Skënderbeu dhe lypësi

Nga Blerim Latifi

Po kaloja afër kontejnerëve të mbeturinave, të cilët ndodhen në afërsi të rrugës që shpie tek shtëpia ime. Një lypës-prej atyre që hulumtojnë në kontejnerë të tillë- me shkop po hulumtonte grumbullin e mbeturinave. Në dorë po e mbante portretin e Skënderbeut, që po e shihni në fotografi. Një portret i krijuar jo me ngjyra, por i qendisur.

-Pse po e gjuan në bërllog? – i thash lypësit.

– Nuk po e gjuaj, më tha ai. Dhe shtoi: – E gjeta ktu.

– Kush është ky në kët’ pikturë?- e pyeta lypësin.

– Skënderbeu, më tha lypësi, që duhej të ishte rreth të gjashtëdhjetave.

– Nëse nuk do ta marrësh, ma sjell mua, e mos e le aty!- i thashë.

-Jo, nuk më duhet, ishte përgjegjja e tij.

Ma solli pikturën, duke e mbrojtur që të mos e lagte shiu. Nxorra nga xhepi dy euro dhe ia dhashë, ndërsa ai, duke më falenderuar për gjestin tim, mori thesin e tij me kanaçe dhe u largua nëpër shi.

Komentimin e ngjarjes po ua lë juve.

_________

Fotografi e vitit 1968. Në të shihet Kulla e Ahmet Delisë, kulla ma e famshme në Drenicë për një kohë të gjatë. E djegur tri herë gjatë historisë së saj. Në vitin 1903, pas rrethimit të Mitrovicës, për të cilin u mbajt përgjegjës Ahmet Delia. Siç dihet gjatë atij rrethimi u vra konsulli rus, i cili me dylbitë e tij i ndihmonte artilerisë osmane për t’i goditur malsorët shqiptarë që kishin hyrë në Mitrovicë për ta dëbuar atë prej andej.

Kulla e ringitur u dogj përsëri në vitin 1907 nga ekspedita e Shemsi Pashës, dhe në vitin 1912 nga serbët, pas betejës së fundit të Ahmet Delisë.

Në majin e vitit 1912 nga kjo kullë Hasan Prishtina nisi kryengritjen e përgjithshme antiosmane, e cila kulminoi me çlirimin e Shkupit në gushtin e atij viti.

E ringritur për herë të katërt nga djemtë e Ahmet Delisë, ajo pas shtatëdhjetë vitesh u shemb nga pesha e kohës. Sot në vendin e saj qëndron kulla e re, e ngritur pas luftës së fundit, për të përjetësuar kujtimin e një burri të madh të Kosovës, të cilit armiqtë edhe për së vdekuri ia kishin frikën, prandaj edhe e lanë pa varr.

Autori i fotografisë: Gani Hamiti

_________

Thashë ta shkruaj një status për takimin e sotëm të Bashkimit Europian me gjashtë shtetet e Ballkanit Perëndimor. Mora ta lexoj deklaratën e dhënë në përfundim të samitit, por e ndërpreva në gjysmë leximin, ngase fillova të ndjej atë që njihet si “neveria e frazave boshe”. Kur BE flet për “perspektivën europiane të Ballkanit Perëndimor”, gjëja më e mençur është që kjo frazë të merret në kuptimin etimologjik të fjalës “perspektivë”, që në kuptimin burimor të saj do të thotë “të shikosh përmes”, “ta shikosh nga larg një gjë”. Realisht këtë po na e ofron BE: mundësinë për ta parë nga larg atë. Disi si në historinë biblike të Moisiut, të cilit Zoti ia mundësonte ta shihte nga larg tokën e premtuar, por jo edhe të hynte në të.