Historia dhe mesazhi tradicional i presidentëve dje dhe sot për gjendjen aktuale në SHBA dhe Presidenti TRUMP
Gjendja e Unionit (ndonjëherë përdoret në mënyrë të shkurtuar SOTU), është një mesazh vjetor i dërguar nga presidenti i Shteteve të Bashkuara, në një sesion të përbashkët të Kongresit të Shteteve të Bashkuara (ku, bashkohen përfaqsuesit e zgjedhur të popullit amerikan, që ndodhen në Dhomën e Përfaqsuesve 345 vende dhe Senatin Amerikan me 100 vende), afër fillimit të shumicës së viteve kalendarike mbi gjendjen aktuale të kombit. Fjalimi, për gjendjen e Bashkimit (pra, SHBA-së), në përgjithësi përfshin raporte mbi buxhetin e vendit, ekonominë, lajmet, axhendën, përparimin, arritjet dhe prioritetet e presidentit dhe propozimet legjislative.
Mesazhi i Presidentit atë ditë para Kongresit Amerikan, plotëson kërkesën në nenin II, seksioni 3, klauzola 1 e Kushtetutës së SHBA-së, që Presidenti t’i japë në mënyrë periodike Kongresit informacionin e shtetit të Bashkimit (Unionit) dhe t’i rekomandojë shqyrtimit të tyre masa të tilla, që ai do t’i gjykojë të nevojshme dhe të përshtatshme, për të mirën e vendit tonë.
Nga Klajd Kapinova
Unioni, në kontekstin e Luftës Civile në SHBA
Në kontekstin e Luftës Civile, Union, përdoret gjithashtu shpesh si sinonim për “shtetet veriore besnike ndaj qeverisë së Shteteve të Bashkuara”. Në këtë kuptim, Unioni përfshinte 20 shtete të lira (në veri dhe perëndim) dhe katër shtete skllevër në kufirin jugor, Delaware, Maryland, Kentucky dhe Missouri, megjithëse Misuri dhe Kentaki kishin të dy qeveri konfederate dhe unioniste konkurruese të dyfishtë me qeverinë konfederate të Kentaki dhe qeveria konfederate e Misurit.
Ushtria e Unionit, ishte një formacion i ri, që përfshinte kryesisht njësi shtetërore, së bashku me njësi nga ushtria e rregullt e SHBA. Mbajtja e shteteve kufitare jugore në Bashkimin asokohe konsiderohej thelbësore për të fituar luftën.
Verilindja dhe perëndimi i mesëm, siguruan burimet industrial, për një luftë të mekanizuar, që prodhonte sasi të mëdha municionesh dhe furnizimesh dhe financonte luftën. Ata siguruan ushtarë, ushqim, kuaj, mbështetje financiare dhe kampe trajnimi. Spitalet e ushtrisë u ngritën gjithashtu në të gjithë Bashkimin. Shumica e shteteve veriore kishin guvernatorët republikanë që mbështetën energjikisht përpjekjet e luftës dhe shtypën përmbysjen kundër luftës, veçanërisht atë që u ngrit në 1863-1864.
Partia Demokratike e mbështeti fuqimisht luftën në fillim të vitit 1861, por deri në vitin 1862, u nda midis Demokratëve të Luftës dhe elementit antiluftë të njohur si Demokratët e Paqes, të udhëhequr nga ekstremistët Bakkritë. Demokratët, bënë fitime të mëdha elektorale në vitin 1862, në zgjedhjet shtetërore, më së shumti në New York.
Ata humbën terren në vitin 1863, veçanërisht në Ohio, kurse në vitin 1864, republikanët dhe demokratët e luftës u bashkuan në fushatën nën flamurin e Partisë së Bashkimit Kombëtar, i cili gjithashtu tërhoqi shumicën e ushtarëve, dhe shënuan një fitore dërrmuese për Lincoln dhe të gjithë biletën e tij kundër kandidatit demokrat George B. McClellan.
Vitet e luftës ishin mjaft të begata, përveç rasteve kur luftimet serioze dhe lufta guerile shkatërruan fshatrat. Pothuajse të gjitha veprimet ushtarake u zhvilluan në Jug. Prosperiteti u stimulua nga shpenzimet e mëdha të qeverisë dhe krijimi i një sistemi bankar kombëtar tërësisht të ri.
Shtetet e Bashkimit, investuan shumë para dhe përpjekje në organizimin e mbështetjes psikologjike dhe sociale për gratë, të vejat dhe jetimët e ushtarëve dhe për vetë ushtarët. Shumica e ushtarëve ishin vullnetarë, edhe pse pas vitit 1862 shumë dolën vullnetarë, për t’i shpëtuar skadimit dhe për të përfituar nga dhuratat bujare të parave të ofruara nga shtetet dhe lokalitetet.
Rezistenca e projektit ishte e dukshme, në disa qytete më të mëdha, veçanërisht në pjesë të qytetit të New York-ut, me trazirat e tij masive, kundër draftit të korrikut të vitit 1863 dhe në disa rrethe të largëta si Rajoni i Qymyrit të Pensilvanisë Verilindore.
Në kontekstin e Luftës Civile Amerikane, Unioni, ose Shtetet e Bashkuara, nganjëherë referohen si Veriu, si atëherë ashtu edhe tani, në krahasim me Konfederatën, e cila shpesh quhej Jug. Bashkimi (Shtetet e Bashkuara), nuk e njohu kurrë legjitimitetin e shkëputjes së Konfederatës dhe mbajti në çdo kohë se ajo mbeti tërësisht pjesë e Shteteve të Bashkuara.
Në çështjet e jashtme, Bashkimi ishte e vetmja palë e njohur nga të gjitha kombet e tjera, asnjë prej të cilave nuk e njohu zyrtarisht qeverinë e Konfederatës. Termi Bashkim, gjendet në dokumentin e parë qeverisës të Shteteve të Bashkuara, Nenet e Konfederatës dhe Bashkimit të Përhershëm. Kushtetuta e mëvonshme e vitit 1787 u nxor dhe ratifikua në emër jo të shteteve, por të “Ne, populli i Shteteve të Bashkuara, për të formuar një bashkim më të përsosur…” Bashkimi, për Shtetet e Bashkuara të Amerikës, është pastaj përsëritet në klauzola të tilla si klauzola e pranimit në Bashkimin në nenin IV, seksioni 3.
Edhe para fillimit të Luftës Civile, fraza ruaj Bashkimin, ishte e zakonshme dhe një bashkim shtetesh, ishte përdorur për t’iu referuar të gjithë Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Përdorimi i termit Bashkim, për t’u aplikuar për palën jo-secesioniste kishte një konotacion legjitimiteti si vazhdimësi e entitetit politik para-ekzistues.
Para Luftës Civile Amerikane, Shtetet e Bashkuara njiheshin si Bashkimi federal i Shteteve të Bashkuara, një bashkim shtetesh i kontrolluar nga qeveria federale në Uashington, D.C. Kjo ishte e kundërta me qeverinë e parë të CSA, një konfederatë shtetesh të pavarura, që funksiononte në mënyrë të ngjashme me Bashkimin Evropian. Konfederatat në përgjithësi e panë Bashkimin si kundër skllavërisë, duke iu referuar herë pas here si abolicionistë, duke iu referuar Marinës së SHBA si “flota e heqjes” dhe Ushtrisë së SHBA si “forca të heqjes”.
Historia e mesazheve të Presidentit te SHBA-së
Gjatë pjesës më të madhe të shekullit të parë të vendit, presidenti kryesisht i paraqiti Kongresit vetëm një raport me shkrim. Pas vitit 1913, Woodrow Wilson, presidenti i 28-të i SHBA-së, filloi praktikën e rregullt të dhënies së fjalimit në Kongres personalisht si një mënyrë për të mbledhur mbështetjen për axhendën e presidentit, duke paraqitur gjithashtu një raport më të detajuar. Me ardhjen e teknologjive të reja vizuale si radios dhe televizionit, mesazhi i Presidentitit tani transmetohet drejtpërdrejt në të gjitha zonat e Shteteve të Bashkuara në shumë rrjete televizive dhe rrjetet sociale.
Fjalimi në përgjithësi mbahet në muajin janar ose shkurt, dhe një ftesë për presidentin i bëhet për të përdorur Dhomën e Përfaqsuesve nga kryetari i saj. Duke filluar nga viti 1981, Ronald Reagan, presidenti i 40-të i SHBA-së, filloi praktikën e presidentëve të sapo inauguruar, duke mbajtur një fjalim në Kongres në vitin e parë të mandatit të tyre, por duke mos e caktuar atë fjalim një Shteti i Bashkimit (State of the Union) zyrtarisht.
Megjithëse gjuha e klauzolës nuk është specifike, që nga vitet 1930, presidenti e ka bërë këtë raport çdo vit në fund të janarit ose në fillim të shkurtit. Midis viteve 1934 dhe 2024 data ka qenë që nga 3 janari dhe deri më 7 mars.
Ndonëse nuk i kërkohet të mbajë një fjalim, çdo president që nga Woodrow Wilson, me përjashtim të Herbert Hoover, ka bërë të paktën një raport të gjendjes së bashkimit si një fjalim të mbajtur përpara një sesioni të përbashkët të Kongresit. Përpara kësaj, shumica e presidentëve paraqitën gjendjen e Bashkimit si një raport me shkrim.
Që nga Franklin Roosevelt, Gjendja e Bashkimit (Union-it) jepet zakonisht në çdo muaj të janarit, përpara një sesioni të përbashkët të Kongresit të SHBA-së dhe mbahet në dhomën e Dhomës së Përfaqësuesve të Capitol Hill të Shteteve të Bashkuara. Presidentët e sapo inauguruar, përgjithësisht mbajnë një fjalim në Kongres në shkurt të vitit të parë të mandatit të tyre, por ky fjalim nuk konsiderohet zyrtarisht.
Ajo që filloi si një komunikim midis presidentit dhe Kongresit, është bërë në fakt një komunikim midis presidentit dhe popullit të Shteteve të Bashkuara. Që nga vitet 1960, për të arritur audiencën më të madhe shikueshmërie, fjalimi i adresuar i Presidentit të SHBA-së, është mbajtur zakonisht në orën 9:00 të darkës.
Për më tepër, Gjendja e Unionit, është një fjalim vjetor i dhënë nga Presidenti i Shteteve të Bashkuara në Kongresit Amerikan, i cili raporton mbi gjendjen aktuale të vendit dhe propozon politika për vitin e ardhshëm legjislativ.
Fjalimi për gjendjen e Unionit, është i mandatuar nga Kushtetuta në Nenin II, Seksioni 3, i cili kërkon që Presidenti t’i japë Kongresit Informacionin e Gjendjes së Unionit.
Adresa zakonisht përfshin informacione mbi ekonominë, buxhetin, lajmet dhe prioritetet e Presidentit. Ai gjithashtu përdor adresën e tij, për të ofruar ide për zgjidhjen e problemeve të vendit dhe për të sugjeruar ligje dhe politika të reja në të mirë të popullit ameirkan.
Në kontekstin e Luftës Civile, Bashkimi përdoret gjithashtu shpesh si sinonim për “shtetet veriore besnike ndaj qeverisë së Shteteve të Bashkuara”.
Unioni, i njohur në gjuhën e folur si Veriu, i referohet Shteteve të Bashkuara kur njëmbëdhjetë shtete skllevër jugor u ndanë për të formuar Shtetet Konfederate të Amerikës (CSA), të njohura gjithashtu si Konfederata ose Jugu, gjatë Luftës Civile Amerikane. Unioni u drejtua nga Abraham Asokohe Abraham Lincoln, si Presidenti i 16-të i Shteteve të Bashkuara, u përpoq të ruante kombin, një bashkim federal kushtetues.
Presidenti i parë i vendit George Uashington dha mesazhin e parë të rregullt vjetor, përpara një sesioni të përbashkët të Kongresit më 8 janar të vitit 1790, në qytetin e New York-ut, i cili sikurse dihet asokohe ishte kryeqyteti i përkohshëm i SHBA-së.
Në vitin 1801, Thomas Jefferson e ndërpreu praktikën e dhënies së adresës personalisht, duke e konsideruar atë si shumë monarkike (të ngjashme me Fjalimin nga Froni). Në vend të kësaj, adresa u shkrua dhe më pas u dërgua në Kongres për t’u lexuar nga një nëpunës deri në vitin 1913 kur Woodrow Wilson e rivendosi praktikën, pavarësisht disa polemikave fillestare, dhe një fjalim personal në Kongres është mbajtur pothuajse çdo vit që atëherë.
Megjithatë, ka pasur përjashtime nga ky rregull, ku disa mesazhe janë dhënë vetëm me shkrim, dhe të tjera janë dhënë si me shkrim ashtu edhe me gojë (qoftë në një fjalim në Kongres ose përmes mediave transmetuese). Presidenti i fundit që dha një mesazh me shkrim, pa një adresë të folur ishte Presidenti demokrat Jimmy Carter në vitin 1981, ditë përpara përfundimit të mandatit të tij pas humbjes së tij të thellë nga republikani Ronald Reagan.
Për shumë vite, fjalimi u referua si Mesazhi Vjetor i Presidentit drejtuar Kongresit. Termi aktual Shteti i Bashkimit, u shfaq për herë të parë në vitin 1934, kur Presidenti demokrat Franklin D. Roosevelt përdori frazën, duke u bërë emri i tij përgjithësisht i pranuar që nga viti 1947.
Para vitit 1934, mesazhi vjetor shpërndahej në fund të vitit kalendarik, në dhjetor. Ratifikimi i Amendamentit të 20-të më 23 janar të vitit 1933, ndryshoi hapjen e Kongresit nga fillimi i marsit në fillim të janarit, duke ndikuar në dërgimin e mesazhit vjetor. Që nga viti 1934, mesazhi ose adresa i është dorëzuar Kongresit në fillim të vitit kalendarik.
Amendamenti i njëzetë vendosi gjithashtu 20 janarin si fillim të mandatit presidencial. Në vitet kur një president i ri inaugurohet, presidenti në largim mund të japë një mesazh përfundimtar për gjendjen e Bashkimit, por asnjë nuk e ka bërë këtë që kur Jimmy Carter dërgoi një mesazh me shkrim në vitin 1981.
Në vitet 1953 dhe 1961, Kongresi mori të dyja një me shkrim gjendjen e Mesazh i Unionit nga presidenti në largim dhe një fjalim i veçantë për gjendjen e Unionit nga presidenti i ardhshëm.
Që nga viti 1981, duke pranuar se përgjegjësia e raportimit të Gjendjes së Unionit i takon zyrtarisht presidentit, që mbajti detyrën gjatë vitit të kaluar, presidentët e sapo inauguruar nuk e kanë quajtur zyrtarisht fjalimin e tyre të parë përpara Kongresit një mesazh Gjendja e Unionit.
Teksti i faqes së parë të fjalimit të parë të Presidentit konservator republikan Ronald Reagan-it, për gjendjen e bashkimit, dhënë më 26 janar 1982
Fjalimi i vitit 1922 i Presidentit Warren Harding ishte i pari, që u transmetua në radio, megjithëse asokohe kishte një audiencë dëgjueshmërie të kufizuar, ndërsa fjalimi i vitit 1923 i Presidentit Calvin Coolidge ishte i pari, që u transmetua në të gjithë vendin.
Fjalimi i Presidentit Roosevelt në vitin 1936, gjithashtu ishte i pari i mbajtur në mbrëmje, por ky precedent nuk u ndoq përsëri deri në vitet 1960.
Nga ana e tjetër, Fjalimi i Presidentit demokrat Harry S. Truman i vitit 1947 ishte i pari, që u transmetua asokohe në kanalet televizive. Në vitin 1968, rrjetet televizive në Shtetet e Bashkuara për herë të parë nuk vendosën asnjë kufizim kohor për mbulimin e një adrese të Shtetit të Bashkimit.
E dhënë nga Presidenti demokrat Lyndon B. Johnson, ky fjalim u pasua nga komente të gjera televizive nga, ndër të tjera, Daniel Patrick Moynihan dhe Milton Friedman.
Fjalimi apo Adresa e Presidentit demokrat Bill Clinton në vitin 1997, ishte transmetimi i parë i disponueshëm drejtpërdrejt në World Wide Web.
Fjalimi i Presidentit republikan Ronald Reagan në vitin 1986, për gjendjen e Bashkimit, ishte i pari që u shty. Ai kishte planifikuar të mbante fjalimin më 28 janar 1986, por ai u vonua për një javë pas fatkeqësisë Space Shuttle Challenger atë mëngjes. Në vend të kësaj, Reagan iu drejtua kombit nga Zyra Ovale për fatkeqësinë.
Në vitin 1999, Presidenti demokrat Bill Clinton, u bë presidenti i parë, që mbajti një fjalim personalisht për gjendjen e Bashkimit, ndërsa ishte në gjyq për shkarkim. Asokohe Fjalimi i tij u mbajt në të njëjtën ditë kur ekipi mbrojtës i Clinton bëri deklaratën e tij hyrëse në gjyqin e shkarkimit të Clintonit, megjithëse ai nuk e përmendi procedurën.
Më 23 janar 2019, Fjalimi apo Mesazhi për Gjendjen e Bashkimit në vitin 2019 nga Presidenti konservator republikan Donald J. Trump, i planifikuar fillimisht për 29 janar, u anulua pas një shkëmbimi letrash me Kryetaren e Dhomës së Përfaqsuesve komunisten ektremiste Nancy Pelosi, në të cilën ajo në mënyrë absurd deklaroi se nuk do të vazhdonte me një votim për një resolute, për t’a lejuar atë të mbajë fjalimin në dhomën e Dhomës së Përfaqësuesve deri në fund të vitit 2018-2019, që përkonte me mbylljen e qeverisë federale të Shteteve të Bashkuara.
Presidenti Donald J. Trump dhe marksistja Nancy Pelosi më vonë ranë dakord për të mbajtur fjalimin më 5 shkurt. Ajo e grisi në mënyrë publike Fjalimin e Presidentit Donald J. Trump, duke shkelur Kushtetutën dhe për këtë ajo duhet të ishte ndjekur penalisht, për grisjen e dokumentit historik.
Për shkak se fjalimi bëhet në një seancë të përbashkët të Kongresit, Dhoma dhe Senati duhet të miratojnë secila një rezolutë që përcakton një datë dhe orë për sesionin e përbashkët. Pastaj, një ftesë zyrtare i bëhet presidentit nga kryetari i Dhomës, zakonisht disa javë përpara datës së caktuar.
Çdo anëtar i Kongresit mund të sjellë një të ftuar në adresën e Shtetit. Presidenti mund të ftojë deri në 24 të ftuar, që të ulen në një zonë me Zonjën e Parë. Kryetari i Dhomës mund të ftojë deri në 24 të ftuar në zonën e Kryetarit. Vendndodhja për Kongresin në katin kryesor, është me një bazë shërbimi të parë, pa rezerva. Kabineti, gjyqtarët e Gjykatës së Lartë, anëtarët e Trupit Diplomatik dhe udhëheqësit ushtarakë (Shef i Shtabit të Përbashkët dhe Komandanti i Rojës Bregdetare) kanë rezervuar vendet.
Kryetari, dhe më pas nënkryetari, specifikojnë përkatësisht anëtarët e Dhomës dhe Senatit, të cilët do ta përcjellin Presidentin në dhomën e Dhomës. Zëvendës rreshteri në Armët i drejtohet përsëri folësit dhe njofton me zë të lartë, me radhë, Dekanin e Trupit Diplomatik, Shefin e Gjykatës së Shteteve të Bashkuara dhe Gjyqtarët e Asociuar dhe Kabinetin, secili prej të cilëve hyn dhe zë vendin e tij kur thirret. Gjyqtarët e Gjykatës së Lartë të SHBA-së, gjithashtu zënë vendet më afër foltores së Kryetarit dhe ngjitur me seksionet e rezervuara për kabinetin dhe anëtarët e shefave të përbashkët të shtabit.
Vetëm pas orës 21:00, ndërsa Presidenti Donald J. Trump arrin te dera e Dhomës së Përfaqsuesve të Kongresit, Rreshteri i Dhomës së Armëve qëndron brenda dyerve, përballet me folësin dhe pret derisa presidenti të jetë gati për të hyrë në dhomë. Kur presidenti është gati, Rreshteri në Armët shpall hyrjen, duke thënë me zë të lartë frazën: “Zotëri/Zonja Kryetari, presidenti i Shteteve të Bashkuara!”
Presidenti republikan Donald J. Trump mban fjalimin për gjendjen e shtetit në vitin 2018
Përmbajtja e fjalimeve apo mesazheve, zakonisht përmban informacione dhe përditësime të statusit të shtetit dhe qeverisë federale gjatë administratës së presidentit aktual. Është bërë zakon të përdoret fraza “Gjendja e Bashkimit është e forte”, ndonjëherë me ndryshime të vogla, që kur Presidenti Ronald Reagan e prezantoi atë në fjalimin e tij të vitit 1983.
Që nga fjalimi i Reganit në vitin 1982, është bërë e zakonshme që presidentët e të dyja palëve të nderojnë mysafirë specialë të ulur në galeri, si qytetarët amerikanë ose krerët e shteteve që vizitojnë. Gjatë atij fjalimi Reagan pranoi Lenny Skutnik për aktin e tij heroic, pas rrëzimit të Air Florida Flight 90. Që atëherë, termi Lenny Skutniks, është përdorur për t’iu referuar individëve të ftuar, për t’u ulur në galeri, dhe më pas cituar nga presidenti, gjatë Fjalimit të Gjendjes së Bashkimit.
Fjalimet, për gjendjen e Bashkimit zakonisht zgjasin pak më shumë se një orë, pjesërisht për shkak të duartrokitjeve të shumta, që ndodhin nga audienca gjatë gjithë kohës, të cilat janë shpesh me tone politike, me shumë pjesë të fjalimit që duartrokiten vetëm nga anëtarët e partisë së presidentit.
Në vitet e fundit, zyrtarët kryesues të Dhomës dhe Senatit, përkatësisht kryetari dhe zëvendëspresidenti, janë larguar nga neutraliteti i pritur nga kryesuesit e organeve këshilluese, pasi edhe ata qëndrojnë dhe duartrokasin në përgjigje të vërejtjeve të presidenti me të cilin janë dakord.
Presidenti James Monroe deklaroi për herë të parë Doktrinën Monroe, gjatë fjalimit të tij të shtatë vjetor për Gjendjen e Bashkimit në Kongres më 2 dhjetor të vitit 1823. Ai u bë një moment përcaktues, në politikën e jashtme të Shteteve të Bashkuara dhe një nga parimet e saj më të gjata dhe do të ishte thirrur nga shumë burra shteti dhe disa presidentë të SHBA-së, duke përfshirë Theodore Roosevelt, John F. Kennedy dhe Ronald Reagan.
Katër liritë ishin synime të artikuluara për herë të parë nga Franklin D. Roosevelt më 6 janar 1941. Në një fjalim të njohur si Fjalimi i Katër Lirive, ai propozoi katër liri themelore, që njerëzit kudo në botë duhet t’i gëzojnë: liria e fjalës dhe e shprehjes, liria e adhurimit, liria nga mungesa dhe liria nga frika.
Gjatë fjalimit të tij për gjendjen e bashkimit më 11 janar 1944, FDR propozoi Projektligjin e Dytë të të Drejtave. Argumenti i Ruzveltit ishte se të drejtat politike të garantuara nga kushtetuta dhe Ligji i të Drejtave ishin provuar të pamjaftueshme për të na siguruar barazinë në kërkimin e lumturisë. Ky ishte teknikisht një Mesazhi dhe jo një fjalim, pasi Roosevelt kishte një rast të kapjes dhe nuk mund të vinte; nuk pati asnjë seancë të përbashkët dhe një nëpunës i Senatit lexoi mesazhin.
Gjatë fjalimit të tij për gjendjen e bashkimit më 8 janar 1964, Lyndon B. Johnson prezantoi legjislacionin që do të njihej si Lufta kundër varfërisë. Ky legjislacion u propozua nga Johnson, në përgjigje të një shkalle kombëtare të varfërisë prej rreth 19%. Fjalimi bëri që Kongresi i Shteteve të Bashkuara të miratonte Aktin e Mundësive Ekonomike, i cili themeloi Zyrën e Mundësive Ekonomike (OEO), për të administruar aplikimin lokal të fondeve federale të synuara kundër varfërisë.
Gjatë fjalimit të tij për Gjendjen e Bashkimit më 15 janar 1975, Gerald R. Ford tha shumë troç se “gjendja e Unionit nuk është e mirë: Miliona amerikanë janë pa punë… Ne varemi nga të tjerët për energji thelbësore. Disa njerëzit vënë në pikëpyetje aftësinë e qeverisë së tyre për të marrë vendime të vështira dhe për t’u qëndruar me to, ata presin që politika e Uashingtonit si zakonisht”. Ford tha se ai “nuk priste shumë, nëse ka, duartrokitje. Populli amerikan dëshiron veprim dhe do të duhet si Kongresi ashtu edhe presidenti për t’u dhënë atyre atë që duan. Përparimi dhe zgjidhjet mund të arrihen dhe ato do të arrihen.”
Presidenti republikan George W. Bush, duke dhënë gjendjen e Bashkimit të vitit 2002, ai identifikoi Korenë e Veriut, Iranin dhe Irakun si kërcënime të rëndësishme për Shtetet e Bashkuara. Ai tha: “Shtetet si këto dhe aleatët e tyre terroristë përbëjnë një bosht të së keqes, të armatosur për të kërcënuar paqen e botës”. Në këtë fjalim, ai do të përvijonte objektivat e Luftës kundër Terrorit.
Mesazhi i Presidentit Donald J. Trump për gjendjen aktuale në SHBA ose State of the Union address
Zonja Kryetare,
- Zëvendës President,
Anëtarë të Kongresit,
Zonja e Parë e Shteteve të Bashkuara dhe shokët e mi amerikanë:
Ne, takohemi sonte në një moment me potencial të pakufizuar. Ndërsa ne fillojmë një Kongres të ri, unë qëndroj këtu i gatshëm të punoj me ju, për të arritur përparime historike, për të gjithë amerikanët.
Miliona bashkëqytetarë tanë, po na shikojnë tani, të mbledhur në këtë dhomë të madhe, me shpresën se ne do të qeverisim jo si dy parti, por si një komb. (Duartrokitje.)
Axhenda, që do të parashtroj këtë mbrëmje, nuk është një axhendë republikane apo një axhendë demokrate, por ajo është axhenda e popullit amerikan.
Shumë prej nesh kanë bërë fushatë, për të njëjtat premtime thelbësore: të mbrojnë vendet e punës në Amerikë dhe të kërkojnë tregti të ndershme për punëtorët amerikanë; për të rindërtuar dhe rigjallëruar infrastrukturën e kombit tonë; për të ulur çmimin e kujdesit shëndetësor dhe barnave me recetë; për të krijuar një sistem imigrimi që është i sigurt, i ligjshëm, modern dhe i sigurt; dhe për të ndjekur një politikë të jashtme që vë në plan të parë interesat e Amerikës.
Ka një mundësi të re në politikën amerikane, vetëm nëse kemi guximin, së bashku, ta shfrytëzojmë atë. (Duartrokitje.)
Fitorja nuk është fitimtare për partinë tonë. Fitorja, është fitore për vendin tonë. (Duartrokitje.)
Këtë vit, Amerika do të njohë dy përvjetorë të rëndësishëm, që na tregojnë madhështinë e misionit të Amerikës dhe fuqinë e krenarisë amerikane.
Në qershor, ne shënojmë 75 vjet nga fillimi i asaj që gjenerali Dwight D. Eisenhower e quajti “Kryqëzata e Madhe” – çlirimi aleat i Evropës në Luftën e Dytë Botërore. (Duartrokitje.)
Në Ditën D, më 6 qershor 1944, 15,000 të rinj amerikanë u hodhën nga qielli dhe 60,000 të tjerë hynë me furtunë nga deti, për të shpëtuar qytetërimin tonë nga tirania. Këtu me ne sonte janë tre nga ata heronj të jashtëzakonshëm: ushtari i klasit të parë Joseph Reilly, rreshteri i stafit Irving Locker dhe rreshteri Herman Zeitchik. (Duartrokitje.) Ju lutem.
Zotërinj, ju përshëndesim.
Në vitin 2019, ne gjithashtu festojmë 50 vjet, që kur pilotët e rinj të guximshëm fluturuan një çerek milion milje nëpër hapësirë për të vendosur flamurin amerikan në faqen e hënës. Gjysmë shekulli më vonë, na bashkohet një nga astronautët e Apollo 11 që vendosi atë flamur: Buzz Aldrin. (Duartrokitje.)
Faleminderit Buzz. Këtë vit, astronautët amerikanë do të kthehen në hapësirë me raketa amerikane. (Duartrokitje.)
Në shekullin XX, Amerika shpëtoi lirinë, transformoi shkencën, ripërcaktoi klasën e mesme dhe, kur të filloni, nuk ka asgjë askund në botë, që mund të konkurrojë me Amerikën. (Duartrokitje.)
Tani, ne duhet të hyjmë me guxim dhe guxim në kapitullin tjetër të kësaj aventure të madhe amerikane dhe duhet të krijojmë një standard të ri jetese për shekullin e 21-të. Një cilësi e mahnitshme e jetës për të gjithë qytetarët tanë është e arritshme.
Ne, mund t’i bëjmë komunitetet tona më të sigurta, familjet tona më të forta, kulturën tonë më të pasur, besimin tonë më të thellë dhe klasën tonë të mesme më të madhe dhe më të begatë se kurrë më parë. (Duartrokitje.)
Por, ne duhet të refuzojmë politikën e hakmarrjes, rezistencës dhe ndëshkimit dhe të përqafojmë potencialin e pakufishëm të bashkëpunimit, kompromisit dhe të mirës së përbashkët. (Duartrokitje.)
Së bashku, ne mund të thyejmë dekada të ngërçit politik. Ne, mund të lidhim ndarjet e vjetra, të shërojmë plagët e vjetra, të ndërtojmë koalicione të reja, të krijojmë zgjidhje të reja dhe të zhbllokojmë premtimin e jashtëzakonshëm për të ardhmen e Amerikës. Vendimi na takon ta marrim.
Ne, duhet të zgjedhim midis madhështisë ose bllokimit, rezultateve ose rezistencës, vizionit ose hakmarrjes, përparimit të jashtëzakonshëm ose shkatërrimit të pakuptimtë.
Sonte, ju kërkoj të zgjidhni madhështinë. (Duartrokitje.)
Gjatë dy viteve të fundit, administrata ime ka lëvizur me urgjencë dhe shpejtësi historike për t’u përballur me problemet e neglizhuara nga liderët e të dyja palëve gjatë shumë dekadave.
Në pak më shumë se dy vjet që nga zgjedhjet, ne kemi nisur një bum të paprecedentë ekonomik – një bum që është parë rrallë më parë. Nuk ka pasur asgjë të tillë.
Ne, kemi krijuar 5.3 milionë vende të reja pune dhe, më e rëndësishmja, kemi shtuar 600,000 vende të reja pune në prodhim, diçka që pothuajse të gjithë thanë se ishte e pamundur të bëhej. Por fakti është se ne sapo kemi filluar. (Duartrokitje.)
Pagat po rriten me ritmin më të shpejtë në dekada dhe po rriten për punonjësit e jakë blu, për të cilët premtova se do të luftoja. Ata po rriten më shpejt nga sa mendonte dikush tjetër. Gati 5 milionë amerikanë janë hequr nga pullat e ushqimit. (Duartrokitje.)
Ekonomia e SHBA po rritet pothuajse dy herë më shpejt sot, se kur mora detyrën. Dhe ne konsiderohemi, larg e larg, ekonomia më e nxehtë kudo në botë. As afër. (Duartrokitje.)
Papunësia, ka arritur nivelin më të ulët, në më shumë se gjysmë shekulli. (Duartrokitje.)
Papunësia afrikano-amerikane, hispanike dhe amerikano-aziatike kanë arritur të gjitha nivelet e tyre më të ulëta të regjistruara ndonjëherë. (Duartrokitje.)
Papunësia, për amerikanët me aftësi të kufizuara ka arritur gjithashtu nivelin më të ulët historik. (Duartrokitje.)
Më shumë njerëz po punojnë tani, se në çdo kohë në historinë e vendit tonë 157 milionë njerëz në punë. (Duartrokitje.)
Kaluam një ulje masive të taksave për familjet, që punojnë dhe dyfishuam kreditimin e taksave për fëmijët. (Duartrokitje.)
Ne, praktikisht i dhamë fund taksës së pasurisë ose taksës së vdekjes, siç quhet shpesh, për bizneset e vogla për fermerët dhe gjithashtu për fermat familjare. (Duartrokitje.)
Ne, eliminuam dënimin e mandatit individual të Obamacare shumë jopopullor. (Duartrokitje.)
Dhe për t’u dhënë pacientëve me sëmundje kritike akses në kurat, që shpëtojnë jetë, kaluam, shumë e rëndësishme, të Drejtën për të Provuar. (Duartrokitje.)
Administrata ime, ka shkurtuar më shumë rregullore, në një periudhë të shkurtër kohore, se çdo administratë tjetër gjatë gjithë mandatit të saj. (Duartrokitje.)
Kompanitë, po kthehen në vendin tonë në numër të madh, falë reduktimeve tona historike të taksave dhe rregulloreve. (Duartrokitje.)
Dhe ne kemi lëshuar një revolucion në energjinë amerikane. Shtetet e Bashkuara, janë tani prodhuesi numër një i naftës dhe gazit natyror kudo në botë. (Duartrokitje.)
Dhe tani, për herë të parë në 65 vjet, ne jemi një eksportues neto i energjisë. (Duartrokitje.)
Pas 24 muajsh progresi të shpejtë, ekonomia jonë është e pasur zili e botës, ushtria jonë është më e fuqishmja në Tokë, deri tani, dhe Amerika (Duartrokitje.)
Amerika, po fiton përsëri çdo ditë. (Duartrokitje.)
Anëtarët e Kongresit: Gjendja e sindikatës tonë është e fortë. (Duartrokitje.)
Audienca: SHBA! SHBA! SHBA!
Presidenti Donald J. Trump: Kjo tingëllon shumë mirë. (Të qeshura.)
Vendi ynë është i gjallë dhe ekonomia jonë po lulëzon si kurrë më parë.
Të premten, u njoftua se shtuam 304,000 vende të tjera pune, vetëm muajin e kaluar, pothuajse dyfishi i numrit të pritur. (Duartrokitje.)
Një mrekulli ekonomike po ndodh në Shtetet e Bashkuara dhe e vetmja gjë që mund ta ndalojë atë janë luftërat budallaqe, politika, apo hetimet qesharake partiake. (Duartrokitje.)
Nëse do të ketë paqe dhe legjislacion, nuk mund të ketë luftë dhe hetim. Thjesht nuk funksionon në këtë mënyrë. Ne, duhet të jemi të bashkuar në shtëpi për të mposhtur kundërshtarët tanë jashtë vendit. Kjo epokë e re bashkëpunimi mund të fillojë me konfirmimin përfundimisht të më shumë se 300 kandidatëve shumë të kualifikuar që janë ende të mbërthyer në Senat. Në disa raste, vite dhe vite presin. Nuk është e drejtë. (Duartrokitje.)
Senati, ka dështuar të veprojë për këto nominime, gjë që është e padrejtë për të nominuarit dhe shumë e padrejtë për vendin tonë. Tani është koha për veprime dypartiake. Besoni apo jo, ne kemi vërtetuar tashmë se kjo është e mundur.
Në Kongresin e fundit, të dyja palët u mblodhën për të miratuar legjislacion të paprecedentë për t’u përballur me krizën e opioideve, një projekt-ligj të ri gjithëpërfshirës për fermën, reformat historike të VA. Dhe pas katër dekadash refuzimi, ne kaluam llogaridhënien e VA në mënyrë që të mund të mbyllim përfundimisht ata që keqtrajtojnë veteranët tanë të mrekullueshëm. (Duartrokitje.)
Dhe vetëm javë më parë, të dyja partitë u bashkuan për reformën novatore të drejtësisë penale. Ata thanë se nuk mund të bëhej. (Duartrokitje.)
Vitin e kaluar, dëgjova, nëpërmjet miqve, historinë e Alice Johnson. Isha thellësisht i prekur. Në vitin 1997, Alice u dënua me burgim të përjetshëm si një shkelëse e parë jo e dhunshme e drogës. Gjatë 22 viteve të ardhshme, ajo u bë ministre burgu, duke frymëzuar të tjerët që të zgjidhnin një rrugë më të mirë. Ajo pati një ndikim të madh në atë popullatë të burgjeve, dhe shumë më gjerë.
Historia e Alice nënvizon pabarazitë dhe padrejtësinë, që mund të ekzistojnë në dënimet penale dhe nevojën për të korrigjuar këtë padrejtësi totale. Ajo bëri gati 22 vjet dhe priste të qëndronte në burg për pjesën e mbetur të jetës së saj.
Në qershor, ia ndryshova dënimin Alice. Kur pashë familjen e bukur të Alice-s që e përshëndeti atë në portat e burgut, duke u përqafuar, puthur, duke qarë e duke qeshur, e dija se bëra diçka të drejtë. Alice është me ne sonte, dhe ajo është një grua e mrekullueshme. E frikshme. Alice, të lutem. (Duartrokitje.)
Alice, faleminderit, që na kujtove se ne kemi gjithmonë fuqinë për të formuar fatin tonë. Faleminderit shumë, Alice. Faleminderit shumë. (Duartrokitje.)
Frymëzuar nga histori si ajo e Alice-s, administrata ime punoi ngushtë me anëtarët e të dyja palëve për të nënshkruar ligjin e First Happy. Punë e madhe. (Duartrokitje.)
Është një punë e madhe. Ky legjislacion reformoi ligjet e dënimit që kanë dëmtuar në mënyrë të gabuar dhe në mënyrë disproporcionale komunitetin afrikano-amerikan. Akti FIRST HAPPY u jep shkelësve të padhunshëm mundësinë për t’u rihyrë në shoqëri si qytetarë produktivë dhe që i binden ligjit. Tani shtetet në mbarë vendin po ndjekin shembullin tonë. Amerika, është një komb, që beson në shëlbim.
Sonte na është bashkuar edhe Matthew Charles nga Tenesi. Në vitin 1996, në moshën 30-vjeçare, Matthew u dënua me 35 vjet për shitje droge dhe shkelje të ngjashme. Gjatë dy dekadave të ardhshme, ai përfundoi më shumë se 30 studime biblike, u bë nëpunës ligjor dhe udhëhoqi shumë nga të burgosurit e tjerë.
Tani, Matthew është personi i parë që lirohet nga burgu sipas Ligjit FIRST STEP. (Duartrokitje.)
Matthew, ju lutem. Faleminderit, Matthew. Mirë se vini në shtëpi. (Duartrokitje.)
Tani, republikanët dhe demokratët, duhet të bashkojnë forcat përsëri për t’u përballur me një krizë urgjente kombëtare. Kongresit i kanë mbetur edhe 10 ditë për të miratuar një projektligj, që do të financojë qeverinë tonë, do të mbrojë atdheun tonë dhe do të sigurojë kufirin tonë shumë të rrezikshëm jugor.
Tani është koha, që Kongresi t’i tregojë botës se Amerika është e përkushtuar, për t’i dhënë fund emigracionit të paligjshëm dhe për të nxjerrë jashtë biznesit kojotët e pamëshirshëm, kartelet, tregtarët e drogës dhe trafikantët e qenieve njerëzore. (Duartrokitje.)
Ndërsa flasim, karvanë të mëdhenj e të organizuar janë në marshim drejt Shteteve të Bashkuara. Sapo kemi dëgjuar se qytetet meksikane, për të larguar emigrantët e paligjshëm nga komunitetet e tyre, po marrin kamionë dhe autobusë për t’i sjellë në vendin tonë në zona ku ka pak mbrojtje kufitare. Unë kam urdhëruar 3750 trupa të tjera në kufirin tonë jugor, për t’u përgatitur për këtë sulm të jashtëzakonshëm.
Kjo është një çështje morale. Gjendja e paligjshme e kufirit tonë jugor, është një kërcënim për sigurinë, sigurinë dhe mirëqenien financiare të të gjithë Amerikës.
Ne, kemi një detyrë morale të krijojmë një sistem imigrimi që mbron jetën dhe punët e qytetarëve tanë. Kjo përfshin detyrimin tonë ndaj miliona emigrantëve, që jetojnë sot këtu, të cilët ndoqën rregullat dhe respektuan ligjet tona. Emigrantët e ligjshëm pasurojnë kombin tonë dhe forcojnë shoqërinë tonë në mënyra të panumërta. (Duartrokitje.)
Unë dua, që njerëzit të vijnë në vendin tonë në numrin më të madh ndonjëherë, por ata duhet të hyjnë legalisht. (Duartrokitje.)
Sonte, po ju kërkoj të mbroni kufirin tonë shumë të rrezikshëm jugor nga dashuria dhe përkushtimi ndaj bashkëqytetarëve tanë dhe ndaj vendit tonë.
Asnjë çështje nuk e ilustron më mirë ndarjen midis klasës punëtore të Amerikës dhe klasës politike të Amerikës sesa imigracioni i paligjshëm. Politikanët e pasur dhe donatorët shtyjnë për kufij të hapur, ndërkohë që jetojnë jetën e tyre pas mureve, portave dhe rojeve. (Duartrokitje.)
Ndërkohë, amerikanët e klasës punëtore, janë lënë të paguajnë çmimin e emigrimit masiv të paligjshëm: punë të reduktuara, paga më të ulëta, shkolla të mbingarkuara, spitale që janë aq të mbushura me njerëz sa nuk mund të futesh, krim në rritje dhe një rrjet i varfër i sigurisë sociale. Toleranca, për imigracionin e paligjshëm nuk është e dhembshur; në fakt është shumë mizore. (Duartrokitje.)
Një në tre gra sulmohet seksualisht në udhëtimin e gjatë në veri. Kontrabandistët përdorin fëmijët emigrantë si peng njerëzor, për të shfrytëzuar ligjet tona dhe për të hyrë në vendin tonë. Trafikantët e qenieve njerëzore dhe trafikantët e seksit përfitojnë nga zonat e hapura midis porteve tona të hyrjes për të kontrabanduar mijëra vajza dhe gra të reja në Shtetet e Bashkuara dhe për t’i shitur ato në prostitucion dhe skllavëri moderne.
Dhjetëra mijëra amerikanë të pafajshëm vriten nga droga vdekjeprurëse, që kalojnë kufirin tonë dhe vërshojnë në qytetet tona, duke përfshirë metaminën, heroinën, kokainën dhe fentanilin.
Banda e egër, MS-13, operon tani në të paktën 20 shtete të ndryshme amerikane dhe pothuajse të gjitha vijnë përmes kufirit tonë jugor. Vetëm dje, një anëtar i bandës MS-13 u arrestua, për të shtënat me armë në një platformë metroje në New York. Ne, po i largojmë me mijëra anëtarë të kësaj bande. Por derisa të sigurojmë kufirin tonë, ata do të vazhdojnë të transmetojnë menjëherë.
Vit pas viti, amerikanë të panumërt vriten nga të huajt ilegalë kriminalë. Kam njohur shumë nëna, baballarë dhe familje të mrekullueshme Engjëll. Askush nuk duhet të vuajë kurrë dhimbjen e tmerrshme, që i është dashur të durojë.
Këtu sonte është Debra Bissell. Vetëm tre javë më parë, prindërit e Debrës, Gerald dhe Sharon, u grabitën dhe u qëlluan për vdekje në shtëpinë e tyre në Reno, Nevada nga një alien i paligjshëm. Ata ishin rreth të tetëdhjetave dhe kanë mbetur nga 4 fëmijë, 11 nipër e mbesa dhe 20 stërnipër. Gjithashtu këtu sonte janë Gerald dhe Sharon’s mbesa Heather dhe stërmbesa Madison.
Për Debra, Heather, Madison, ju lutem qëndroni. Pak mund ta kuptojnë dhimbjen tuaj. faleminderit. Dhe faleminderit, që jeni këtu. Shumë Faleminderit. (Duartrokitje.)
Nuk do ta harroj kurrë dhe do të luftoj për kujtimin e Geraldit dhe Sharonit, që kjo të mos ndodhë më kurrë. Asnjë jetë amerikane nuk duhet humbur, sepse kombi ynë nuk arriti të kontrollojë kufirin e tij shumë të rrezikshëm.
Në dy vitet e fundit, oficerët tanë të guximshëm të ICE bënë 266,000 arrestime të alienëve kriminalë, përfshirë ata të akuzuar ose të dënuar për afro 100,000 sulme, 30,000 krime seksuale dhe 4,000 vrasje ose vrasje.
Na bashkohet sonte një prej atyre heronjve të zbatimit të ligjit: Agjenti Special i ICE Elvin Hernandez. Daleminderit. (Duartrokitje.)
Kur Elvin ishte djalë, ai dhe familja e tij emigruan ligjërisht në Shtetet e Bashkuara nga Republika Domenikane. Në moshën tetë vjeç, Elvin i tha babait të tij se donte të bëhej agjent special. Sot, ai drejton hetimet mbi plagën e trafikimit ndërkombëtar të seksit.
Elvini thotë se, “Nëse mund të sigurohem që këto vajza të reja të marrin drejtësinë e tyre, unë [me të vërtetë] e kam bërë punën time.” Falë punës së tij dhe kolegëve të tij të jashtëzakonshëm, më shumë se 300 gra dhe vajza janë shpëtuar nga tmerri i kësaj situate të tmerrshme dhe më shumë se 1500 trafikantë sadistë janë vënë pas hekurave. Faleminderit, Elvin. (Duartrokitje.)
Ne, do të mbështesim gjithmonë burrat dhe gratë e guximshme të zbatimit të ligjit dhe unë ju zotoj sonte se nuk do t’i shfuqizoj kurrë heronjtë tanë nga ICE. Faleminderit. (Duartrokitje.)
Administrata ime, i ka dërguar Kongresit një propozim të arsyeshëm, për t’i dhënë fund krizës në kufirin jugor. Ai përfshin ndihmën humanitare, më shumë zbatim të ligjit, zbulimin e drogës në portet tona, mbylljen e zbrazëtirave që mundësojnë kontrabandën e fëmijëve dhe planet për një pengesë të re fizike ose mur, për të siguruar zonat e gjera midis porteve tona të hyrjes. Në të kaluarën, shumica e njerëzve në këtë dhomë votuan për një mur, por muri i duhur nuk u ndërtua kurrë. Unë do ta ndërtoj. (Duartrokitje.)
Kjo është një pengesë çeliku e zgjuar, strategjike, e dukshme, jo vetëm një mur i thjeshtë betoni. Ai do të vendoset në zonat e identifikuara nga agjentët kufitarë si me nevojën më të madhe. Dhe këta agjentë do t’ju thonë: Aty ku ngrihen muret, kalimet e paligjshme shkojnë poshtë. (Duartrokitje.)
San Diego, ka pasur më së shumti kalime të paligjshme kufitare në vendin tonë. Si kundërpërgjigje, u vendos një mur i fortë sigurie. Kjo pengesë e fuqishme thuajse i dha fund kalimeve të paligjshme.
Qyteti kufitar i El Pasos, Teksas dikur kishte norma jashtëzakonisht të larta të krimit të dhunshëm, një nga më të lartat në të gjithë vendin dhe konsiderohet si një nga qytetet më të rrezikshëm të kombit tonë. Tani, menjëherë pas ndërtimit të tij, me një pengesë të fuqishme në vend, El Paso është një nga qytetet më të sigurta në vendin tonë. E thënë thjesht: Muret funksionojnë dhe muret shpëtojnë jetë. (Duartrokitje.)
Pra, le të punojmë së bashku, të bëjmë kompromis dhe të arrijmë një marrëveshje, që do ta bëjë vërtet Amerikën të sigurt.
Ndërsa punojmë për të mbrojtur sigurinë e njerëzve tanë, duhet të sigurojmë gjithashtu që rigjallërimi ynë ekonomik të vazhdojë me ritme të shpejta. Askush nuk ka përfituar më shumë nga ekonomia jonë e lulëzuar sesa gratë, të cilat kanë mbushur 58 për qind të vendeve të reja të punës vitin e kaluar. (Duartrokitje.)
Ju nuk duhej ta bënit këtë. Faleminderit shumë. Faleminderit shumë. Të gjithë amerikanët mund të jenë krenarë që ne kemi më shumë gra në fuqinë punëtore se kurrë më parë. (Duartrokitje.)
Dhe saktësisht një shekull pasi Kongresi miratoi amendamentin kushtetues që u jep grave të drejtën e votës, ne gjithashtu kemi më shumë gra që shërbejnë në Kongres se në çdo kohë më parë. (Duartrokitje.)
Audienca: SHBA! SHBA! SHBA!
Presidenti Donald J. Trump: Kjo është e mrekullueshme. Vërtet i madh. Dhe urime. Kjo është e mrekullueshme.
Si pjesë e angazhimit tone, për të përmirësuar mundësitë për gratë kudo, këtë të enjte ne po lançojmë iniciativën e parë në mbarë qeverinë e fokusuar në fuqizimin ekonomik të grave në vendet në zhvillim. Faleminderit. (Duartrokitje.)
Për të ndërtuar mbi suksesin tonë të jashtëzakonshëm ekonomik, një përparësi është parësore: kthimi i politikave katastrofike tregtare me dekada. Kaq keq. Tani, po ia bëjmë të qartë Kinës se, pas vitesh të synimit të industrive tona dhe vjedhjes së pronës sonë intelektuale, vjedhjes së vendeve të punës dhe pasurisë amerikane i ka ardhur fundi. (Duartrokitje.)
Prandaj, së fundmi ne vendosëm tarifa për 250 miliardë dollarë mallra kineze dhe tani Thesari ynë po merr miliarda e miliarda dollarë.
Por, unë nuk e fajësoj Kinën që ka përfituar prej nesh; Unë fajësoj liderët dhe përfaqësuesit tanë që lejuan të ndodhë kjo travesti. Kam respekt të madh për Presidentin Xi dhe tani po punojmë për një marrëveshje të re tregtare me Kinën. Por, duhet të përfshijë ndryshime reale, strukturore për t’i dhënë fund praktikave të padrejta tregtare, për të zvogëluar deficitin tonë kronik tregtar dhe për të mbrojtur vendet e punës në Amerikë. Faleminderit. (Duartrokitje.)
Një tjetër gabim historik tregtar ishte katastrofa e njohur si NAFTA. Kam takuar burra dhe gra nga Michigan, Ohio, Pennsylvania, Indiana, New Hampshire dhe shumë shtete të tjera, ëndrrat e të cilëve u shkatërruan nga nënshkrimi i NAFTA-s. Për vite me radhë, politikanët u premtuan atyre se do të rinegocionin për një marrëveshje më të mirë, por askush nuk u përpoq kurrë, deri më tani.
Marrëveshja jonë e re SHBA-Meksikë-Kanada, USMCA, do të zëvendësojë NAFTA-n dhe do të dorëzojë për punëtorët amerikanë siç nuk ia kishin dorëzuar për një kohë të gjatë. Shpresoj, se ju mund ta miratoni USMCA në ligj, në mënyrë që ne të mund të rikthejmë punët tona në prodhim në një numër edhe më të madh, të zgjerojmë bujqësinë amerikane, të mbrojmë pronën intelektuale dhe të sigurojmë që më shumë makina të vulosen me krenari me katër fjalët tona të bukura: Made in the USA (Duartrokitje.)
Sonte, po ju kërkoj gjithashtu që të kaloni Aktin e Tregtisë Reciproke të Shteteve të Bashkuara, në mënyrë që nëse një vend tjetër vendos një tarifë të padrejtë për një produkt amerikan, ne mund t’i ngarkojmë atyre saktësisht të njëjtën tarifë për të njëjtin produkt që ata na shesin. (Duartrokitje.)
Të dyja palët duhet të jenë në gjendje të bashkohen për një rindërtim të madh të infrastrukturës së shkatërruar të Amerikës. (Duartrokitje.)
Unë e di, që Kongresi është i etur për të miratuar një projekt-ligj për infrastrukturën dhe unë jam i etur të punoj me ju për legjislacionin për të ofruar investime të reja dhe të rëndësishme në infrastrukturë, duke përfshirë investimet në industritë më të avancuara të së ardhmes. Ky nuk është një opsion. Kjo është një domosdoshmëri.
Prioriteti tjetër madhor për mua dhe për të gjithë ne, duhet të jetë ulja e kostos së kujdesit shëndetësor dhe barnave me recetë, dhe mbrojtja e pacientëve me kushte ekzistuese. (Duartrokitje.)
Tashmë, si rezultat i përpjekjeve të administratës sime, në vitin 2018, çmimet e barnave pësuan rënien e tyre më të madhe në 46 vjet. (Duartrokitje.)
Por, ne duhet të bëjmë më shumë. Është e papranueshme që amerikanët paguajnë shumë më shumë se njerëzit në vendet e tjera për të njëjtat barna, shpesh të prodhuara në të njëjtin vend. Kjo është e gabuar, kjo është e padrejtë dhe së bashku do ta ndalojmë dhe do ta ndalojmë shpejt. (Duartrokitje.)
Unë, po i kërkoj Kongresit të miratojë legjislacionin që më në fund merr përsipër problemin e ngarkimit të lirë global dhe ofron drejtësi dhe transparencë çmimesh për pacientët amerikanë, më në fund. (Duartrokitje.)
Ne gjithashtu duhet të kërkojmë nga kompanitë e barnave, kompanitë e sigurimeve dhe spitalet të zbulojnë çmimet reale për të nxitur konkurrencën dhe për të ulur kostot. (Duartrokitje.)
Asnjë forcë në histori nuk ka bërë më shumë për të avancuar gjendjen njerëzore sesa liria amerikane. Vitet e fundit (Duartrokitje) në vitet e fundit, ne kemi bërë përparim të jashtëzakonshëm në luftën kundër HIV dhe SIDA-s. Zbulimet shkencore kanë sjellë një ëndërr dikur të largët. Buxheti im do t’u kërkojë demokratëve dhe republikanëve të bëjnë angazhimin e nevojshëm për të eliminuar epideminë e HIV-it në Shtetet e Bashkuara brenda 10 viteve. Ne kemi bërë hapa të jashtëzakonshëm. E pabesueshme. (Duartrokitje.)
Së bashku, ne do ta mposhtim SIDA-n në Amerikë dhe më gjerë. (Duartrokitje.)
Sonte, po ju kërkoj gjithashtu që të bashkoheni me mua në një luftë tjetër që të gjithë amerikanët mund ta marrin pas: luftën kundër kancerit të fëmijërisë. (Duartrokitje.)
Me Melania-n në galeri këtë mbrëmje është një vajzë shumë e guximshme 10-vjeçare, Grace Eline. Çdo ditëlindje (Duartrokitje) përshëndetje, Grace. Çdo ditëlindje që kur ishte katër vjeç, Grace u kërkoi miqve të saj të dhuronin për Spitalin e Fëmijëve St. Jude. Ajo nuk e dinte që një ditë mund të bëhej edhe vetë paciente. Kështu ndodhi.
Vitin e kaluar, Grace u diagnostikua me kancer në tru. Menjëherë ajo filloi trajtimin me rrezatim. Në të njëjtën kohë, ajo mblodhi komunitetin e saj dhe mblodhi më shumë se 40,000 dollarë për luftën kundër kancerit. (Duartrokitje.)
Kur Grace përfundoi trajtimin vjeshtën e kaluar, mjekët dhe infermieret e saj brohorisnin – ata e donin atë; ata ende e duan atë – me lot në sy ndërsa ajo vari një poster ku shkruhej: “Dita e fundit e kimioterapisë”. (Duartrokitje.)
Faleminderit shumë, Grace. Ju jeni një frymëzim i madh, për të gjithë në këtë dhomë. Faleminderit shumë.
Shumë kancere të fëmijërisë nuk kanë parë terapi të reja në dekada. Buxheti im do t’i kërkojë Kongresit 500 milionë dollarë gjatë 10 viteve të ardhshme, për të financuar këtë kërkim kritik për shpëtimin e jetës.
Për të ndihmuar prindërit që punojnë, ka ardhur koha të kalojë Zgjedhja e Shkollës për fëmijët e amerikanëve. (Duartrokitje.)
Jam gjithashtu krenar që jam presidenti i parë që përfshin në buxhetin tim një plan, për pushimin familjar me pagesë mbarëkombëtare, në mënyrë që çdo prind i ri të ketë mundësinë të lidhet me fëmijën e tij të porsalindur. (Duartrokitje.)
Nuk mund të ketë kontrast më të madh me imazhin e bukur të një nëne që mban fëmijën e saj të mitur sesa shfaqjet rrëqethëse që pa kombi ynë ditët e fundit. Ligjvënësit në New York brohoritën me kënaqësi për miratimin e legjislacionit që do të lejonte nxjerrjen e foshnjës nga barku i nënës në momentet e lindjes. Këta janë foshnja të gjalla, të ndjeshme, të bukura, që kurrë nuk do të kenë mundësinë të ndajnë dashurinë dhe ëndrrat e tyre me botën. Dhe më pas, patëm rastin e Guvernatorit të Virxhinias, ku ai deklaroi se do të ekzekutonte një fëmijë pas lindjes.
Për të mbrojtur dinjitetin e çdo personi, po i kërkoj Kongresit të miratojë legjislacionin për të ndaluar abortin e vonuar të fëmijëve që mund të ndjejnë dhimbje në barkun e nënës. (Duartrokitje.)
Le të punojmë së bashku, për të ndërtuar një kulturë që ushqen jetën e pafajshme. (Duartrokitje.)
Dhe le të ripohojmë një të vërtetë themelore: të gjithë fëmijët, të lindur dhe të palindur, janë krijuar sipas shëmbëlltyrës së shenjtë të Perëndisë.
Pjesa e fundit e agjendës sime është mbrojtja e sigurisë amerikane. Gjatë dy viteve të fundit, ne kemi filluar të rindërtojmë plotësisht ushtrinë e Shteteve të Bashkuara, me 700 miliardë dollarë vitin e kaluar dhe 716 miliardë dollarë këtë vit.
Ne, po bëjmë gjithashtu, që kombet e tjera të paguajnë pjesën e tyre të drejtë. (Duartrokitje.)
Së fundi. Për vite me radhë, Shtetet e Bashkuara po trajtoheshin shumë padrejtësisht nga miqtë tanë, anëtarë të NATO-s. Por tani ne kemi siguruar, gjatë dy viteve të fundit, më shumë se 100 miliardë dollarë rritje në shpenzimet e mbrojtjes nga aleatët tanë të NATO-s. Ata thanë se nuk mund të bëhej. (Duartrokitje.)
Si pjesë e ngritjes sonë ushtarake, Shtetet e Bashkuara po zhvillojnë një sistem të fundit të mbrojtjes raketore.
Nën administratën time, ne kurrë nuk do të kërkojmë falje për avancimin e interesave të Amerikës.
Për shembull, dekada më parë, Shtetet e Bashkuara hynë në një traktat me Rusinë në të cilin ne ramë dakord të kufizojmë dhe reduktojmë aftësinë tonë raketore. Ndërsa ne e ndoqëm marrëveshjen dhe rregullat deri në germë, Rusia vazhdimisht i shkeli kushtet e saj. Po vazhdon prej shumë vitesh. Kjo është arsyeja pse unë njoftova se Shtetet e Bashkuara po tërhiqen zyrtarisht nga Traktati i Forcave Bërthamore me Rreze të Mesme, ose Traktati INF.
Ndoshta (Duartrokitje), ne, me të vërtetë nuk kemi zgjidhje. Ndoshta ne mund të negociojmë një marrëveshje të ndryshme, duke shtuar Kinën dhe të tjerat, ose ndoshta nuk mundemi – në këtë rast, ne do të shpenzojmë më shumë dhe do t’i rinovojmë shumë të tjerat. (Duartrokitje.)
Si pjesë e një diplomacie të re të guximshme, ne vazhdojmë shtytjen tonë historike për paqen në Gadishullin Korean. Pengët tanë kanë ardhur në shtëpi, testimi bërthamor është ndalur dhe nuk ka pasur një lëshim rakete për më shumë se 15 muaj. Nëse unë nuk do të isha zgjedhur President i Shteteve të Bashkuara, ne do të ishim tani, sipas mendimit tim, në një luftë të madhe me Korenë e Veriut. (Duartrokitje.)
Mbetet shumë për të bërë, por marrëdhënia ime me Kim Jong Un është e mirë. Kryetari Kim dhe unë do të takohemi përsëri më 27 dhe 28 shkurt në Vietnam. (Duartrokitje.)
Dy javë më parë, Shtetet e Bashkuara njohën zyrtarisht qeverinë legjitime të Venezuelës (duartrokitje) dhe Presidentin e saj të ri, Juan Guaidó. (Duartrokitje.)
Ne, qëndrojmë me popullin venezuelian në kërkimin e tij fisnik për liri dhe dënojmë brutalitetin e regjimit të Maduros, politikat socialiste të të cilit e kanë kthyer atë komb nga më i pasuri në Amerikën e Jugut në një gjendje varfërie të tmerrshme dhe dëshpërimi. (Duartrokitje.)
Këtu në Shtetet e Bashkuara jemi të alarmuar nga thirrjet e reja për të adoptuar socializmin në vendin tonë.
Presidenti Donald J. Trump: Amerika, u themelua mbi lirinë dhe pavarësinë, dhe jo mbi detyrimin, dominimin dhe kontrollin e qeverisë. (Duartrokitje.)
Ne, kemi lindur të lirë dhe do të qëndrojmë të lirë. (Duartrokitje.)
Audienca: SHBA! SHBA! SHBA!
Presidenti Donald J. Trump: Sonte, ne ripërtërijmë vendosmërinë tonë se Amerika nuk do të jetë kurrë një vend socialist. (Duartrokitje.)
Audienca: SHBA! SHBA! SHBA!
Presidenti Donald J. Trump: Një nga grupet më komplekse të sfidave me të cilat përballemi, dhe kemi prej shumë vitesh, është Lindja e Mesme. Qasja jonë bazohet në realizmin parimor, jo në teori të diskredituara që kanë dështuar për dekada të tëra të japin përparim. Për këtë arsye, administrata ime njohu kryeqytetin e vërtetë të Izraelit dhe hapi me krenari Ambasadën Amerikane në Jerusalem. (Duartrokitje.)
Trupat tona të guximshme, kanë luftuar tani në Lindjen e Mesme për gati 19 vjet. Në Afganistan dhe Irak, gati 7000 heronj amerikanë kanë dhënë jetën. Më shumë se 52,000 amerikanë janë plagosur rëndë. Ne kemi shpenzuar më shumë se 7 trilion dollarë për të luftuar luftërat në Lindjen e Mesme. Si kandidat për President, premtova me zë të lartë një qasje të re. Kombet e mëdha nuk bëjnë luftëra pa fund. (Duartrokitje.)
Kur mora detyrën, ISIS kontrollonte më shumë se 20,000 milje katrorë në Irak dhe Siri, vetëm dy vjet më parë. Sot, ne kemi çliruar pothuajse të gjithë territorin nga kontrolli i këtyre përbindëshave gjakatarë.
Tani, ndërsa punojmë me aleatët tanë për të shkatërruar mbetjet e ISIS-it, është koha për t’u dhënë luftëtarëve tanë trima në Siri një mirëseardhje të ngrohtë në shtëpi.
Unë, gjithashtu i kam përshpejtuar negociatat tona për të arritur, nëse është e mundur, një zgjidhje politike në Afganistan. Pala kundërshtare, është gjithashtu shumë e lumtur që po negocion. Trupat tona kanë luftuar me trimëri të pakrahasueshme. Dhe falë trimërisë së tyre, ne tani jemi në gjendje të ndjekim një zgjidhje të mundshme politike të këtij konflikti të gjatë dhe të përgjakshëm. (Duartrokitje.)
Në Afganistan, administrata ime po zhvillon bisedime konstruktive me një numër grupesh afgane, duke përfshirë talebanët. Ndërsa bëjmë përparim në këto negociata, ne do të jemi në gjendje të zvogëlojmë praninë e trupave tona dhe të fokusohemi në kundërterrorizmin. Dhe ne me të vërtetë do të fokusohemi te kundërterrorizmi.
Ne, nuk e dimë nëse do të arrijmë një marrëveshje, por e dimë se, pas dy dekadash lufte, ka ardhur ora që të paktën të përpiqemi për paqen. Dhe pala tjetër do të donte të bënte të njëjtën gjë, sepse është koha. (Duartrokitje.)
Mbi të gjitha, miku dhe armiku nuk duhet të dyshojnë kurrë në fuqinë dhe vullnetin e këtij kombi, për të mbrojtur popullin tonë. Tetëmbëdhjetë vjet më parë, terroristë të dhunshëm sulmuan USS Cole. Dhe muajin e kaluar, forcat amerikane vranë një nga udhëheqësit e atij sulmi. (Duartrokitje.)
Ne, jemi të nderuar që na bashkohet sonte nga Tom Wibberley, djali i të cilit, Navy Seaman Craig Wibberley, ishte një nga 17 marinarët që humbëm tragjikisht. Tom, ne zotojmë të kujtojmë gjithmonë heronjtë e USS Cole. Faleminderit, Tom. (Duartrokitje.)
Administrata ime, ka vepruar me vendosmëri, për t’u përballur me sponsorin kryesor shtetëror të terrorit në botë: regjimin radikal në Iran. Është një regjim radikal. Ata bëjnë gjëra të këqija.
Për të siguruar që kjo diktaturë e korruptuar të mos fitojë kurrë armë bërthamore, unë tërhoqa Shtetet e Bashkuara nga marrëveshja katastrofike bërthamore e Iranit. (Duartrokitje.)
Dhe vjeshtën e kaluar, ne vendosëm sanksionet më të ashpra, të vendosura ndonjëherë nga ne ndaj një vendi.
Ne, nuk do t’i largojmë sytë nga një regjim që thërret Vdekje Amerikës dhe kërcënon me gjenocid kundër popullit hebre. (Duartrokitje.)
Ne, kurrë nuk duhet të injorojmë helmin e poshtër të antisemitizmit, ose ata që përhapin besimin e tij helmues. Me një zë, ne duhet ta përballojmë këtë urrejtje kudo dhe kudo që shfaqet.
Vetëm muaj më parë, 11 hebreje-amerikanë u vranë mizorisht në një sulm antisemitik në sinagogën Tree of Life në Pittsburgh. Oficeri i SWAT Timothy Matson u përplas me armë zjarri dhe u qëllua shtatë herë duke ndjekur vrasësin. Dhe ai ishte shumë i suksesshëm. Timothy sapo ka bërë operacionin e tij të 12-të dhe ai do të bëjë shumë të tjera. Por ai e bëri udhëtimin për të qenë këtu me ne sonte. Oficeri Matson, faleminderit. Ne jemi përgjithmonë mirënjohës. Faleminderit shumë. (Duartrokitje.)
Sonte na është bashkuar edhe e mbijetuara e Pitsburgut, Judah Samet. Ai mbërriti në sinagogë kur filloi masakra. Por Juda jo vetëm që i shpëtoi mezi vdekjes vjeshtën e kaluar, më shumë se shtatë dekada më parë, ai i mbijetoi ngushtë kampet naziste të përqendrimit. Sot Juda është ditëlindja e 81-të. (Duartrokitje.)
Judah thotë, se mund t’a kujtojë ende momentin e saktë, gati 75 vjet më parë, pas 10 muajsh në një kamp përqendrimi, kur ai dhe familja e tij u futën në një tren dhe i thanë se po shkonin në një kamp tjetër. Papritur, treni kërciti dhe u ndal shumë. U shfaq një ushtar. Familja e Judës u përgatit për më të keqen absolute. Pastaj babai i tij thirri me gëzim: “Janë amerikanët! Janë amerikanët!” Faleminderit. (Duartrokitje.)
Një i mbijetuar i dytë i Holokaustit, që është këtu sonte, Joshua Kaufman, ishte i burgosur në Dachau. Ai kujton, se po shikonte përmes një vrime në murin e një makine bagëtie teksa ushtarët amerikanë u futën me tanke. “Për mua,” kujton Joshua, “ushtarët amerikanë ishin prova se Zoti ekziston dhe ata zbritën nga qielli.” Ata zbritën nga Parajsa.
E fillova këtë mbrëmje, duke nderuar tre ushtarë që luftuan në Ditën D, në Luftën e Dytë Botërore. Njëri prej tyre ishte Herman Zeitchik. Por ka më shumë për historinë e Hermanit. Një vit pasi sulmoi plazhet e Normandisë, Herman ishte një nga ushtarët amerikanë që ndihmuan në çlirimin e Dachaut. (Duartrokitje.)
Ai ishte një nga amerikanët që ndihmoi në shpëtimin e Joshuas nga ai ferr në Tokë. Pothuajse 75 vjet më vonë, Herman dhe Joshua janë të dy së bashku në galeri sonte, të ulur krah për krah, këtu në shtëpinë e lirisë amerikane. Herman dhe Joshua, prania juaj këtë mbrëmje vlerësohet shumë. Faleminderit shumë. Faleminderit. (Duartrokitje.)
Kur ushtarët amerikanë u nisën nën qiejt e errët mbi Kanalin Anglez, në orët e para të Ditës D, të vitit 1944, ata ishin thjesht të rinj të moshës 18 dhe 19 vjeç, duke u përplasur me mjetin e brishtë zbarkues drejt betejës më të rëndësishme në historinë e luftës.
Ata nuk e dinin nëse do t’i mbijetonin kësaj ore. Ata nuk e dinin nëse do të plaken. Por ata e dinin se Amerika duhej të fitonte. Kauza e tyre ishte ky komb dhe breza ende të palindur.
Pse e bënë? E bënë për Amerikën. Ata e bënë atë për ne.
Gjithçka, që ka ardhur që atëherë, triumfi ynë mbi komunizmin, kërcimet tona gjigante të shkencës dhe zbulimit, përparimi ynë i pakrahasueshëm drejt barazisë dhe drejtësisë, gjithçka është e mundur falë gjakut dhe lotëve, guximit dhe vizionit të amerikanëve që erdhën më parë.
Mendoni për këtë Kapitol. Mendoni, pikërisht për këtë dhomë, ku ligjvënësit para jush votuan për t’i dhënë fund skllavërisë, për të ndërtuar hekurudhat dhe autostradat dhe për të mposhtur fashizmin, për të siguruar të drejtat civile dhe për të përballur perandoritë e liga.
Këtu sonte, ne kemi ligjvënës nga e gjithë kjo republikë madhështore. Ju keni ardhur nga brigjet shkëmbore të Maine dhe majat vullkanike të Havait; nga pyjet me borë të Wisconsin dhe shkretëtirat e kuqe të Arizonës; nga fermat e gjelbra të Kentakit dhe plazhet e arta të Kalifornisë. Së bashku, ne përfaqësojmë kombin më të jashtëzakonshëm në të gjithë historinë.
Çfarë do të bëjmë me këtë moment? Si do të kujtohemi?
I pyes burrat dhe gratë e këtij Kongresi: Shikoni mundësitë që kemi përpara. Arritjet tona më emocionuese janë ende përpara. Udhëtimet tona më emocionuese ende presin. Fitoret tona më të mëdha janë ende përpara. Nuk kemi filluar ende të ëndërrojmë.
Ne, duhet të zgjedhim nëse përcaktohemi nga dallimet tona apo nëse guxojmë t’i tejkalojmë ato.
Ne, duhet të zgjedhim nëse e shpërdorojmë trashëgiminë tonë të madhe apo nëse deklarojmë me krenari se jemi amerikanë.
Ne, bëjmë të pabesueshmen. Ne, sfidojmë të pamundurën. Ne, pushtojmë të panjohurën.
Kjo është koha për të rindezur imagjinatën amerikane. Kjo është koha për të kërkuar majën më të lartë dhe për të vendosur yllin më të ndritshëm. Kjo është koha, për të rindezur lidhjet e dashurisë, besnikërisë dhe kujtesës, që na lidhin së bashku si qytetarë, si fqinjë, si patriotë.
Kjo është e ardhmja jonë, fati ynë dhe zgjedhja jonë për të bërë. Unë po ju kërkoj të zgjidhni madhështinë.
Pavarësisht sprovave, me të cilat përballemi, pavarësisht sfidave që do të vijnë, ne duhet të ecim përpara së bashku.
Ne, duhet ta mbajmë Amerikën të parën në zemrat tona. Lirinë, duhet ta mbajmë të gjallë në shpirtin tonë. Dhe ne duhet të mbajmë gjithmonë besim në fatin e Amerikës që një komb, nën Zotin, duhet të jetë shpresa dhe premtimi, dhe drita dhe lavdia, midis të gjitha kombeve të botës.
Faleminderit.
Zoti ju bekofte. Dhe Zoti e bekoftë Amerikën.
Faleminderit shumë.
(February 5, 2019)
