Fillimi i mësimit të gjuhës shqipe në Miçigen ,vlerë kombëtare për fëmijët shqiptarë në mërgim

Nga Gjekë Gjonaj

Dikur në Malësi  ka ekzistuar një fjalë që thoshte: “Fëmija merr gjuhën e nënës.” Kjo ndoshta sepse nëna ishte ajo që i këndonte që në djep; ndoshta ngaqë nëna e ushqente dhe nëna i qëndronte më pranë gjatë fazave të rritjes. Besoj se janë nënat që duhet të kuptojnë se nëse fëmijët humbasin gjuhën, atëherë humbasin vetveten, identitetin dhe kështu do të kthehen në qenie pa drejtim. Nëse dikush nuk e di nga vjen, as nuk e di ku do të shkojë. Nëse dikush harron gjuhën e nënës, çfarëdo drejtimi të marrë në jetë, do të jetë i pasigurt, gjithmonë do të jetë i çalë, sepse do të shkëputet nga rrënjët. Fëmijët e vegjël nuk e dinë këtë. Ndaj është detyra e prindërve, të jenë më të kujdesshëm dhe më të fuqishëm në ruajtjen e gjuhës, si elementi më kryesor që përçon krenarinë dhe përkatësinë kombëtare.

Ruajtja e gjuhës shqipe  tek fëmijët shqiptarë e sidomos tek ata fëmijë që  kanë lindur dhe po rriten larg atdheut është një amanet që e gjejmë në vargjet e  Homerit shqiptar Atë  Gjergj Fishtës:

…Pra mallkue njai bir Shqyptari,

Qi këtë gjuhë të Perëndis’,

Trashëgim na la i  Pari,

Trashigim s’ia len ai fmis’,…

Mësimi i gjuhës shqipe dhe kulturës shqiptare në Shtetet e Bashikuara të Amerikës  dhe diasporë është një përmbushje e amanetit që të parët tanë kanë lënë për ruajtjen dhe zhvillimin e saj ndër breza, e ndër vise të huaja.

Një e veçantë e shqiptarëve që jetojnë në Detroit  është fillimi i mësimit   të gjuhës shqipe para pak ditësh  në Miçigen dhe qytetet përreth, organizuar nga  Shoqata “Jehona e Malësisë”. Ky është lajm  mbi të  gjitha lajmet , për  shkak të rëndësisë dhe peshës që ka  mësimi i gjuhës amtare  të fëmijëve shqiptarë në mërgim.  Dita e hapjes së mësimit të gjuhës shqipe   për fëmijët e komunitetit shqiptar që kanë lindur dhe  jetojnë atje , i gëzoi disa prej tyre, bashkë  me prindërit dhe mësuesit, por edhe  të gjithë ata shqiptarë të cilët janë  krenarë për origjinën që kanë dhe  janë të vetëdijshëm se ruajtja e gjuhës është obligim  moral dhe kombëtar i të gjithëve.

Fëmijët  kur për herë të parë hynë në klasë, në zyrën e Shoqatës “ Jehona e Malësisë” u njoftuan me mësuesen ( mësimdhënësit) e tyre, e cila i priti me buzëqeshje dhe me fjalë të ëmbla, iu  gëzuan ditës së re , e cila kishte hapur një faqe të re  për të mirën  e tyre, që ta mësojnë  edhe gjuhën e nënës.  Prindërit të cilët i shoqëruan  deri te dera e  klasës mësimore, ndiheshin ndryshe nga ditët tjera. Dhe ky fakt duhet t’i motivojë jo vetëm këta prindër që t’i dërgojnë fëmijët e tyre të mësojnë gjuhën shqipe , por edhe   shumë prindër të tjerë , fëmijët e të cilëve  lindin dhe rriten larg atdheut. Me të drejtë shkrimtari i njohur shqiptar Sami Frashëri ka thënë:

“ Shenja e kombit është gjuha.

Kur një komb e humb gjuhën,

ai humb edhe veten”.

Kryetari  i Shoqtës  “Jehona e Malësisë” Agron Dedivanaj  ka pohuar  se  me shtimin   e brezave të rinj  të komunitetit shqiptar jashtë atdheut një grup vullnetarësh, dashamirës të gjuhës shqipe të shoqatës sonë, pas disa përpjekjeve dhe takimeve me prindërit shqiptarë,   e pamë të domosdoshme  që dashuria ndaj gjuhës  të institucionalizohet dhe të ketë një formë  të organizuar mësimore të rregulltë me plan dhe program didaktik. Programi mësimor, shton ai,  është hartuar  me metoda bashkëkohore , praktike dhe argëtuese, ndërkaq në kuadër të  mësimit të gjuhës shqipe,  janë përfshirë edhe   tregime, poezi patriotike, dialogje, lojëra gjuhësore, e video eduklative, të cilat e pasurojnë procesin e mësimit.

“ Qëllimi është  që çdo fëmijë shqiptarë të ketë mundësi   të mësojë vetë të flasë  dhe të shkruajë gjuhën shqipe, sipas normave drejtshkrimore.  Ky është një akt dashurie ndaj  gjuhës  dhe kombit, por edhe brezave  të ardhshëm”, ka thënë Dedivanaj.   Sipas tij interesimi i prindërve për t’i dërguar fëmijët e tyre në  orët e mësimit të gjuhës shqipe  është  i lakmueshëm që në ditët e para.  Interesimi i fëmijëve ka qenë shumë i lartë, duke treguar motivim, dëshirë dhe kureshtje të madhe për të mësuar gjuhën tonë kombëtare. Entuziazmi i tyre reflektohet edhe në komentet e sinqerta që marrim nga nxënësit. Një vajzë e vogël, pas përfundimit të orës, tha: “Ora ishte shumë e shkurtër, doja të ishte shumë më e gjatë.”

Ky reagim tregon qartë vlerën e madhe që ky proces arsimor ka për fëmijët dhe na kujton se, ashtu si një thesar me vlerë, rezultatet e tij do të shihen edhe më plotësisht në të ardhmen. Deri më tani  kemi 107 nxënës të shpërndarë në 5 klasa të ndryshme. Profesorët janë duke bërë sistemimin përfundimtar të nxënësve, me qëllim hapjen e një klase të gjashtë, e cila do të jetë e dedikuar për nxënës me njohuri më të avancuara të gjuhës shqipe”, shprehet Dedivanaj.

Ai  veçmas  falënderon profesorët, Elvira Shkëmbi, Kanto Dushaj, Shaqe Berishaj dhe Kolë Dedivanaj, kontributi, profesionalizmi dhe përkushtimi i  të cilëve,  në zhvillimin e orëve të mësimit,  përbëjnë një vlerë të rëndësishme për ruajtjen dhe avancimin e gjuhës shqipe. Mirënjohje u   shpreh  edhe prindërve, të cilët me angazhim dhe mbështetje i motivojnë fëmijët e tyre të vazhdojnë mësimin e gjuhës shqipe .

Hapja e   mësimit të gjuhës amtare   të fëmijëve  që jetojnë në mërgim  dhe rriten  në një mjedis shumëgjuhësor, siç është Amerika,ku në shtëpi flasin shqip, ndërsa në shkollë në gjuhë  joamtare ,  është  një pasuri e pamohueshme dhe vlerë  kombëtare për brezin e ri . Një fëmijë në moshën shkollore, që di shqip, kur është në mërgim e ruan edhe identitetin. Nëse nuk e njeh gjuhën shqipe, si mund të quhet shqiptar?

Mbetet të shpresojmë  se bashkëkombasit tanë kudo që ndodhen në mëgrim do të kontribuojnë në  ruajtjen e  e gjuhës dhe kulturës shqiptare   dhe do  të bashkohen për t’i ndihmuar fëmijët  e tyre  që edhe ata ta vijojnë mësimin plotësues në gjuhën shqipe , duke hapur edhe klasa të reja.Të gjithë për shkollën shqipe në disasporë , sepse kjo na nderon dhe ndërgjegjëson si komb!