Qëndresa ndaj çdo vështirësie, na ka mësuar se si të ndeshemi në çdo betejë dhe të fitojmë çdo luftë

Nga Albert Vataj

Ernest Hemingway shkroi dikur: “Mësimi më i vështirë që më është dashur të mësoj si i rritur, është nevoja e pamëshirshme për të vazhduar, pavarësisht se sa i copëtuar ndihem brenda.”

Kjo e vërtetë është sa e papërpunuar dhe universale. Jeta nuk pushon kur zemrat tona janë të rënduara, mendjet tona janë të thyera ose kur shpirtrat tanë ndihen sikur po zbërthehen. Ai vazhdon të lëvizë – i paepur, i pafalshëm – duke kërkuar që ne të lëvizim me të. Nuk ka kohë për të ndaluar, asnjë pauzë për riparim, asnjë moment qetësie ku mund të bashkohemi butësisht. Bota nuk pret, edhe kur ne kemi nevojë për të.

Ajo që e bën këtë edhe më të vështirë është se askush nuk na përgatit vërtet për të. Si fëmijë, ne rritemi me një dietë të qëndrueshme historish të mbushura me funde të lumtura, tregime shpengimi dhe triumfi ku gjithçka bie gjithmonë në vendin e vet. Por mosha e rritur i heq ato tregime ngushëlluese. Në vend të kësaj, ajo zbulon një të vërtetë të ashpër: mbijetesa nuk është magjepsëse apo frymëzuese shumicën e kohës. Është të veshësh një maskë fuqie kur je duke u copëtuar brenda. Ajo shfaqet kur gjithçka që dëshironi është të tërhiqeni. Është zgjedhja për të ecur përpara, hap pas hapi të dhimbshëm dhe dërrmues, kur zemra juaj kërkon pushim.

E megjithatë, ne durojmë. Kjo është mrekullia e të qenit njerëzor – ne durojmë. Diku në thellësinë e dhimbjes sonë, gjejmë rezerva fuqie që nuk e dinim se i kishim. Ne mësojmë të mbajmë hapësirë për veten tonë, të jemi ngushëllimi që dëshirojmë, të pëshpëritim fjalë shprese kur askush tjetër nuk e bën këtë. Me kalimin e kohës, kuptojmë se elasticiteti nuk është i zhurmshëm apo madhështor; është një sfidë e qetë, një refuzim për të lejuar që pesha e jetës të na shtypë plotësisht.

Po, është e çrregullt. Po, është rraskapitëse. Dhe po, ka ditë kur ndihet pothuajse e pamundur të hedhësh një hap tjetër. Por edhe atëherë, ne ecim përpara. Çdo hap i vogël është dëshmi e qëndrueshmërisë sonë, një kujtesë se edhe në momentet tona më të errëta, ne jemi ende duke luftuar, duke refuzuar ende të dorëzohemi. Ajo luftë – ai guxim – është mrekullia e qetë e mbijetesës.

Cili është mësimi më i vështirë që ju është dashur të mësoni si i rritur dhe si ju ka formuar ai se kush jeni sot?

Çdonjëri nga ne ka një përkime ngjashmërie në këtë përvojë, sikundër secilin e dallon historia personale, e cila e ka ballafaquar dhe e ka mësuar se si të ndeshet dhe të fitojë, pa e menduar, ose më saktë pa mundur kurrë t’ia mbathi.