Kafe me Njerez…
Nga Nikoleta Kovaçi
Dje takova ne rruge nje te njohuren teme! U ndal e m’tha se donte me patjeter t’me jipte kafe! I thashe nxitoi se vertet me duhej te shkoja ne nje darke te randsise se veçante! S’te marr shume kohe, m’tha, po kam tri dite qe me mundon nji ankth i madh! Due me t’bind se une s’jam kamikazi jot, S’po m’zà gjumi se m’duket vetja si kamikaz!
U perpoqa te justifikohem! I thashe se nuk ka qellim individual ajo qasje e jemja per dukurine e kamikazerise! Po ajo kamnguli! U ulem! Porositem nga nji kafe e nji shishe uje pergjysme; ndezem edhe nga nji cigare dhe m’tha: tash do flas une! E zane n’faj e dgjova!
-Jam ndje e tille! Une i du njerzit qe reagojne, flasin e kundershtojne kte sistem monstruoz qe e ka kthye qenien ne kamikaz! Ndjehem e pafuqishme! Nuk du ta pranoj po e kam te pamundun: buka e femijeve me ban te jem edhe vete e tille!
T’lexoj e sguxoj me ta dhanë nje shenje qe te mbeshtes! A nuk asht edhe kjo nje forme kamikazerie ndaj reagimit tan? E jo vetem me kete rast! Njoh shume te tille si une; duam por s’mundena! Kam frymen te lidhun me nje vend pune qe m’ka kthye n’kavje! E smundem me te tregue ty haptas se une sjam ‘kamikazi’ jot…
Une di qe ti s’e ke te nevojshem kte shpjegim! Sepse ti e di! Ndaj e kam une dhe e di se edhe tash po baj te njajten gja, po kam besim se pertej te gjithave ti duhet te vazhdosh…
Mbaroi cigarja, kullufiten me fund kafen e shkurtë e shqeto e u ndame…
