Tradhtia shpërtheu nga çdo pore e jetës së Lul Bravës

Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike

Tradhtia kombëtare është një pilulë e hidhur për t’u gëlltitur, por asgjë nuk është më e keqe se kur të fusin shantazhin në fyt.

***

O i pabesë! Ti mendon se je më i miri kur e krahason veten me veten. Besimi është thelbi i kuriozitetit. Besimi jep kurajë dhe dëshirë për të shkuar në një udhëtim zbulimi në botën e të tjerëve.

I përkdheluri i ”babait” logjikon kështu: Unë jam një nga qeniet më unike, më të papërgjegjshme, më gënjeshtare, më mashtruese dhe më problematike që kanë jetuar ndonjëherë në të gjithë planetin tokë, ndoshta edhe në univers. Papërgjegjësia dhe idiotësia është pjesë e padukshmërisë sime, sido ta kthesh atë, është një mohim. Por për kë mund të jem përgjegjës dhe pse duhet të jem kur ju kokëtulë refuzoni të më shihni?

Kush i shmanget punës, sakrificave, rreziqeve, që shoqëria, thënë më mirë, Kombi dhe Vendi duhet të përballojë, është burracak. Por jo më pak burracak, mashtrues, servil e shpirtrob është ai që sakrifikon parimet e besueshmërisë për interesa materiale, pra ai që për shembull, është i gatshëm të lerë në dorë të pushtet-mbajtësit edhe vendimin më të thjeshtë duke u zvarritur si krimb përpara tij. Të sakrifikosh ndjenjën e së vërtetës, ndershmërisë intelektuale, krenarinë (po të kishe ndonjë krenari), respektimit të ligjit dhe solidaritetit ndaj bashkëkombësve fëmijët e të cilëve vdesin nga varfëria ekstreme, është tradhti.

Kur në luftën e interesave e parullave, e vërteta rrezikon të zhvlerësohet, shfytyrohet e dhunohet njëlloj si individi, detyra jonë është t`i kundërvihemi dhe të shpëtojmë të vërtetën, apo synimin për të arritur atë, nëse me të vërtetë jemi burra e jo burracak, jo shpirtskllav. Kushdo që hyn në një pozicion politik dhe merr përsipër detyra të rëndësishme, nuk duhet të ndihet më i lirë dhe të bëjë çfarë të dojë me pronën shoqërore duke e trajtuar atë sikur ta ketë lindur nëna e tij, por vetëm më i ngarkuar me përgjegjësi. Ata që e kanë ngarkuar, kanë edhe të drejtën legjitime për ta shkarkuar.

Kjo vlen edhe për ata 6-7 shpirtrobër që godinën e përbashkët të një partie politike opozitare e kanë shndërruar në “bunker” në të cilin “punojnë” si roje disa kriminelë dhe terroristë profesional. Dhe, këta shpirtskllav e kalojnë kohën kot atje; i janë ngjitur për prapanice dylber gaztorit dhe Lul Bravës, i cili nga ana e tij, me arsye të plotë, pasi nuk është vetëm ai që e di, vuan nga çrregullimi i rëndë i personalitetit dhe çrregullimi i stresit posttraumatik.

Krahasimi i paarsyeshëm i fajit duke barazuar viktimën me xhelatin, që e bëjnë disa “gazetarë” servil të paguar nga regjimi i nudistit të stërzgjatur, megjithëse kryhet me “qëllime të mira”, është në kundërshtim me natyrën njerëzore. Kjo u jep të ligjve më shumë motivim për të kryer të keqen e radhës. Kjo çon në fanatizëm, terror dhe luftë vëllavrasëse.

Fashizmi dhe bolshevizmi (diktatura e proletariatit) janë vëllezër të kundërt, por gjithnjë vëllezër; kur rritet njëri, plehëron tokën për tjetrin dhe e lind atë.

***

Unë Lul Brava humba sepse nuk fitova

Jam një humbës i sëmurë keq

I përkëdheluri i “babait” që u shndërrova në dreq

një budalla që akoma pretendon

se ndonjëherë do të fiton.

Mos më besoni më mua

unë do t’i tregoj të gjitha çka doja

nuk e kam më atë bunker me brava

ku mund të jetoja.

Koka ime e çmendur

trupin ma ka dendur

përshkohet me vështirësi nga drita

ky ishte shkaku pse nuk shndrita.

Se nuk telefonoj askënd, më besoni

nuk jam më ai hajni

jam pak i lodhur

mos qani.

Kur të luteni për t`u bërë trim

mbajeni mend emrin tim

do të hyjë në histori

për të gjithë ata që bëjnë orgji.