Heshtja e historianëve, katastrofë e historisë shqiptare

Shkruan Fahri Xharra

Shkrimin ia kushtoj historianëve që heshtin nga mos dija, nga frika , nga paratë e heshtjes, Si mun ta pranojnë falsifikimin serb, te cilët po na tregojnë se nga kemi “ardhë”.

Shikoni, këto që po i lexoni janë një pikë uji në oqeanin e spekulimeve serbe.

Rrnoni or burra e gra të historisë , rrnoni për të treguar !

“Shqiptarët u sollën në Ballkan nga gjenerali bizantin Gjorgje Maniak në vitin 1043 nga Siçilia. Dhe ata erdhën në Siçili nga Kaukazi, d.m.th. Armenia e vjetër, e cila ishte një mbretëri e madhe në atë kohë. Në atë kohë shqiptarët quheshin Šćipetari, pra Shiptari, që do të thotë malësorë dhe nuk ka asgjë fyese në këtë. Në shekullin e 8-të, në atë zonë u zhvilluan beteja të mëdha midis arabëve dhe kazarëve. Ishin dy perandori dhe dy fe. Shqiptarët anuan më shumë kah arabët sepse ishin më të butë ndaj tyre. Në vitin 730, princi Khazar Bachir pushtoi territorin e asaj që ishte atëherë Shqipëria e tyre me urdhër për të vrarë të gjithë ata që pranonin Islamin, mes të cilëve ishin edhe Šqipetarë.

Një pjesë e arabëve u vra dhe pjesa tjetër u largua. Kjo pjesë që iku formoi dy kolona – njëra kolonë iku në Arabinë Saudite dhe tjetra në Siri. Meqenëse jetonin në Kaukaz, ata ishin bari bagëtish dhe kjo kolonë arabësh, mes të cilëve ishin edhe Sqiptarët, dhe që kur ikën në Arabinë Saudite, natyrisht, nuk mund të mbijetonin atje sepse  ndodhej në shkretëtirë buzë detit. Kjo është arsyeja pse ata u transferuan në Siçili, e cila ishte e ndarë në mes arabëve dhe Bizantit, për të forcuar pjesën islame të popullsisë atje, sepse ata (shqiptarë) e kishin pranuar më parë Islamin. Bizanti e merr një pjesë të Sicilisë Arabe, dhe ata donin t’i pagëzonin të gjithë, disa pranuan krishterimin, disa jo. Në vitin 1042, Bizanti sulmoi Serbinë, por atje ushtria bizantine pësoi një disfatë të rëndë, katastrofike, e cila shkaktoi trazira të mëdha në Bizant. Gjorgje  Maniak, i cili ishte një gjeneral bizantin në Siçili, merr Šćipetarët si trupa ndihmëse dhe nis një fushatë kundër Konstandinopojës për të marrë pushtetin. Ai zbarkoi në Durrës, që ishte në duart e Serbisë. Pastaj pati një betejë tjetër ku Gjorgje ra nga kali dhe mbeti i vdekur në vend! Meqë ushtria bizantine mbeti pa prijës, luftëtarët u shpërndanë.

Pastaj bizantinët, domethënë grekët, i morën ushtarët e tyre nga Italia dhe i shtynë Shqiptarët në Serbi. Dhe ata nuk mund të ktheheshin në Siçili sepse u konfiskuan anijet, me të cilat ishin ardhë në Serbi. Ata iu lutën princit serb Vojisllav që t’u jepte një vend për t’u vendosur, sepse ataishin bari të mirë tradicionalë, që të mund të rrisnin bagëti për fisnikërinë serbe. Vojisllavi u dha vendin e Rabanit, një vend i vogël nën malin Jabllanicë që ishte i përshtatshëm për blegtori. Dhe ne serbët i kemi quajtur Rabanasi, pra Arbanasi, pas atij Raban. Dhe e quanin veten Šćipetari, asnjëherë shqiptarë. Edhe sot e kësaj dite Shqipërinë e quajnë Šćiperija. Aty jetuan, u zgjeruan dhe i paguanin oborrit serb një taksë simbolike në formën e krerëve të bagëtive. Kur turqit erdhën në Ballkan, Shqiptarët u kujtuan befas se ata ishin kryesisht myslimanë më parë, dhe kushdo që ishte musliman atëherë quhej turk dhe i kishin të gjitha privilegjet, ndryshe nga të krishterët, pra raja, të cilët nuk kishin të drejta. . Turqia më pas filloi bastisjen e fshatrave serbe. Unë kam një fletore turke të vitit 1455, kur turqit bënë regjistrimin e popullsisë në Kosovë dhe Metohi. Sipas të dhënave nga ajo fletore, Šćipetarët kishin 46 shtëpi, kurse serbët 12. 840. (*Akademik serb)

Tjetra.

Sipas shkrimeve të Michael Ataliotit (Michael Ataliota, Corpus Scroptorum Historiae Byzantinae, Bonn: Weber, 1853, f. 18), komandanti bizantin i Siçilisë, George Maniak, me synimin për të pushtuar Kostandinopojën me forcë dhe për të kapur fronin perandorak, u nis në vitin 1043 me ushtrinë e tij, në të cilën kishte edhe shqiptarë sicilianë (të vendosur më parë në Siçili nga Kaukazi nga arabët) me gratë dhe fëmijët e tyre. Pas disfatës ushtarake nga komandanti legjitim perandorak pranë liqenit të Dojranit, shqiptarët sicilianë kërkuan nga serbët vendas që t’i lejonin të vendoseshin në malet e afërta, gjë që ata e lejuan. Kështu, sipas këtij burimi bizantin, shqiptarët Kaukaziano-Sicilianë (në turqisht Arnauti – “ata që nuk u kthyen”) u vendosën në zonën në verilindje të qytetit të Elbasanit me lejen e autoriteteve bizantine të asaj kohe. Këtë teori “kaukaziane” për origjinën e shqiptarëve të Ballkanit e vërtetojnë edhe disa historianë shqiptarë, siç është rasti në librin: Stefang Pollo, Arben Puto, The History of Albania, London: Routledge & Kegan, 1981, f. 37.

Librin që e permendë akademiku sllovak nuk e kam lexuar, e gjeta në internet , se qenk aende në shitje dhe shumë shtrenjt, dhe në anglisht

Fahri Xharra,19.03.23

Neser : Kush ishte Gjorgje Maniaku ?