NË SHENJË PËRKUJTIMI PËR GJENOCIDIN E BËRË NGA SHTETI I GREQISË, MBI ÇAMËT DHE ÇAMËRINË

Nga Kasam Shaqirvela

Ç A M Ë R I A

 

Gjithmonë të ndjekur

Ngahera të vrarë

Prej Andartësh

Dhe Fanariotësh

Të Idesë së Madhe

Që ngrihej lugat mbi dhe

Pllakosur kujë e gjëmë mbi ne

Në mëkate zhytur

Nga farë e jona,

Dhe laneti ngritur

Nga soji i huaj

Si Venizellos

Zografos dhe Zervas

Për Megaloidenë

E “Vorio Epiri” -it

Që zemra u plas….

Plot smirë e maraz

***

Vërshuan në Çamëri

Llava ujqish t`uritur

E hiena turinj ngjyer

Me gjak Çami të

Pafajshëm, përlyer

Nga masakra e kryer

në fëmijë, gra e pleq

Situata makabre

Të shekullit të ri

Kryer nga grekë meleq?!

Aty në Çamëri.

Oh! Paramithi?

Ç’pësove ti…!

Asaj nate pa hënë

Sa e sa trima çamë

Për lirinë tu vranë

Për vendin mëmë

Pa dallim feje

Ortodoksë-grekë

Apo turq-myslimanë

Sepse ishin të një gjaku

Madje të lindur nga

I njëjti At e Mëmë

Që kohët mi ndanë me:

Gjuhë, fe dhe n’tjera anë.

***

Po vallë shqiptari çu bë ?

A u shkri si bora ndër male

A u tret si kripa në det pa zë?!

Jo, jo?! -ai u nda në:

latinë, grekë dhe turq

Sipas feve që mori

Gjatë historisë, si dhe

Nga proceset e copëtimit,

E pastaj përvetësimit, të

Tokës së Nënë Shqiptarisë

Veç një fije i mbeti

Pa u shkëputur

Atëherë dhe sot

E lidhur për shpirti,

Për zemre e truri

Gjuha dhe gjuhë

Prapë mbeti ajo

Atje, këtu

Gruaja dhe burri

Gjithandej kudo

Lulëzoftë për mot!

Igumenicë – maj, 2005

©Kasam Shaqirvela

 

 

ATJE TE DODONA

 

Zënafillën e kam

I ngjizur nga vetja ime

Rrojtur me zulmë e nam

TËMIRËT e fares sime

Që kur thanë e thona

Atje ku ishte DODONA

Ku qe vendosur Froni

I Atit Perëndi

Të vjetër e të ri

Sot e lashtësi

Nga Zojsi i Joni

Që e lindi Kroni

E mbronte Froni

I bekuar nga i pari

Deri tek shqiptari

Për jetë e mot

Mos t’i ndalet karvani

Sa e ngrohë Ati Diell

Sepse e tij është pjellë.

 

 

LISAT PËRKUNDEN N’DJEPIN E KOHËS

 

Lisat përkunden n’djepin e kohës!

Ashtu siç përshkunden mendimet e rënda

A thua Nënat Çame mbërthyer para drojës?

Zemrat u janë mbushur nga dhembja e kënga

Djepat i bartin të gjyshëruara gjyshet

Ninullat i këndojnë me lotë lirie

Shpresa çanë malin atëherë kur grishet

Sonte n’Tetovë ka aromë Çamërie

Sofra Poetike ora 19,30

19/qershor /2005, Tetovë

 

 

A R V A N I T Ë T

(A r b a n i t ë t)

 

Arvanitët, Arbanitët

Ku i lamë e ku t`i gjejmë

Ku na i çuat, ku na i mbytët

Me shkëmbime dhe dëbime

Në tokën tonë, të huaj lemë

Në vend të huaj Atdhe blemë

Edhe të vrarë edhe të sharë

Të përbuzur dhe të përçarë

Për fat të keq dhe një paradoks

Nuk e di se kush mi pat ndarë

Në myslimanë dhe n’ortodoksë

Edhe ata mëdyshas ndarë

Mos më keq për t’i qarë

Lule tjera e njëjta farë

Ia lëmë kohës se çka do dalë

Verës akull e dimrit valë

Udhëve të botës gjith’ shpërndarë

***

Shpirt plagosur e ballë çarë

Si nga i veti si nga i huaji

Mëmë e Atë gjithnjë sharë

Varret e t’parëve pa lapidarë

Liri për atdheun e

Flamur për kombin

Në ëndërr parë

Me zemër të djegur

Me plagë të çarë

Pret e pret,

Çami i vërtetë

Bashkë me Arbanitin

Sot e mot për jetë

Shpresa nuk iu tret.

 

 

HERONjVE TË GREQISË

(arvanitëve dhe çamëve)

 

Shumë Zervas…

njohu Çamëria

që ia vranë e therën

me mijë bij e bija

e të mirat materiale

dhe pasurinë…

ia grabitën e plaçkitën

pastaj ua dogjën shtëpitë

i dëbuan nga vatrat shekullore

në rrëshqitje si t’ishin orteqe bore.

*

Por nga ana tjetër

veprimet e tij me shokë,

janë fytyra e vërtetë

e shtetit të Greqisë

por e tonës tokë…

e cila pavarësinë e vet

e fitoi me gjakun e derdhur

të çamëve dhe arvanitëve,

një popull autokton,

me një gjuhë e me dy fe,

i mbirë prej kohësh

në Thesprotinë e lashtë,

t’shtrirë deri në Akarnani

e që rranë për të vetin atdhe

por që u mohuan gjithmonë

jo vetëm nga të tjerët

por mbase edhe

nga ne të mjerët që,

si të huaj i pamë, e

asnjë fjalë të vetme,

në nivel shteti,

më nuk e thamë..?!

 

 

HIMARË E BUKUR

 

Himarë moj ç’të panë sytë…

Kur ne vdekjen e zbojmë me zor

E ngulën dhe kryqin junanlitë

Në shtetin shurdhmemec e qorr.

Himarë ti e bukura Himarë

Gjenin epirot e mban në gji

Sa trima si Xhavellët e Boçarë

Lotojnë ndër varre për ty…

Po ku jeni o suliotë

Burra trima plot me nam

S’po më ndalet i nxehti lot

Mëmë Shqipërinë ku e lamë.

Suliotë o suliotë…

Ju të famshmit stradiotë

Po ju dje e bëtë Greqinë

Që sot e prish Shqipërinë.

Amaneti i të parëve ushton

Nga varri Kostandini le të ngrihet

Doruntina e Arbrit fatin e vet e vajton

Epiri i Pirros “Shqipe”

Gjuhë  e flamur të huaj nuk duron.

Himarë moj e bukura Himarë

Edhe gjaku i yt blu, i pastër si ar

A të rrjedh edhe sot nëpër damarë

Si dikur luftëtarve shqiptarë.

Himarë ti toka bujare…

Përse u ngre të huajve lapidarë?

Atyre që popullin, pas shpine ta prenë

Që ta ndërruan gjuhën, zakonet dhe fenë

Jo, mos e ndërro kurrë, të vjetrën me të renë!

Kryqin e ngritën aty, në ty Himarë?!

Edhe tani si në kohën e mesjetës

Duan të kryqëzojnë në të shqiptarë

Jo, nuk e japim ne! Nuk ndërrojmë lëkurë

Epiri është i joni për jetë të jetës.

 

 

JAM NGA ÇAMËRIA

 

Unë jam çam

e çam do të vdesë

jam betuar

në zotin tim

me besa-besë…

se, do të bëjmë bashkë

ty moj Çamëri …

e lashta e jona

ti, o Thesproti..!

neve në histori

s’e di sa herë

në prag shtëpie

o, na kanë therë!

me gjakun tonë

të kuq, tokën e lamë

po nga ty o nënë,

ne kurrë s’u ndamë

e sa herë barbarët

na lanë të vrarë

ne nuk ndërruam

as komb as farë

rrojtëm me besa-besë

tek zoti ynë …

patëm një  shpresë

në vatrën time

zjarrin ta ndezë

nga brezi n’brez

unë isha çam…

e çam do të mbesë!

 

 

METEORI ARVANIT

(Aristidh Kolës)

 

Dhe lulja e vazos sime

Tha, Meteori Arvanit,

Ec e rritet, synon dritaren,

Andej nga vin drita e diellit

Ajo e kërkon frymëmarrjen

Dhe drita e meteorit shuhet

Kur ai i harkon qiellit

Por vraga që lë pas vetes

Bën dritë si ajo e diellit

Dhe rrugës së tij ngjitet

Nga vetja ndriçuar për liri

Shpejton meteori digjet

Drejt rrënjës së vet n’Arbëri

Sakrifica sublime bëhet

Kur njeriu bëhet Atdhe

Shpirti i palohet n’alltar

Atje do prehet i qetë do fle.

 

 

NË DJEP TË KUJTIMEVE

( Ç a m ë r i s ë )

 

Një Djep e kam dhe në at’ qaj

Djepin e kujtimeve nga vetja se ndaj

Lidhur për shpirti fortë e mbaj

Në të përkundem deri sa s’shkundem

Qofsha në gëzim apo në vaj

*

Veçse ai lot i nxehtë shkul

Derdhur faqeve t’Botës përplot

Rrëfen dhimbjen që mu ka ngul

Për tokën time lënur nga mot

Ku varret e t’parëve n’perëndim

Pa ndal m’thirrin për një takim

E un s’po mundem me u dalun zot

Nga sfida emri që m’dalin sot, as

S’mund me e prekun truallin tim

N’shenjë kujtimi me u lexu këndim

*

Nga nostalgjia që kam në mërgim

Un’, veç po e ndrydh trunin tim

Plakem së largu, n’kujtim i thinjur

Me fijen e shpresës lidhun për Uni

Mos me u shkëput nga Gjeni im

Tokës a Detit Djepin e përkundi

Për ditë ma t’mira me u pa n’gëzim

*

Fort po m’buçet zemra ime sot

N’gjak  t’Arbnit që i shkon n’vlim

Seç ma ushqen trunin tim o zot?!

Me t’bëmat e lashta t’popullit tim

Që m’i lanë t’parët në trashëgim

Amanet për zgjimin tonë

Ngado ku frymojmë neve sot,

Sot o kurrë sa s’asht ba vonë!

*

ÇAMËRI, ti Tokë Thesprote!

Shekuj varg në lot e n’gjak

Mbete n’gra e në ndoj plak

Dhe n’do t’mi në konvertim

Rreth e përqark të sojit tim

Ngrën’ e sosur  veten n’dëshpërim

Nga shfarosjet me  gjithë dëbim

Ndonse fëmija tu përgjak

Për Liri kur dhe kushtrim

U tundën: i ri edhe plak

Por, bota qe shurdhmemece!

As nuk pa, e as u zu n’lak

Padrejtësia që Ty tu bë

Evropën plakë s’e bëri merak

*

Siç po i ngjet por edhe sot

Bash si ty dhe motrës jote

Nuset i marrin pa dullak

Dardani i thënçin për mote

Mollën e kuqe e mban n’bajrak

Me një gluhë e me një resë

Përcjellë  nga brezi  n’brez

Bashkë llafosin me besa-besë

I njëjti gjak damarët ua ndez

*

Ah, veçse loti i nxehtë shkul!

Po m’sjellë n’mend atje ku jam

Australi, Amerikë apo gjëkund

Kudo qofsha, me tu përkul

Nga ëndrra t’trishta me u shkund

Djepin e kujtimeve me e tund

Se s’po muj me dorë me t’prek

As nuk m’lënë në ty me hi

Ajrin tënd me e fut n’mushkëni

Ujin tënd n’burim me e pi, kët’

Dhimbjen time për me e shkul

Se mos vdeksha pa t’pa me sy

Por tu gëzofsha n’Tate Liri

ÇAMËRI moj ÇAMËRI

Se ku vete, se ku gdhi

Emri jot plot nostalgji

Mi mba hapur vesh e sy…!

Po, rroj gjallë veç për Ty…!

Sa me ta festue njat Liri….!

Dhe në vdeksha unë ndokund

Veç një brengë me vete do marr

Si flamur t’më rri mbi varr

Shpirti im le të vijë tek TY

Edhe një herë le ta përkund

Djepi yt moj ÇAMËRI…!

16, maj, 2007

Janinë, ÇAMËRI

 

 

MOJ E LAShTA ThESPROTI

 

Një fundjavë në Paramithi

Çmë ra ndërmend të shkoj të rri

Aty mes bustesh e përmendoresh

Pa kurora,pa hije dekoresh

Për dëshmorët, për burrat tanë

Që për një liri tjetër ranë..?!

Paramithi, maj 2015

 

 

TOKËS ÇAME

 

Eh, moj plagë sa po më djeg,

Paramithi e Filat kur m’i prek!

Toka Çame e larë në gjak

Ti drejtësinë e ke hak!

Edhe sa kohë do t’shtrembërohet historia

Edhe sa kohë do të vuajë Çamëria

Gjenocidi përse nuk po ndeshkohet

Padrejtesia përse s’po korrigjohet!

Thesprotia po dënes pa zë

Evropa dramën mbi ne e ka bë

Tani është koha të vetëdijsohet

Shpirti nga krimi t’i lirohet!

Sepse edhe çami ndonëse pret

Për Liri pareshtur shpirti i thërret

Për liri i digjet edhe zemra

Ah Akil, seç tu qëllua thembra!

 

© Kasam ShAQIRVELA