VARGJE PËR FSHATIN

Xhavit Gasa:

VARGJE PËR FSHATIN

Vlaga e ngrohtë e tokës time,

avullore shpërthen brazdave,

po mi ngrohka sot vargjet poetike,

shkriftësine e dheut jepka fjalëve…

Dhe kjo fleta e letrës se bardhë,

ku pena ime rrëshqitka si parmendë,

me ngjaka si livadhe mbushur plot barë,

si fushat pa mbarim me ngjyrë të blertë…

Mos më thoni ju lutem se u merzitët,

se shkruaj shpesh vargje për fshatin,

ku mësova të ec e kembet vrava plisave,

dhe bimët prashita e vura në mullare barin.

FSHATAR

Mos ma merrni për ters,

mos u zemroni me mua,

fjalë e vargje, ngatërroj shpesh,

kur poezitë në letër shkruaj….

Gjithmonë më ngjan letra e bardhë,

mbi të cilën shkruaj fjalët e vargjet,

fushë me grurë, misër, mollë e dardhë,

sikur punoj, vjel fruta e kosis në livadhe…

Mos u zemroni me mua,

mos ma merni për ters,

se unë për fshatin do shkruaj,

fshatar jam dhe fshatar do vdes…

SI PLORI I PARMENDËS

I thashë një ditë penës,

kur mbi letër po shkruaja vargjet,

uroj të bëhesh si plori i parmendës..

unë faraxhi të ndjek brazdë pas brazde.

Fortësinë e gurëve shekullor të rrasës,

ka plori parmendës dru-fojletë gdhendur,

larë me ujë të ftohtë nga bunari i Gasës,

mbase më i vjetri në trevën e Burgajetit..

Hap pas hapi ndiqe pena ime parmendën,

me letrën e bardhë në dorë do t’ju ndjek,

rrasën e gurtë, arën,pjergullën dhe fojletën,

historinë e të parëve mes vargjesh të mbjell..