësi që fsheh brenda vetes thellësinë e një zemre që ka vuajtur, shpresuar dhe fituar.
Sot urojmë për të gjitha të mirat në familje, për dashurinë që mbush shtëpitë tona dhe paqen që i përqafon ato. Urojmë për gëzimet e vogla dhe përqafimet e mëdha, për dritën në sytë e fëmijëve dhe qetësinë në zemrat e të moshuarve. Urojmë sepse tashmë dimë se sa e shtrenjtë është jeta, sa e çmuar është lumturia dhe sa domethënëse është të kesh një familje të bashkuar.
Por pse urojmë? Pse i japim kaq shumë peshë këtyre fjalëve që përsëriten vit pas viti? Urojmë sepse besojmë. Besojmë në të mirën, atë të mirën që, megjithëse ndonjëherë e fshehur, ekziston gjithmonë brenda qenies njerëzore. Urojmë sepse besojmë se urimi është një dritë që ndizet për të ndriçuar rrugën tonë dhe të të tjerëve. Besojmë se urimi është një farë e mbjellë në tokën e shpresës, që do të lulëzojë në diçka që e duam, që e kërkojmë dhe që na mungon.
Në çdo urim që pëshpëritim, ka një akt të vogël besimi – një thirrje për një të ardhme më të mirë, një mirënjohje për atë që kemi dhe një dëshirë për atë që ende ëndërrojmë. Dhe kështu, urimet tona, të thjeshta por të thella, janë një reflektim i shpirtit tonë njerëzor: të etur për paqe, për dashuri dhe për lumturi. Janë një poezi e thurur me shpresë, një testament i dëshirës sonë për të mbajtur gjallë atë që është më njerëzore dhe më fisnike tek ne.
Vit pas viti, përsërisim të njëjtën dëshirë, të thjeshtë në fjalë, por të pafund në domethënie: “Qofshim të lumtur.” Është një urim që përshkon kohën, një kërkesë universale që e bartim brenda nesh si një nevojë të natyrshme, një thirrje për atë që na plotëson dhe na bën njerëz.
Të urojmë lumturinë është një akt i heshtur guximi, një përpjekje për ta çuar dritën në zemrat tona dhe në jetët e të dashurve tanë. Sepse lumturia, me gjithë brishtësinë dhe përkohshmërinë e saj, është ajo ndjesi që na jep kuptim dhe na lidh me gjithçka që është e bukur dhe e vërtetë. Nuk është thjesht një gjendje, por një qëllim – një pikë drejt së cilës endemi, edhe kur rrugët janë të mjegullta dhe të pasigurta.
Kur themi “qofshim të lumtur,” ne nuk kërkojmë përsosmëri; kërkojmë momente të vogla që shkëlqejnë në përditshmëri – një buzëqeshje në mëngjes, një përqafim në heshtje, një moment qetësie nën qiellin e yjeve. Kërkojmë të ndiejmë gëzimin e thjeshtë të të qenit gjallë, të jemi të pranishëm në jetën tonë dhe të mos harrojmë ta festojmë atë, edhe në përulësinë e saj.
Dhe kështu, ky urim i përhershëm për lumturi bëhet më shumë se një dëshirë; bëhet një premtim që i bëjmë vetes dhe njëri-tjetrit, për të ndjekur gjithmonë atë që na bën të ndiejmë, të shpresojmë dhe të jetojmë. Është një melodi e heshtur, një poezi që i përshtatet çdo zemre, një kujtesë se lumturia është një dritë që ne vetë mund ta ndezim, vit pas viti.
Në çdo urim që shqiptojmë, ka një thelb të përhershëm, një thirrje që ngrihet mbi të gjitha të tjerat: “Qofshim të shëndetshëm.” Në këtë dëshirë të thjeshtë, por madhështore, përqendrohet vetë esenca e jetës, ajo që na mban të lidhur me botën, me njëri-tjetrin, dhe me vetë qenien tonë.
Të urojmë shëndet është më shumë se një shprehje e zakonshme; është një lutje e thellë dhe universale, një njohje e faktit se çdo gëzim, çdo ëndërr, çdo arritje fillon dhe mbështetet në forcën e trupit dhe mendjes sonë. Pa të, edhe aspiratat më të mëdha bëhen të brishta, si kulla rëre nën një dallgë.
Kur themi “mbi të gjitha, shëndet,” ne shprehim një mirënjohje të heshtur për atë që shpesh e marrim si të mirëqenë, derisa ta humbasim. Është një kujtesë se forca jonë fizike dhe paqja jonë shpirtërore janë bazat e jetës sonë, rrënjët nga të cilat lulëzojnë të gjitha të mirat.
Por ky urim nuk është thjesht për veten; është një urim për të gjithë ata që duam, për një botë ku trupi dhe shpirti të jenë në harmoni, ku dhimbja të mos errësojë të përditshmen, dhe ku çdo frymëmarrje të jetë një shenjë e qetësisë dhe fuqisë.
Kështu, çdo herë që përsërisim këtë dëshirë, ne kujtojmë veten për atë që është vërtet e rëndësishme – një jetë që rrjedh e pandërprerë, e mbushur me shëndet dhe vitalitet. Në këtë urim të përhershëm, ka një poezi të heshtur, një melodi të brendshme që tingëllon: “Qofshim të fortë, qofshim të gjallë, qofshim të plotë.”
Në thellësi të çdo urimi fshihet një mungesë, një zbrazëti që dëshirojmë ta mbushim. Një gjë që nuk e kemi, një ndjenjë, një bekim, një e mirë që na mungon – urojmë ta kemi. Është natyra jonë njerëzore të kërkojmë atë që na bën të plotë, atë që e ndjejmë si të domosdoshme për jetën tonë, për qenien tonë.
Urojmë për dashuri kur ndjejmë vetmi. Urojmë për paqe kur zemra na rreh nën peshën e shqetësimeve. Urojmë për lumturi kur dita na duket gri, dhe për shpresë kur errësira rrethon horizontin tonë. Por çfarë nuk urojmë? Çfarë nuk përfshin dëshirat tona, që ndërthuren si fijet e një pëlhure të pafundme, të ngjizura nga shpresa dhe besimi?
Dhe pastaj pyesim: a urojmë ne mjaftueshëm për atë që i përket gjithë botës? A urojmë që lufta të ndalet, që toka të pushojë së dridhuri nga dhimbjet e saj, që fëmijët të qeshin pa frikë? Po bota vetë, a uron vallë? A ka brenda saj një zë që ngrihet për të thënë: “Mjaft më, të mos ketë luftë, të mos ketë urrejtje, të mos ketë ndarje”?
Urimet tona, në thelb, janë një pasqyrë e shpirtit tonë. Në to gjendet ajo që na mungon, por edhe ajo që shpresojmë për të tjerët. Janë si një lutje kolektive, që kalon përtej kufijve, përtej gjuhëve, përtej kombeve. Në urimin tonë që bota të mos njohë më luftë, ka një dëshirë për një të ardhme ku njerëzimi do të njohë vetëm ndërtimin, jo shkatërrimin; ku çdo urim do të jetë për jetë, për harmoni dhe për një të nesërme më të mirë për të gjithë.
Dhe kështu, vazhdojmë të urojmë. Sepse në çdo urim, sado i thjeshtë, sado i ndrojtur, ekziston një farë e shpresës që mund të mbijë një ditë, për të ndryshuar botën.
Urojmë që urrejtja të mos gjejë më vend në zemrat njerëzore, të mos zërë rrënjë në mendimet tona dhe të mos helmojë marrëdhëniet që ndërtojmë. Është një dëshirë e thjeshtë në dukje, por në thelb një lutje e thellë për një botë ku ndarja dhe konflikti t’i lënë vendin mirëkuptimit dhe dashurisë.
Të urojmë që të mos ketë urrejtje është të shpresojmë për një botë ku shikimet janë të mbushura me mirënjohje dhe jo dyshim, ku fjalët ndërtojnë ura dhe jo mure, dhe ku çdo zemër është një vatër ngrohtësie e jo një zjarr përçarjeje. Është të ëndërrojmë për një realitet ku dallimet tona nuk janë arsye për ndarje, por pasuri që na pasuron të gjithëve.
Në këtë urim qëndron thelbi i gjithçkaje që është më fisnike tek ne. Është një thirrje për të kuptuar se urrejtja është një prangë që e vendosim vetë, ndërsa dashuria dhe respekti janë çelësat që na lirojnë. Është një kujtesë se njerëzimi mund të ngrihet mbi të kaluarën e tij të dhimbshme dhe të ndërtojë një të ardhme të bazuar në bashkëjetesë dhe harmoni.
Dhe kur pëshpëritim këtë urim, sikur i drejtohemi vetë zemrave tona: të mos lejojmë që urrejtja të na robërojë. Të ndjekim rrugën e dhembshurisë, kuptimit dhe faljes. Sepse vetëm atëherë, në mungesën e urrejtjes, mund të lulëzojë ajo që është më e bukur në jetë – dashuria, paqja dhe lumturia që të gjithë dëshirojmë.
Urojmë që tragjeditë të mos errësojnë më horizontin e jetëve tona, që hidhërimi të mos trokasë në dyert e botës me një forcë shkatërruese. Është një dëshirë e heshtur, e mbushur me një ndjenjë të thellë dhe universale: që bota të ruajë qetësinë e saj, që të nesërmet të jenë të paprekura nga dhimbja e humbjes dhe pesha e fatkeqësive.
Kur themi “Urojmë të mos ketë tragjedi,” ne përpiqemi të imagjinojmë një botë ku jetët vazhdojnë në paqe, të pandërprera nga furtunat e papritura. Është një thirrje për stabilitet, një dëshirë që çdo mëngjes të zgjojë vetëm shpresë dhe dritë, e jo lajme që ngurtësojnë zemrën. Tragjedia, me hijen e saj të zymtë, është një kujtim i ashpër i brishtësisë sonë; dhe urimi ynë është një refuzim i kësaj brishtësie, një thirrje për vazhdimësi e harmoni.
Në këtë urim ka një reflektim për atë që e bën jetën të çmuar – momentet e thjeshta, të zakonshme, që shpesh i marrim si të mirëqena. Ajo është një kërkesë për të mbrojtur këto momente, për t’i ruajtur të paprekura nga dhimbja e papritur.
Urojmë që tragjeditë të mos na prekin, jo sepse mohojmë realitetin e tyre, por sepse besojmë në fuqinë e jetës për të lulëzuar. Në këtë urim jeton shpresa që, përtej çdo pengese, njerëzimi mund të ndërtojë një botë ku humbja dhe dhimbja të jenë më pak të pranishme, një botë ku paqja dhe mirëqenia të jenë norma, e jo përjashtim.
Kështu, urimi për një botë pa tragjedi bëhet një poezi e heshtur për jetën – një këngë për qëndrueshmërinë, për dashurinë, për të gjitha ato gjëra që e bëjnë ekzistencën tonë kaq të vlefshme dhe të brishtë në të njëjtën kohë.
Urojmë që vuajtja të mos gjejë më strehë në zemrat njerëzore, që gjurmët e saj të shlyhen nga fytyrat, dhe që rrëfimet e dhimbjes të zëvendësohen me histori gëzimi. Është një dëshirë universale, një lutje e heshtur që buron nga thellësia e shpirtit, një thirrje për një botë ku vuajtja nuk ka më vend.
Të urojmë që të mos ketë vuajtje do të thotë të ëndërrojmë për një realitet ku dhimbja nuk mbretëron mbi të përditshmen. Është një shpresë për një botë ku fëmijët të rriten me buzëqeshje dhe jo me lot, ku të moshuarit të jetojnë me qetësi dhe jo me brenga, dhe ku çdo qenie njerëzore të mund të ecë përpara pa barrën e vuajtjes që rëndon mbi shpirt.
Në këtë urim ka dhembshuri, por edhe një besim të fortë në aftësinë e njerëzimit për të kapërcyer errësirën. Sepse vuajtja, sado e vjetër dhe e thellë, nuk është e përhershme. Ajo mund të mposhtet me dashuri, mirësi dhe përpjekje të përbashkëta. Urojmë për një botë ku plagët shërohen, ku dhimbja kthehet në forcë dhe ku shpirtrat gjejnë paqen që kërkojnë.
Ky urim është një tregim në vete – një melodi që tingëllon përtej fjalëve, një dëshirë që përfshin çdo zemër që ka ndjerë peshën e vuajtjes. Është një lutje që shpreson për një të ardhme ku jeta të jetë një këngë e gëzimit, dhe jo një elegji e dhimbjes. Në këtë shpresë jeton ajo që është më fisnike në qenien njerëzore – besimi se e mira mund të mbizotërojë, dhe vuajtja të shndërrohet në kujtim të largët.
Urojmë që përbuzja të mos helmojë më marrëdhëniet midis njerëzve, të mos lërë më gjurmë në zemrat tona dhe të mos jetë një hije që errëson dritën e dinjitetit njerëzor. Është një dëshirë që shkon përtej një urimi të thjeshtë; është një thirrje për respekt, për mirëkuptim dhe për një botë ku çdo individ të njihet për vlerën dhe humanizmin e tij.
Të urojmë që të mos ketë përbuzje, është të ëndërrojmë për një realitet ku shikimet të mos jenë të mbushura me përçmim, por me dhembshuri dhe pranueshmëri. Është një dëshirë për të ndërtuar ura, jo mure, për të parë përtej dallimeve dhe për të kuptuar që forca jonë qëndron pikërisht në diversitetin tonë.
Përbuzja është një plagë e padukshme, që lë gjurmë të thella jo vetëm në ata që e ndiejnë, por edhe në ata që e shfaqin. Urojmë për një botë ku çdo fjalë, çdo veprim, të jetë një akt nderimi për dinjitetin njerëzor. Ku askush të mos ndjehet më pak i vlefshëm, më pak i denjë për të qenë pjesë e mozaikut të jetës.
Në këtë urim ka një fuqi të thellë, sepse ai nuk është vetëm një dëshirë për të tjerët, por edhe për ne vetë. Është një zotim që të mos lejojmë përbuzjen të gjejë vend në zemrat tona, që të jemi përherë burim respekti dhe mirësie.
Kështu, ky urim bëhet një tregim i heshtur për një botë më të mirë, një këngë për një njerëzim që e mbështet njëri-tjetrin në vend që ta përçmojë. Është një thirrje për të parë me sy të butë dhe për të dashur me zemër të madhe, duke e bërë respektin një gjuhë universale që tejkalon çdo kufi.
Urojmë që diskriminimi të mos gjejë më vend në botën tonë, që hija e tij e rëndë të zhduket njëherë e përgjithmonë, dhe që çdo qenie njerëzore të trajtohet me dinjitetin që meriton. Është një dëshirë që rrjedh nga vetë thelbi i humanizmit, një thirrje për barazi dhe drejtësi, një ëndërr për një botë ku çdo individ të jetë i lirë të jetë vetvetja, pa frikë, pa paragjykime.
Kur urojmë që të mos ketë diskriminime, ne shprehim shpresën për një realitet ku dallimet tona – në ngjyrë, fe, gjini apo mendim – nuk janë arsye për ndarje, por për pasurim të përbashkët. Është një lutje që çdo fjalë e padrejtë, çdo veprim përjashtues, të zëvendësohet me mirëkuptim dhe pranim.
Diskriminimi është një plagë që na largon nga vetja dhe nga njëri-tjetri. Është një barrë që rëndon mbi shpirtin e shoqërisë, duke e penguar atë të ecë përpara. Urojmë për një të ardhme ku kjo barrë të mos ekzistojë më, ku çdo zë të dëgjohet, çdo ëndërr të vlerësohet, dhe çdo jetë të respektohet si një dhuratë e çmuar.
Ky urim është më shumë se një dëshirë – është një zotim për të ndryshuar, për të luftuar padrejtësitë dhe për të ndërtuar një botë më të drejtë. Është një poezi e fshehtë që thur lidhjet midis njerëzve, një këngë për të gjithë ata që kanë ndjerë peshën e përjashtimit, dhe një betim që askush të mos ndihet më i vetëm apo më pak i vlefshëm.
Në çdo pëshpëritje të këtij urimi, jeton një shpresë e madhe: që një ditë, bota të jetë një hapësirë ku dashuria dhe respekti mbizotërojnë mbi çdo paragjykim. Një botë ku, në vend të diskriminimit, ne ndërtojmë një mozaik të mrekullueshëm të diversitetit njerëzor.
Urojmë që njerëzit të jetojnë të lirë, si zogjtë që fluturojnë pa kufij nën qiellin e hapur, si lumenjtë që rrjedhin lirshëm drejt detit. Liria është fryma e jetës, ajo që i jep kuptim çdo aspirate dhe fuqizon çdo ëndërr. Të jetosh i lirë është të ndjesh thellësinë e qenies, të ndjekësh rrugëtimin tënd pa frikë dhe të ndërtosh jetën mbi themelet e zgjedhjes së vetëdijshme.
Kur urojmë për liri, ne nuk flasim vetëm për largimin e prangave të dukshme, por edhe për çlirimin e shpirtit nga frika, nga paragjykimet dhe nga kufizimet që shpesh i vendosim vetvetes. Është një thirrje për një botë ku çdo individ mund të jetë vetvetja – pa pengesa, pa barrikada, pa shtypje.
Të jetosh i lirë është të përjetosh dritën e së vërtetës dhe hapësirën e mundësive. Është të ndjekësh pasionet e tua, të folesh fjalën tënde dhe të ecësh në rrugën që zgjedh zemra jote. Por liria është edhe përgjegjësi – një thirrje për ta përdorur këtë dhuratë për të ndërtuar, për të mbështetur, për të dashur.
Ky urim për lirinë është më shumë se një dëshirë; është një lutje që çdo qenie njerëzore të ketë mundësinë të jetojë një jetë të denjë, një jetë me dinjitet dhe pa frikë. Është një melodi e përhershme që i përket të gjitha kohërave dhe të gjithë njerëzve.
Dhe kështu, me çdo pëshpëritje të këtij urimi, ne shpresojmë për një botë ku liria nuk është privilegj, por e drejtë. Një botë ku çdo zemër rreh pa frikë dhe çdo shpirt ndjen dritën e paqes dhe mundësive të pakufizuara.
Urojmë që vuajtjet fizike të mos rëndojnë më mbi askënd, që sëmundjet të mos jenë më hije që errësojnë jetët tona, dhe që drita e shkencës të zbulojë kurat për çdo plagë që rëndon mbi njerëzimin. Është një dëshirë e thjeshtë në fjalë, por madhështore në domethënie, një thirrje për shërim, për shpresë dhe për jetë.
Të urojmë për një botë pa të sëmur është të shpresojmë për një realitet ku dhimbja nuk do të jetë më një barrë e përditshme, ku lufta me kancerin, leukeminë, epilepsinë dhe sëmundjet si sindroma Daun të jetë një kujtim i largët. Është një ëndërr për të ardhmen, një betim për të mos pushuar kurrë së kërkuari, derisa çdo sëmundje të gjejë përgjigjen e saj.
Në këtë urim jeton një mirënjohje e thellë për fuqinë e njerëzimit për të përparuar, për të mposhtur të pamundurën dhe për të kthyer shpresën atje ku ajo duket e humbur. Shkenca dhe përkushtimi janë armët tona, ndërsa ky urim është si një flakë që ushqen përpjekjet tona për të ndërtuar një botë më të shëndetshme dhe më të drejtë.
Por ky urim shpresoi se është edhe më shumë se kaq. Është një dëshirë për dhembshuri, për solidaritet midis njerëzve, për të ndihmuar njëri-tjetrin në çdo hap të rrugëtimit të vështirë. Në çdo lutje që pëshpëritim për shërim, ne forcojmë lidhjen tonë njerëzore, duke u bërë bashkë në një përpjekje të përbashkët për të mbrojtur jetën.
Dhe kështu, ky urim është një tregim i dhembshurisë dhe i shpresës, një melodi që flet për forcën e jetës dhe për besimin në një të ardhme ku dhimbja nuk do të jetë më. Është një lutje për shërim, për shpresë dhe për një botë ku çdo zemër të mund të rrahë me gëzim dhe qetësi.
Urojmë që bota, për një çast të vetëm, ama të vetëm, të ndalë vrullin e saj dhe të reflektojë mbi veten. Të kthejë vështrimin nga brenda dhe të shohë atë që mund të jetë, një botë më e mirë, më e drejtë, më e ndritur. Sepse vitet kalojnë, me apo pa vullnetin tonë, dhe koha nuk pret; por brenda çdo çasti të saj, fshihet mundësia për ndryshim.
Është një dëshirë që kapërcen individin dhe prek çdo zemër: që të gjithë të jenë më të mirë, që çdo kush të gjejë rehatinë dhe lumturinë që meriton. Urojmë që jeta të mos jetë një rrugë e vështirë për askënd, por një udhëtim ku çdo hap sjell gëzim dhe ku çdo njeri ndien peshën e lehtë të mirëqenies dhe dashurisë.
Në këtë urim për një botë më të mirë fshihet një lutje për një ndërgjegje globale, për një përpjekje të përbashkët që të sjellim dritë aty ku ka errësirë, paqe aty ku ka konflikt, dhe shpresë aty ku ajo është zbehur. Është një thirrje për të mos qenë thjesht kalimtarë të kohës, por krijues të saj, arkitektë të një realiteti që kujdeset për çdo qenie.
Nëse bota mund të reflektojë, të angazhohet dhe të ndjekë rrugën e dhembshurisë dhe drejtësisë, atëherë vitet që ecin nuk do të jenë thjesht kalim kohe, por hapa drejt një të ardhmeje ku çdo njeri mund të jetojë me dinjitet dhe lumturi. Dhe kështu, ky urim bëhet një poezi për të nesërmen – një melodi e qetë që tingëllon në zemrat tona, duke na kujtuar se gjithçka është e mundur, nëse duam dhe veprojmë për të.
Një urim i veçantë, një melodi zemre, një thirrje nga thellësia e shpirtit tim i drejtohet Kosovës dhe popullit tim të dashur. Kosova, tokë e ëndrrave tona, ku historia ka gdhendur plagë dhe krenari, ku gjaku ka ujitur lirinë dhe shpirti ynë ka ndezur flakën e pavdekshme të pavarësisë.
Kosova jonë, ky truall i shenjtëruar nga historia dhe dhembja, meriton më shumë, meriton gjithçka që shpirti i saj i lashtë dhe krenar ka ëndërruar. Boll më, me vuajtjet e një populli që ka mbajtur mbi supe barrën e pashlyeshme të mundimeve dhe tmerrit, që është përkulur, por kurrë nuk është thyer.
Le të jetë ky vit, dhe çdo vit që vjen pas tij, një epokë e re për Kosovën – një epokë ku rrugët e saj të ndriçohen nga suksesi, ku fusha dhe malet e saj të kumbojnë nga gëzimi, dhe ku zemrat e qytetarëve të saj të jenë plot me shpresë. Të plotësohen ëndrrat e tyre, ato ëndrra të thjeshta dhe të bukura që burojnë nga një dëshirë e kahershme për paqe, begati dhe dinjitet.
Kosova jonë e meriton të jetojë jo vetëm në kujtimet e të kaluarës, por edhe në premtimet e së ardhmes. Ajo meriton që lumenjtë e saj të këndojnë për lirinë, që fëmijët e saj të rriten me shikim të kthyer drejt qiellit dhe jo të ndrojtur nga hija e vuajtjes. Le të jetë ky vend i bekuar ku shpresa nuk shuhet kurrë dhe ku, përmes përpjekjeve të përbashkëta, çdo dhimbje e kaluar shndërrohet në forcë për të ndërtuar një të ardhme më të ndritur.
Le të jetë Kosova jonë një flamur i përjetshëm i gëzimit, sukseseve dhe dashurisë për jetën!
E dashura Kosovë, me zemër të palodhur, kisha dashur të lutem dhe të uroja për ty. Që liria jote, e fituar me shumë sakrificë, të mbetet gjithmonë e gjallë si flakë që nuk shuhet. Që pavarësia, ky margaritar i fituar me gjak, të ruhet në çdo hap, në çdo fjalë, në çdo zemër shqiptare. Ta duam dhe ta mbrojmë siç e kemi dashur gjithmonë, pa u lodhur kurrë, pa u dorëzuar asnjëherë.
Kosovë, ti je premtimi ynë i përjetësisë, je ëndrra që nuk mbaron, kënga që buçet në çdo bjeshkë, në çdo fushë, në çdo zemër. Gëzuar, Kosovë, tokë e bekuar! Qoftë emri yt gjithmonë krenaria jonë, dhe historia jote frymëzimi që na udhëheq drejt së ardhmes.
Le të mbetet kjo thirrje një betim i përhershëm për të ruajtur gjithçka që kemi arritur, për të ndërtuar gjithçka që kemi ëndërruar. Në çdo rrahje zemre, në çdo frymë që marrim, ne të përkulemi me dashuri dhe përkushtim, Kosovë.
Gëzuar ty, Kosovë, vitin 2025, dhe gjithë atyre që mbajnë emrin tënd në zemër! Le të jetë kjo ditë kujtesë për atë që kemi arritur dhe premtim për atë që do të vazhdojmë të mbrojmë me gjithë qenien tonë.
Le të jetë ky vit një fillim i ri, një kapitull ku dhembshuria, dashuria dhe mirëkuptimi të shkruhen në çdo faqe. Le të jenë vitet që vejnë ura që na lidhin më afër njëri-tjetrit dhe vetë planetit tonë, një thirrje për ta ruajtur, për ta dashur dhe për ta respektuar si thesarin e çmuar që është.
O njerëz të Tokës, ju që ndajmë të njëjtën frymë dhe të njëjtën qiell, uroj që ditët tuaja të jenë të mbushura me dritë, netët me qetësi dhe zemrat me shpresë. Ky urim nuk është vetëm për këtë vit, por për çdo vit që vjen – që të gjeni lumturi në gjërat e vogla dhe forcë në sfidat e mëdha.
Dhe kështu, ky planet, kjo Tokë e dashur që na mban mbi supe, të jetë dëshmitare e përpjekjeve tona për një botë më të mirë, për një të ardhme ku secili të gjejë paqe dhe gëzim. Gëzuar ju, o njerëz të mirë, dhe qofshi gjithmonë burim i dritës dhe shpresës për botën tonë!
Gëzuar vitin 2025, dhe të gjitha vitet që do të pasojnë, o njerëz të mirë të këtij planeti të brishtë – Tokë, strehë e përbashkët e ëndrrave dhe shpresave tona. Le të jetë ky vit një prag i ndritur për të nesërmet tona, një faqe e re në librin e jetës ku shkruajmë me dashuri, mirësi dhe përpjekje të përbashkëta.
25 dhjetor 2025
Prishtinë
