S’pati qiell për dhimbjen teme

Nga Albert Vataj

Elegji për viktimat e tërmetit të 26 nandorit 2019

 

-I-

U dridhe ligsht toka e amës,

dheu i andrrave t’mija t’molisuna.

Asaj nate 26 nandori 2019,

Tokë e t’parve lërumun n’varre, n’gjak vaditun,

shtërzeve thekshëm si nji shpirt i drobitun hekash,

gjimove trazimshm, e gjama u lshue n’ty me turr.

Shterroi fryma e t’gjallve,

n’ajër u fashit ofshama,

atij agu t’derdhun n’trishtim.

N’kup t’qiellit theri dita…

drita e dishrimeve zafikun mori zjarr.

Trandja e thekun e syve t’eshkun, kujave krisi,

msyni zezona,

me terrin prushi dhimbja, e përpushi vdekja.

U dridhe amësht tokë e ashtit,

truall qi bluen piskama.

Dekiku i oshtimës së dheut,

thirri zezue n’za terri,

n’tmerr shkrepi dita,

n’drita t’fikuna t’sysh që mbeten qiellthyem.

E shndriti hyjshëm n’shpirtna qi u praruen gërmadhave.

-II-

U luta,

e kambanave t’krahnorit u rash me gjëmim.

I’u bana za e zemër dhimbjeve,

krejt statujave qi vërshuen,

kah rrept me lot dihama.

Nata sosi mureve t’shkrehun n’gjunj,

e pragjeve t’thërmuem,

vdekja trokiti me huj.

Hapëm zemrat e ndrymun gjokseve

… t’gjëmimta,

u epëm dorzan ksaj duhije.

S’priti kuja, vikama…

e kalli ditën n’çdo rreze t’atij zgjimi llahtar,

i’u dha piskamës nana, e fmija u la n’lot.

Me sy e me shpirt u shtangëm tekatje,

nan at qiell t’thërmuem nantori,

zezue korbash,

atje ku ethshëm fryma kërkon gji e gjama,

piskamë.

Atje… nan gurë e mure,

thekshëm u përleshëm me vdekjen.

-III-

N’dhimbje,

m’dhimti thellë, e mrazta dhimbje,

e krejt’juaja u derdh n’trishtim,

e plasi n’buz fjala,

n’gji t’nji nane shterri mëkimi.

Rënkuen vorret,

e toka u lëkund me huj e mraz,

bota krejt u dridh,

prej themelesh n’kresht,

e vetmja qi mbeti pa u lëshue n’gjunj,

kje dhimbja.

Qëndroi dhe s’u ep,

zemra qi mëkuam plagëve,

briti sa fuqi i kish mbrue idhnimi,

e fryma shpuzi,

sa e prushi rrahekrah gjithkah.

Krahnorin i’a zateti duhishëm qiellit,

me pezëm e gjëmim e rrëmoi gjoksin,

e bzani zaqiellt…

O Zot ki mëshirë!

U gjegj shpirti, e prajti lëngueshëm idhnimi,

faji e frika…

pendesë patën, shpagës i’u dreshtën.

-IV-

Ah moj zemër e thyeme shpirtnave coptue,

krahnoreve t’thërmuem,

njëjt me muret,

n’se don me gjimue,

gjimo e mos druj se shuhesh.

Ç’ka don tjetër ti re e mrrylun idhnimit,

muranë e duarve e thirrjeve qi zashëm u epen.

N’prehnin e dërmuem t’andrrave mbetun nan rrënoja,

gjej nderun n’kuja,

duart e zgjatuna t’lutjeve,

e ndigjoje pikllimin tem e t’qiellit,

se si i shkimen zoritshëm gacat e grahmave.

N’zemrat t’coptueme,

Jam za i mekun,

thirrje e shterrun frymet.

-V-

Ndijim i epun epshëm gjëmimesh,

shuaje terrin që erri e shterri,

prag e prehën,

përtrije shpirtin qi digjet,

n’dritën që pau syt e përlotun,

e kortezhe t’gjat, ma t’zi se korbat.

Zezon, e zeza ti,

t’eshkun ma le gjinin e mbarue qiellin,

por vetëm s’mujte me m’lan,

se pata shqipen dykrenshe n’krahnor,

fluturova e sosa turr me erën,

e thirrjen e gjakut,

kjava e u përlesha me hekamën,

s’dreshta.

Zemrave u dhash zemër,

diell i shkrepa ditës n’sy e n’ball,

dritës që shkëndiu mes rrënojave t’andjeve për amë.

T’futndmeve dëshira,

ah… njatyne qi u shuan pa mbrri zbardhjen,

… përqafimeve qi fluturuen kah yje pikon nata,

shenjtnin e ngadhënjimit u blatova.

-VI-

Kurmeve t’qiellit,

u thyen zemrave t’coptueme,

gjithëçmos qi mujta e bana,

i dhash fjalë e loçkë,

t’shtrenjtat e shpirtjeve t’mija,

hyjtun, n’dlirsi e besim.

Iku me ikjet e trishta,

terri e tmerri kuisja, u davarit.

Iku kaluar, mbi qiejt e krisun t’dhimbjeve,

dengun n’re, bjerrun fluturimesh.

Përmbas mbeti çdo frymë, zashterrun e lot’tham,

syçjerrun, drobitun hekash e andërrvramë.

-VII-

Pa fole,

pëmëthyem,

pa shteg udhëve ku vërshon baltina,

sosëm.

Ngrysen prej agut në muzg,

ftyrat e vrame e qiejt e vdirun.

Ikja mori qiejt ngarkue me vaj,

e hupi sysh përgjakjes s’perëndimit,

Iku, kah ikjet shkuen vargan, zhagitjeve t’liga.

Ag i 26 nandorit 2019,

përpushje hekamë, zemërate e dheut,

kukja ti…

hala angullin majëpemëve t’zdeshuna picak.

Le pa qiej, zogjtë e dhimbjeve t’mija,

pa fole na nxu dimni e idhnakja kujë,

qi s’shuen mungimi.

-VIII-

Erdh e iku kjo gjam,

mundi e hekat, mure dhe qiej,

përsipër na ranë,

n’shpirt na u thërrmuan ardhmënitë,

n’gjak tuboi gjimueshëm flaka,

e plagët lëngue mbetën,

shtati na dridhet n’çdo prehje.

U ndeshëm me vdekjen e ma fort me frikën,

gërmadhave,

tekatje ku argamedoni la gjurmët, e gjam,

rënkojnë kujtimet e fatet e thyeme,

copë e grimave, qi mbetën shkret e harrue.

Pluhni e shpresa u rrekën zoritshëm, hujas,

tue mbrujt shtatore qëndresës, mosepjes.

-IX-

Erdh kjo zezon e shkoi,

qafën theftë!

Gjithçka mbuloi me hi e ngrysi n’terr,

zemrat kjen ata qi flakën me ndrit,

u dogjën n’syt e nderun britmave, klitha.

S’pati qiell për dhembjen teme,

n’shpirt më mbetën krahëthyem ernat,

fjalët e kangët, jehonat e lehjet e natës.

Pata diell për plagën e shpagën, dritta,

tue harrue zgjimin nan rrënoja,

agun, angullimave.

Iku me ikjet e keqja e la varrë, krrakamë la.,

U rash kambanave t’lutjeve

err e terr,

tue mëkue përshpirtje.

S’pati qiell për dhembjen teme,

gjoksit i’a lshova barrën e gjamës,

e brita thekshëm… heshta pikllue.

Fjalë…

n’se ke za me i dhan zjarm ç’ka kjo zemër dhimti,

gjej yje n’shpirtnat qi u epen ksaj zezone,

n’përjetsi shndriti!