RENIE  NE  ERRESIRE

Nga Vladimir Shyti

Pushtet mori Hitleri me nënën Hebreje, Stalini “komunistë”, që vrau popullin e tij, sidomos në betejën e Stalingradit, por që zgjati sa urdhëronin sunduesit e botës. Por ja që ne u rritëm bash në atë ajër mbytës e të pashëndetshëm, tërë zagushi të parfumuar nga ata që udhëheqin shtete. Ky moral i heshtjes dhe i fshehjes, i pandershëm dhe antipsikollogjik, ka rënduar mbi këtë planet si një ankth, ku mungojnë dokumente, taktikë solidare të heshtjes. Prandaj, mos e kërkoni zgjidhjen te Putini, por tek ata që e drejtojnë atë. Ata, ose Ilimunati, që kanë përfituar nga shfrytëzimi njerzor janë ca hije që u japin të dridhura tërë toksorëve nëpërmjet atyre që udhëheqin shtete.

Mos vallë dikur koha ecte më shpejtë se në ditët tona, ku është plot e përplot me ngjarje që, për shekuj të tërë, do t’ia ndryshonin botës lëkurë e rropulli. ?Njeriu diçka kupton, se rrjedhja e vërtetë e një jete përcaktohet nga diçka e brendëshme, jo aliene. Sado e çuditshme e sado absurde të na duket që rruga jonë nuk përputhet me dëshirat që kemi, prapseprapë ajo na çon në një përfundim të sundimit të padukshëm.

Nuk është armatimi i përsosur Rus, se atë armatim e ka edhe Shtetet e bashkuar të Amerikës, gjithashtu edhe shtete të ndryshme të Europës, por është diçka tjetër… uljen e popullsisë botërore. Ata e dine, se një mëshim i gishtit në butonin bërthamor, dhe, për pak kohë ujrat e detëve do të përziheshin dhe do të krijonim një histori “natyrore”ose njerzore. Sa shumë viktima për këtë vepër që do të niste Rusia e duhej ta përfundonte Amerika. Ndoshta kjo makabër nuk i intereson sunduesëve të botës, ndaj po shpikin lloj-llojë sëmundjesh bakteriale pa shkelur ende butonin shkatërrues.

Zbulimet, shpikjet pasojnë njera-tjetrën dhe bëhen shumë shpejt pronë e njërzimit. Kombet po ndihen më solidare kur bëhet fjalë për interesin e përgjithshëm. Gjatë këtij shekulli njerzimi ka thithur forcë nga hovi i përgjithshëm i kësaj kohe shkencore. Kjo epokë solidariteti universal paska qenë vetëm rënie në errësirë, sepse u shpikën gjëra për mirëqenie edhe për shfarosje njerzore. Ishte një mrekulli ajo dallgë shungëlluese e forcës shkecore që vite nga tërë brigjet e botës, që i jepte kënaqësi gjithë njerzimit me shpikjet e krijuara për ta. Por ajo që na lumturonte, fshihte njëherazi edhe një rrezik që s’e merrnim dot me mend. Nuk kishin të bënin fare me punë idesh, pothuaj as me rajone të vogla kufitare;nuk mund të shpjegoj dot ndryshe përveçse atë fuqi e ligësi të tepërt tragjike të brendshëm që u grumbullua në dekadën e fundit mbas një paqeje, ku kërkonte të shkarkohej me dhunë. Shtetet e fuqishme krijuan veton krashi të tjerëve, por secili shtetet kërkonte diçka nga tjetri. Dhe, ende pa filluar paniku, pas epedimëve që u përhapën në tërë globin toksor u ndje kudo se mbretëronte një zagushi shqetësimi të përehershëm;ndienim vazhdimisht një pakënaqësi të heshtur kur viktimat shtoheshin dhe, kur në Ukrainë u dëgjuan breshërit e armëve. Një luftë e vërtetë që ne ende nuk e dinim se për ç’qëllim bëhet?Putini thotë, se po mbron Rusinë, duke sulmuar një shtet ku në shumë krahina flitet e jetojnë njerëz të kombit Rus. Sipas tij, perëndimi, apo Nato ka menduar të sulmojë Rusinë, apo është një justifikim që sunduesit botëror për shkaqe të ndryshme e servisi dhe e nxiti atë luftë që fshehin shumë manovra kundër njerzimit.

Fatkeqësisht, qëndrimi i shtetëve me përbërje më të madhe intelektuale u tregua disi indifferent, sepse, koka botërore kishte pregatitur terrenin, siç e pregatiti në luftën e dytë botërore me Hitlerin gjysmë hebreh, ku nëna e lindi të mbarsur me një nga pjestarët e Roshfildeve, një mik i ngushtë me Masonët e tjerë. Problemi luftës me tërë pasojat morale, kryesisht politike për të matur forcat midis dy shtetëve Rusi dhe Sh, B, A me superfuqi nga ana ushtarake po bën këtë lojë mbi gjakun qindra e mijrave njerzëve të pafajshëm, duke ngatërruar edhe Evropën perëndimore.

Kjo epokë, që na mbartë me flatrat e saj, ky besim i çiltër e naiv në fund të arsyes do t’i thoshnim “ndal”çmendurisë, se të gjithë do të shkojmë në gjykimin e fundit. Ky idealizëm i përbashkët, progresi intesiv, optimizmi na bëri të mos e dallojmë dhe të mos e përfillinim rrezikun e përgjithshëm, që vazhdimisht organizohen nga famëkeqët Ilimunatë.

Edhe ne shqiptarët para syve tanë e kemi organizatorin, i cili bashkon me vendosmëri në një rrymë të vetme tërë forcat që fshihen te ne. Ai nuk i kursen paralajmërimet, që arrin t’i parashikojë ose t’i marrë të gatshme ngjarjet, ku ne nuk dimë asgjë për këtë njeri që fati na e ka caktuar si udhëheqës.

Po nis një tjetër epokë me shumë skëterra, zjarre zhuritëse, ku emërtohet;shfarosje njerzore. Vë re në diellin e shkëlqimtë hijen time, ashtu siç po shikojë hijen e asaj lufte tjetër, që mund të pasojë me luftë ose me mjerimin e popujve. Një vel të përzishëm do të mbulojë ditë e natë atmosferën toksore, por shigjetat e zjarrta do të bien vetëm mbi popullin e varfër. Por tek e fundit, çdo hije është edhe bijë e dritës dhe, ne shqiptarët i kemi provuar të gjitha dritën dhe errësirën, luftën dhe paqen, shkëlqimin e rremë, zhgënjimin dhe mjerimin. Pra, siç ka cituar Shkekspiri;”T’i bëjmë ballë kohës ashtu si të na vijë. ”