Puntorie Muça-Ziba: Gurëzuar
Puntorie Muça-Ziba
GURËZUAR
Ej, a do të lind dikush ore
me u bë kurban për ne!?
Pikë djerse nuk rrëshqanë
pikë gjaku nuk pikon
gur është bërë direku i shtëpisë.
Edhe kokat gur u bënë
nga ogurzinjtë,
që mbi gurët e lëkurës tonë
ndërtojnë shtëpi sëpate me muratorët bujar.
Nën strehët tredirekëshe,
gur po bëhen ogurbardhët,
e palohen si nuse dyditëshe
nga derti që u hyri n’bark.
Gur u bëmë o nëne,gur
nga nishanxhinjtë ogurzi.
Gur na u bë ç’ajo pikë drite n’sy
e po na dridhet qerpiku gurëzuar
e mishtë e buzëve na u tha.
Ej, apo lind dikush ore, me i shtrydh njato gur
me e nxjerr njatë kokërr helm
me e derdh ndonjë kokërr gjak
me e shemb këtë devër dynja
e me lënë ca nishane n’derë.
Oh, mishrat ngjethen
e leshrat e kokës rrinë për hava
e, as nuk copëtohet gjë
e, as dritësohet gjë
as habermëdhenjtë s’po vijnë,
veshët mbetën gurëzuar
as një zë s’po lidh kuvend.
Ej, gur u bëfshin nadje
ata të ligët,
n’këtë devër dynja.
Ej, a po vjen dikush ore
me u bë kurban për ne
se nga ogurzinjtë e ligë,
gurëzohet vaji e kënga.
Ngurtësuar mbeten ëndrrat,ore
e s’po i gjejmë vetes derman.
TRANZICION
Ka kohë që fruta të egra
ligje të egër
qepur si rriqër n’lule ulliri
na thahen në kurmë.
Lotët tharmëtuar
gërryejnë gjurmë me patkua
faqeve të ndezura.
Shtatanikët s’marrin ashkël,
puna me zjarr
honeps tufën e hamshorëve t’përhënur
e dielli, në të perënduar merr flakë.
Sytë lëbyrur
shohin botën thërmijëza-thërmijëza
dhe u pështirosen pendët
kur mbikqyrin vërshimet.
***
Po të ishim bashkë ne të dy
si do të ajëroje në greminë vargjesh
si do të të ndjellte shtrati,
ku e shtrirë përçapja diellin e hënën
kapērdija zemërimin, lotin, mallin, dashurinë
njashtu e ç’thurur nëpër fijëza vargjesh
deri në muzgun e ikjes së djajve
kur m’i shtrydhte punëhera
faqkat e mia pikëlore.
Po të ishim bashkë ne të dy
sytë e trishtë do bridhnin
lart e poshtë figurës tënde të mishtë
dhe ti, do gëlltisje kokën tënde
për nepsin e ashpër.
Po të ishim bashkë ne të dy
nga maja e thonjëve do niste beteja,
unë do të luftoja
në guva vrullimë shtuar
deri në tē fundmen frymë
që të vdesësh i shpëtuar.
ECJE NËPËR STINË
Thanë është vjeshtë
bëhet dielli thërrime-thërrime
frushullojnë gjethet
lemerisen lypëset
nga suferina që pikëlon;
dhe thashë:
Kaluan shumë vjeshta të vona
e të ngrira
nëpër një jetë.
Pas kësaj stine
do të mbetemi plagëmbyllur
nën lëkurë:
edhe unë
edhe gjethja
edhe zogjtë
edhe një copë reje
në dhomën më të vogël
të shtëpisë sime
e do të stivojmë rreze farfuritëse
që të na bëhet e mbarë
rruga e një vjeshte tjetër
çuditërisht e shndritshme…
