Një vepër që dëshmon mbi harmoninë dhe marrëdhënien simbiotike të muzikës me artin visual
Përgatiti: Albert Vataj
Skulptura “La Musique, hommage à Claude Debussy” (1932), krijuar nga Aristide Maillol, është një vepër që flet për lidhjen e thellë ndërmjet muzikës dhe skulpturës, si dhe për mënyrën si arti mund të ndjekë ndryshimet e epokave. Maillol, pas një periudhe të vështirë me Bourdelle, mori përgjegjësinë në vitin 1929 për të ngritur një monument përkujtimor për Claude Debussy në Saint-Germain-en-Laye, në Francë. Skulptura, e cila është 95 x 96 x 55 cm, është ngritur për t’i bërë altar mirënjohjeje muzikës së Debussy-t dhe për të përkujtuar trashëgiminë e tij muzikore.
Skulptura e Maillol është një homazh përulësie dhe përkorjeje ndaj Claude Debussy, një prej kompozitorëve më të mëdhenj të periudhës impresioniste. Puna e Debussy-t shpesh e theksonte atmosferën dhe emocionet më shumë sesa një narrativë të drejtpërdrejtë, dhe Maillol ka zgjedhur të pasqyrojë këtë ndjenjë abstrakte dhe atmosferike përmes formës skulpturale.
Figura e paraqitur është muzë e përkulur, që bën një lidhje të drejtpërdrejtë me “La Vénus antique”, një model klasik i periudhës greke, duke marrë formën e një gruaje të bukur, që qëndron në një pozë të ngjashme me figurat e mitologjisë dhe artit të lashtë. Po ashtu, Maillol ka shfrytëzuar edhe një tjetër referencë të njohur, fotografinë e Adolf de Meyer të balerinit Nijinsky në “L’Après-midi d’un faune” (1912), e cila përshkruan një trup në lëvizje, por gjithashtu të ngurtë dhe pa shprehje, një mënyrë për të kombinuar baletin dhe artin skulptural.
Një nga aspekte më të dallueshme të kësaj vepre është se Maillol largohet nga përfaqësimi anekdotik i trupit dhe kalon në një art të sintezës, ku ai e thjeshton formën deri në atë masë sa që fokusohet tek trupi i pandjeshëm, i pa-subjektivizuar, pa shprehje të dukshme emocionale. Ky përkushtim ndaj thjeshtësisë dhe elegancës është një veçori e stilit të Maillol-it, i cili preferonte të përfaqësonte harmoninë dhe bukurinë në material dhe formë, duke i dhënë rëndësi sintezës së ideve dhe jo detajeve të tepërta.
Për të arritur këtë, ai përdori një këndvështrim unik, një kompozim që favorizonte planin e thjeshtë dhe bukurinë e linjave. Figura e skulpturës është idealizuar, pa asnjë shprehje fytyre, dhe kjo ka një lidhje të thellë me idetë e “artit të sintezës”, ku Maillol synonte të shpërfaqte një lloj bukurie dhe përjetësie të trupit njerëzor pa u ndalur te emocionet ose detajet që mund të mbingarkonin skenën.
Materiali i përdorur është mermeri, një material klasik që ka qenë gjithmonë i lidhur me artin e skulpturës në traditën greke dhe romake. Mermeri, për Maillol-in, ishte një mënyrë për të sjellë harmoni dhe elegancë në formë, dhe ai e përdorte atë për të theksuar bukurinë e trupit njerëzor dhe për të krijuar një përvojë të ngurtë dhe të qëndrueshme. Mermeri është një material që shpesh përdoret për të krijuar figura të qarta dhe të qëndrueshme që duken të përjetshme.
Skulptura është vendosur në një piedestal të lartë në Kopshtin e Arteve, një pozicion që nënvizon rëndësinë dhe peshën që Maillol dëshironte t’i jepte figurës. Kjo vepër nuk është thjesht një nderim për Debussy-n, por edhe një përpjekje për të bashkuar muzikën dhe skulpturën në një formë të përjetshme që tregon harmoninë mes muzikës dhe artit vizual. Skulptura pasqyron ide të artit modern, ku skulptori ka kaluar nga një përfaqësim realist në një stil të thjeshtuar dhe më të rafinuar, duke i dhënë trupit një vlerë estetike që është universale dhe e përjetshme.
“La Musique” e Aristide Maillol është një vepër që lidh artet dhe krijon një përjetësim të lidhjes mes muzikës dhe formës trupore. Skulptura është një shembull i artit modern që thekson bukurinë e trupit të pandjeshëm dhe harmoninë në material. Ajo është një nderim për Debussy-n, por gjithashtu një dëshmi e filozofisë së Maillol-it për artin e sintezës dhe idealizimin e trupit dhe formës.
