ME FRYMËN E DIELLIT
Ajne Iberhysaj
ME FRYMËN E DIELLIT
Të gjallët duhet të mësohen të buzëqeshin
edhe kur dhëmbët u kërcasin nga trishtimi.
Edhe atëhere kur plasin arsyet.
Ti buzëqesh
Edhe atëhere kur ulesh në bankën e zisë
Ti, mblidh plaçkat,
Udhëto bashkë me frymën e diellit
Atëhere kur shpirti digjet nën dritat e yjeve
natës së errët jepi frymën tënde
Errësirën ngope me kurmin e zjarrit
Ti, përqafo dhimbjet
Udhëto bashkë me frymën e diellit
E kurrë mos u ndal!
Njeri.
Të ftotin e dimrit ndize me sytë
Mallin, falja pranveres.
Vera të zhurrit me butësinë e fjalës
Vallëzo me gjethet e vjeshtës
Vallëzo, se shpirti bie tokës
I falet diellit e qiellit.
Kurrë nuk i falet të ftohtit të dimrit!
Njeri,
Frymo me frymën e diellit!
SHPIRT VJESHTE
Vjeshta rrezëllin, e ndiej aromën e saj
Sytë më mbesin tek çdo gjethe
kërkoj artin e syve tek secila pjesë
I përkëdhel, çdo gjethe sikur më flet.
Sa përmallshëm
fluturojnë për të fundit herë
Ndiej shushurimën e ajrit
Heshtjen, madhështin e hijes së erës
Gurgullimë shpirti, tallaz stuhie…
Notojmë me aromën e vjeshtës.
Asgjë nuk e frenon erën e shpirtit
Një tjetër valë ere, e ndiej
Bashkë me gjethet trishtohem
fluturojmë lart, tejpërtej qiellit
Etja ngre dallgë
Qetësia ka ikur…
Pika të rënda shiu bien nga sytë
Pika të forta të shtypura nga stuhia
Bien zhurmshëm në tokën e lotit.
Asgjë nuk e ndalon çastin
Asgjë nuk e frenon erën e shpirtit
E ndiej fort në shpirt aromën e vjeshtës
Gjethet vallëzojnë para syve tanë
Bëhen të përjetshme, si yjet
Puqem me mallin e vjeshtës
Zbërthejnë e zhveshin mendimet…
E ndiej shpirtin e vjeshtës…!
