TRI POEZI PËR REPUBLIKËN NDËR VITE
Nga Prend BUZHALA
DRITË E PASOSUN
(Vargje për Republikën)
Ja, edhe një Buzëqeshje e shkruan Ligjin e Republikës,
edhe një Vuajtje e Përbashkët e nënshkruan Fletën e Madhe.
Për një çast edhe dielli, thonë, u ndal
për ta përshëndetur një urim të ri
që u përhap në të katër anët e botës.
Thonë, dielli u ndal:
për ta dëgjuar edhe një zë që këndonte në thellësi të tokës,
zëri vjen e i mbulon klithmat tona, plagët dhe trishtimet,
e na thotë: secila plagë lehtë shndërrohet në ushtar,
secila klithmë lehtë shndërrohet në një armë luftëtari,
dhe secili trishtim lehtë i thyen kafazet e botës.
(Përtej këngëve dëgjon Tingullin e Palindur,
përtej Natës ndien ardhjen e Rrezes së Agut,
përtej Dhembjeve të Ndritshme ndien sythin e farës së Lirisë).
Dëgjoni këta zëra të fshehtë në barkun e tokës
që ndjekin loz pas loze gjakun tonë:
prej Stërgjyshit të parë e deri te Stërgjyshi i fundit
deri në Dardani e deri në Pellazgji,
nga I Pari i Dheut e deri te foshnja që lind në këtë ditë.
Pastaj Dielli lëvizi,
dhe e dhuroi Dritën e Pasosun që e mbron këtë dhé.
(17 shkurt 2020)
PORTA E THYER E REPUBLIKËS
(Çast lirik)
Mbesa i tha gjyshit sot në mëngjes:
Gjysh, ma mëso Himnin e Republikës sonë,
ta recitoj përmendësh!
Gjyshi heshti pikëllueshëm.
Nipi i tha gjyshit:
gjysh, më ço te Porta e Madhe e Kosovës
ta shënoj emrin e dëshmorit që unë e dua.
Gjyshi heshti. Ato Porta të Mëdha nuk ekzistojnë.
Porta e Fundit një mbrëmje më parë tashmë ishte thyer.
Mbesa i tha gjyshit:
gjysh, eja shkojmë ta blejmë një tufë lulesh
për ta nderuar Republikën.
Kishte vetëm lule plastike.
Kujtimi i të rënëve nderohet me plastikë.
Nipi i tha gjyshit:
pse sivjet nuk na erdhi në shtëpi Mysafiri i Nderit.
(Mysafiri i Pikëlluar nuk gjeti portë të vinte…).
Nipi dhe mbesa u nisën.
Në dorë kishin çelësin për ta hapur Derën më të Rëndë.
(17 shkurt 2019)
ME NJË BEKIM SOLEMN NË DARDANIA SACRA
(Çast lirik)
1.
Po i del në Takim Ditës Solemne
me Muzat e Helikonit e me Orën e Maleve.
Si t’i dalësh stuhisë përpara, me krejt mileniumet mbi supe.
Nuk po të kuptoj, ç’të duhen gjithë ato këmisha, flamuj dhe pergamena?
Thua:
krejt janë të palara, më duhet t’i pastroj nga balta e baltosjet.
Thua: u nisa për Takimin Festiv, e ika nga kutërbimi i miteve të rrejshme.
Më duhet t’i pastroj krejt Të Vërtetat nga bashkat e gënjeshtrës mbi lëkurën time.
Baltën që ma hodhën në fytyrë për 500 vjet. Lëkurën e plasur për një shekull.
U bëra Njeriu Më i Pafytyrë Me Vetveten. Më i gjymtuari në trup e në shpirt.
2.
Nuk më mbeti vend. Po ik edhe nga Shtëpia Ime, diku larg.
Te Një Atdhe i Tjetërsojshëm, ku ka vetëm diell e re. Banorë të Diellit.
Dielli e retë nuk kanë histori. Nuk u duhet historia. As monedhat e arta.
As shenjtëri të palarash me gur skalitjesh të ftohta. Ftohtësi polare.
Por mos u frikësoni, nuk është ky Apokalipsi që fshin gjithçka e shkatërron.
Sepse këtë tashmë e kanë bërë njerëzit duke eklipsuar gjithçka.
3.
Ani, po i sjell me vete Diellin e Retë këtu, nga Atdheu Im i Tjetërfarshëm.
Le të marshojnë nëpër hapësirën e paanë mbi ne.
Nuk ke si t’i pjesëtosh me shenja guri e kufij. Në këtë vend Banorësh të Diellit.
Te Ky Atdhe Yni i Përbashkët. Me vete solla dhe Pergamenën e Dardania sacra-s.
Le ta bekojnë dhe këtë Çast Solemn.
(17 shkurt 2014)
