MONOLOG I ADEM JASHARIT

Nga Atdhe Geci

Kosovë, dita e arbërorëve ka për të aguar

shtëpia ime e di udhën sesi bëhemi të lirë

shtypja këputet prej s´trashi thotë populli

e kaluara na la shumë çështje të pakryera

mbi gjysmën e atdheut e kemi t`pushtuar.

pyes, si ta shoh kështu Kosovën dardane,

në shtetrrethim, n`arrest, dhe të plagosur!

Shtëpia  me  njerëz  shumë është sulmuar

sovraniteti  etnik  i shtëptisë do përgjigjet

luftën me asnjë çmim nuk  do  ta humbim,

përderisa të ketë njerëz, armë  dhe  barut.

Trima, jam  lindur  ditën  e  flamurit, ditën

e  lindjes  së tij, ditën  e festës së flamurit

kjo është arsyeja që  e  kam hijen e burrit.

Kosovë,  një  zë  më  vjen nga  toka ,  më

vjen të kryengritem, shtëpia  s`dorëzohet,

Serbia, do ta kuptoj s´e këtu është e huaj.

Nënë, babë Shaban, Hamëz dhe xha Rifat,

shtëpia  me  njerëz shumë do të qëndrojë,

nuk nënshtrohemi. Vendbanimi  ynë  toka,

janë ëndrra dhe vullneti ynë  për  pavarësi.

Grusht, por dhe plumb  atij  që  vret dhe i

ndjek djemtë tanë. Kosovë  e  kohës sonë

larg nga dilemat  si  ti përgjigjemi armikut.

Trima, lëvizeni frymën e UÇK-së  për  luftë

shtëpisë me shumë njerëz  nuk  dorëzohet

UÇK-ja, trimja e të gjithë neve  ju  fton, të

mblidheni, të bashkoheni, të  kryengriteni!

Unë besoj te lufta dhe, besoj  tek dhimbja,

ndonjëherë pyes, sa armiq vduhet ti vrasin

këto duar, që serbi ta kuptoj se në Kosovë

është i huaj! Është pushtues! Është armik!

Atdhe Geci – poezi nga dorëshkrimet, 1997