Nënë Tereza, Misionarja e dashurisë për jetën; më e madhja e të gjitha kohërave!

Nga Aleks Kapllaj

Në shumë vende të botës, me 26 gusht të këtij viti, festohet 110 vjetori i lindjes së Nënë Terezës së Kalkutës, Misionarja e jetës, paqes, shpresës, dashurisë, besimit që jetoi përmes shërbimit, e cila Shejtja shqiptare kryente çdo moment të veprimtarisë së saj, që nga dita kur vendosi t’i përkushtohej njerëzve që kishin nevojë për ndihmën materiale, shpirtërore dhe emocionale. Vepra e Nënë Terezës nga Kalkuta është jo vetëm kontributi i drejtpërdrejtë, konkret që ka shëruar trupin dhe shpirtin e shumë njerëzve duke u dhënë atyre mikpritjen dhe ndihmën pa kërkuar kurrë ndonjë gjë në këmbim, por atë që ajo ka bërë është kontributi i paçmuar që ajo pati në ndërgjegjet e gjithë botës për një vetëdije për zbulimin e vlerave të jetës dhe kuptimin e vërtetë përmes shërbimit dhe ndihmës për më të fundit e shoqërisë, të sëmurët, lebrozët, fëmijët dhe të moshuarit e braktisur, të cilët shpesh nuk i shohim ata si pjesë të komunitetit dhe shoqërisë ku jetojmë.

Ne të gjithë e kemi njohur dhe përjetuar veprimtarinë e Misionarëve të Bamirësisë si një mision i Jezu Krishtit në tokë, i cili gjeti në Nënë Terezën Ungjillin e gjallë në zbatimin e planit të Zotit. Gjithçka që kanë bërë dhe vazhdojnë të bëjnë përmes Misionarëve të Bamirësisë është vullneti i Shpirtit të Jezusit i cili, me një “farë”, lindi një pemë plot me fruta që ushqejnë sot shumë njerëz në të gjitha kontinentet e botës. Misionarët e Bamirësisë sot gjenden në Evropë, Afrikë, Azi dhe Amerikë. Aty ku ka varfëri materiale dhe shpirtërore.

Ishte vetë ajo që tha: «Ekzistojnë dy lloje të varfërisë. Në Indi ka njerëz që jetojnë dhe vdesin në mes të urisë. Atje, edhe një porcion i vogël i orizit është i çmuar. Në vendet e Perëndimit, varfëria materiale nuk ekziston në kuptimin që i japim kësaj shprehje. Askush në ato vende nuk po vdes nga uria. Por në Perëndim ekziston një lloj tjetër varfërie: varfëria shpirtërore. Kjo është shumë më keq. Njerëzit nuk besojnë në Zot, ata nuk luten. Ne i kthejmë shpinën njëri-tjetrit. Në Perëndim ekziston varfëria e njerëzve që nuk janë të kënaqur me atë që kanë, të cilët nuk dinë të vuajnë, të cilët braktisin veten e tyre deri në dëshpërim. Kjo varfëri e zemrës është shpesh më e vështirë për tu ndihmuar dhe shëruar ”.

Nënë Tereza e Kalkutës është mishërimi i bukurisë njerëzore si pasqyrë e imazhit të Jezusit, e shprehur me dashuri përmes një buzëqeshje, një përkëdheljeje, vështrimi, një fjalë, me përulësinë e qenies dhe të bërit. Me sakrificë dhe shërbim për ata në nevojë, pavarësisht nga dallimi fetar, etnik, kulturor ose ngjyra e lëkurës. Me lutje dhe me dëshminë e besimit në çdo moment të ekzistencës së saj. Në jetën e Shenjtes, në çdo moment të vendimeve të mëdha kemi ndërhyrjen e “mesazheve të jetës”, të fshehur në atë që konsiderojmë rastësi në koincidencat e kohërave dhe vendeve. Ajo kujton gjithnjë mirë momentin e vendimit të saj të madh për t’i dedikuar plotësisht jetën të varfërve, kur pa në rrugë një grua në gjendje të vdekur dhe që krimbat dhe minjtë po e hanin, të cilët e morën për ta çuar në spital, por askush nuk e pranoi, duke vdekur në krahët e saj. Ky ishte mesazhi i Zotit dhe vetëdija e saj që jeta është e shenjtë, nga konceptimi deri në vdekjen natyrore. Të gjitha format e tjera të interpretimeve ideologjike dhe ligjore nuk kanë asnjë bazë që mund të diskutojë se çfarë është një dhuratë e mbinatyrshme.

Nënë Tereza mori një qëndrim të ashpër kundër abortit, duke e konsideruar atë një vetëvrasje dhe një vrasje të paqes botërore, më të rrezikshme se çdo lloj lufte tjetër. Ajo dha shumë ligjërata kundër abortit në njërën prej tyre tha: “Aborti nuk është gjë tjetër veçse një vrasje e vërtetë. Sot dëgjojmë për këta vrasës të tmerrshëm të fëmijëve. Pyes veten, çfarë mund të ketë ndodhur në zemrat tona si qenie njerëzore. Ajo që po ndodh është diçka krejt e panatyrshme. Goditja më shkatërruese e paqes, në ditët tona, është asgjësimi i fëmijës, vrasja e fëmijës ”. Në ditën kur iu dha çmimi Nobel për Paqen, 10 dhjetor 1979, duke folur kundër abortit, ajo tha: “Në ditët e sotme, mjeti më shkatërrues që ekziston kundër paqes është aborti. Shumë njerëz duken të interesuar për fëmijët e Indisë dhe Afrikës, ku shumë vdesin nga kequshqyerja. Por në vendet e tjera, miliona fëmijë vdesin me dëshirën e shprehur të prindërve të tyre. Nëse një nënë mund të vrasë fëmijën e saj, çfarë ndryshimi ka në faktin se ne vrasim njëri-tjetrin “. Nënë Tereza e Kalkutës nuk hezitoi të “denoncojë” indirekt shkaqet e shumë plagëve njerëzore, të shkaktuara gjithnjë nga padrejtësitë e sistemeve ekonomike dhe politike. Sipas saj, shkaku i varfërisë dhe urisë në shumë vende të botës është gjithashtu: “mosngopja e disave”. Nënë Tereza e Kalkutës është nëna universale, e cila i përket gjithë njerëzimit, por mbi të gjitha ajo ishte shembulli i nënës shqiptare. Ishte shembulli i atyre nënave me besim të fortë në zemrat e tyre, të cilët, me sakrifica të mëdha, gjithmonë dinin të transmetonin gëzim dhe dashuri për jetën në fëmijët e tyre, duke e bërë çdo moment, madje edhe të vështirë, një dhuratë të shkëlqyer të Jezusit. Ne të gjithë jemi mirënjohës për Nënë Terezën për punën e saj që po bëhet gjithnjë e më e madhe dhe që e bën këtë botë më të mirë me më pak vuajtje dhe më pak dhimbje, edhe nëse është “një pikë ujë në oqean” siç tha ajo, por prapë është e rëndësishme. Ne jemi mirënjohës për shembullin e saj të shkëlqyer të besimit dhe dashurisë të transmetuar në të gjitha format e saj të shprehjes me përulësi pa kërkuar asgjë në këmbim. Ne ju falënderojmë për dëshminë tuaj për shpresën për një botë më të bukur me më shumë bamirësi gjithmonë si një formë drejtësie për ata që janë me më pak fat. Nënë Tereza e Kalkutës është një dhuratë e shkëlqyer e Jezu Krishtit, e shekullit XX, për të gjithë njerëzimin.