JETA

Anton Marku

 

JETA

 

Ajo është ëndërr të cilën e prekim dhomave pa mure

shtrat ku bëjnë gjumin mëkatarë dhe shenjtorë

karrige ku pushon shpirti

 

Rrugë me shumë emra

dritare e hapur nëpër të cilën hyjnë e dalin çastet

libër të cilit titulli i vihet në kopertinën e pasme

 

Lum ata

që mbi vijat e saj ecin

me syrin e një të eturi.

 

 

SHTIZË

 

Atdheu im ka nevojë për historira

që të mund të mbijetojë

 

Nuk është me rëndësi

nëse janë të trilluara apo jo

 

Kryesorja

të ketë diçka për të rrëfyer

po e pyeti njeri

se kur ka shkelur për herë të parë

në këtë tokë

të spërkatur me legjenda

para se të nisë

numërimi i shekujve.

 

 

PËRLOTSHËM

 

Diçka i tha

se nga ky udhëtim

nuk do të kthehej më

 

Rrugëve u ra trup

në çdo udhëkryq

hijen e vet e mati me pëllëmbë

 

Pikave të shiut u ngjit

deri në renë e parë

 

Aty pa

bijtë e Adamit

që përzunë engjëjt

nga librat e shenjtë

 

Para syve i doli një tym i bardhë

që nuk e dinte

se në cilin zjarr u dogj

 

Më asgjë nuk kishte rëndësi

as jeta

as vdekja

as ai.

 

 

EXIT

 

Dola nga vetvetja

dhe pashë

sa pak i ngjante jetës

e deridjeshmja ime

 

Nisa të dyshoj

nëse në mua ka mbetur ende

edhe pak nga unë

 

Kur pështymën e hedh

më larg se fjalën

e kohën

e marr nëpër këmbë

 

E ndjej

sa ngushtë më bien

orët që më kanë mbetur

 

Mos paftë më ditë

ajo natë.

 

 

THIRRJE

 

Qiell, mos ma zgjat dorën

se ende nuk jam gati për ty

 

Kur buzët të marrin ngjyrën e kumbullës

do të vij vetë

ngarkuar me asgjënë time

 

Cullak

ashtu siç më mbolle

 

Kacavjerrë në ajrin

mes teje e meje.

 

Vjenë, 8 dhjetor 2023