Sejdi Berisha: Do na zë shiu i vjeshtës…!
Cikël poezish: DO NA ZË SHIU I VJESHTËS…!
Sejdi BERISHA:
KAPESHNICA
(Lagjja Kapeshnica e Pejës, si legjendë e dashuri)
Një pajton ishte tek Urë e Zallit
Tash vetëm uji i Lumbardhit përmallon
Janë edhe disa furra buke
Që ta kujtojnë erën e simitave
Por rruga e ngushtë
Hiq nuk ka ndryshuar
Dhe ngjitesh
Në atë Lagjen e Kapeshnicës
Ku dikur në secilën shtëpi
Shtrohej sofra me bukë e kripë
Nga një grimë djathë e lëngë
Pak spec e një rrotëz turshi
Të gjithë fëmijëve faqet ua kuqnin
2.
E kur vinte Shëngjergji
Muret e sokakut gëlqeroseshin
E mbi dyer nga një dushk shelgu
Rrinte si shëndet e bereqet
Edhe një hith me të cilin
Nënat na zgjonin më herët nga gjumi
Më vonë tërë lagjen
Erë e mishit të qengjit e përshkonte
Në tepsi edhe pak oriz
3.
E në mbrëmje
Vashat me ëndrrat e dashurisë
Reshnin dyerve të shtëpive
E kalldrëmin e çmendnin
Me nallanet e me pak zjarr në gji
Ndonjëherë e përvidhnin
Edhe ndonjë djalë të ri me sy
4.
Për festën e Bajramit
Kapeshnicasit kishin edhe bujari
Në atë “Udhën e Keqe”
Ishte edhe një mulli
Ishte edhe mulliri i Bekës
Bluanin misër për bukë e për pite
E ndonjëherë edhe për fli
5.
Për çdo mëngjes
Mbusheshin rrugët plot me dhi
Bariu i lagjes i dërgonte në kullosa
Te Kroi i Mulla Dërvishit
Edhe te Livadhi i Sakës
Në mbrëmje
Secila dhi kthehej në të veten shtëpi
6
Po Kapeshnica…
Secila shtëpi kishte nga një kapixhik
Ashtu i quanin deriçkat e vogla
Përmes tyre lidheshin shtëpitë me komshi
Nuk di a ju kujtohet
Por dikush e di
Oborr m’oborr sa ora dilje
Në Savat e mbi Kanal
E besa edhe në qytet e në Çarshi
7.
Te Xhamia e Kuqe
Ishte kroi me tri gurra
Kajnak i thoshin
Aty mbushnin ujë vajza e nuse
Kush me bokall e kush me kënata
Kështu nganjëherë
Duke pritur në rend
Si me qëllim edhe i zinte nata
8.
Tash ka ndërruar Kapeshnica
Por dëshmi e ka historinë
Nuk bartën më dru me vllakë
Nuk ka as përroska as jazije
Me atë ujin e pastër
Nuk ka as pata që reshnin vezë
Buzë ujit të kulluar
9.
Por Kapeshnica
Trime bujare dhe krenare
Të gjitha madhështitë e veta
I ruan si dëshmi kujtim e histori
Si thesar relikt dhembje e mall
Sepse
Shkruhet e flitet se Kapeshnicën
E ka njohur Krajli e Krajlica
Mbreti e Mbretëresha
Ushtritë, trimat e komitat
10.
Që ta shihni e rikujtoni mirë Kapeshnicën
Dilni sipër Pejës
Do ta shihni e kujtoni këtë kështjellë
Do t’u kujtohet Kapeshnica
Do t’u kujtohen sofrat bujare
Në to shtruar zemra e njerëzia
Të shoqëruara me nga një copë djathë
Do t’u kujtohet edhe pak ajron
E marmelata e “turzuar” me ujë shumë
Do t’u kujtohet
Edhe ndonjë rriskë sheqer e ndonjë petull
11.
Sa e madhe ka qenë Kapeshnica
Sa e madhe dhe bujare
Edhe sot është Kapeshnica
12.
Tash merr frymë ndryshe
Por është zemra dhe shpirti i Pejës
Është kështjellë ku paloset historia
Ku shtresohet dhembja dhe krenaria
Ku madhështojnë malli e sakrifica
Kjo është e Pejës Kapeshnica
Ktheni atje për ta shijuar
Sa e ëmbël është jeta
Përherë keni për t’u vërtetuar…
LARG TEJ OQEANEVE
Edhe pse larg tej oqeaneve
Ndonjëherë më ëndërro
Ashtu siç të kujtoj unë Ty
Ashtu siç digjesh Ti
Për takimin që nuk ka ndodhur
Edhe pse larg
Kujtoi sytë e mi të etur
Edhe duart
Drejtuar kah buzëqeshja jote
Edhe pse larg
Bile bëma qejfin
Se më do
Si në ëndrrën e parealizuar
Nuk është vonë
Largësitë për t’i bashkuar
Dhe gjithçka për të treguar
Për etjen tënde
Për shkrumbin tim
Ti atje tej oqeaneve
Ndoshta më kujton ndonjëherë
Se këtu ëndrrat çmendin
Vetëm njëherë u takuam
Në hotelin e qytetit tonë të vogël
Aty i poqëm dhe i dogjëm shikimet
I thamë vetëm disa fjalë
Dhe u përshëndetëm pa thënë gjë
Por kështu thamë gjithçka
Andaj
Edhe pse larg
Ndonjëherë me ëndrrën tënde
Trembi ëndrrat e mia…
DO NA ZË SHIU I VJESHTËS
Do të ulemi pranë njëri-tjetrit
Thua se nuk ka ndodhur asgjë
Sa rrëfimet do na bëjnë të qajmë
Për atë që ka ikur
Do na zë shiu i vjeshtës
Duke kallëzuar për ëndrrat tona
Do na zgjojnë cicërimat e zogjve
Në ato mëngjeset e hershme
Por tash
Ne jemi ulur pranë njëri-tjetrit
Me duar të shtrënguara
Që fjala u rri besnike…
KUR SHIU MASHTRON DHEMBJEN
Njëherë kur ktheva në shtëpi
Sikur më kishte humbur çelësi i derës
Atë ditë ishte qetësi
Si në ulësen e parkut të qytetit
Kur në vjeshtë bijnë gjethet
Kurse shiu e mashtron dhembjen
Me pak riga që lagin faqet
Desha të kthehem prapa
Por më ra ndërmend:
Ku do shkoja
Shikimin ma rrihte
Ajo pamja përrallore e qytetit
Me pak njerëz
Të cilët nuk di se ku nxitonin
Diçka e kishte kapluar
Atë panoramë me peshë kujtimesh
Mu si vesa e pakuptimtë e mëngjesit
E putha derën e shtëpisë
Duke i thënë disa fjalë
As vetë nuk e di se çfarë thashë
Por duart më rrëshqisnin
Mbi rezën e lagur
Të ftohtë e të ngrohtë
Pastaj
Nuk di se çfarë ka ndodhur
Më kishte rrëmbyer
Edhe letra edhe lapsi
Sa shumë dëshiroja
Të ndahesha nga ta…
