7 korrik, bashkohuni kundër tiranëve. Mëmëdheu po thërret!

Dashuria për atdheun është e vetmja urë lidhëse mes jetës dhe vdekjes. E brishtë si një rrjetë kocke, e fortë si një litar shpëtimi. Pas shqetësimeve të protestuesve qëndron shpëtimi i shpresës se Shqipëria do të shpëtojë nga vdekja

Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike

Ju që e doni veten dhe Shqipërinë duhet të jeni në rrugë me atdhetarët që do të protestojnë.

Nëse jo, ndoshta protesta do të shuhet. Duket se kjo revoltë e ndezur shumë vite më parë tani po ringjallet, por kjo nuk duhet të jetë arsye që ne të kritikojmë pa asnjë propozim, të dënojmë apo të “konsiderojmë”, kur të gjithë e dimë se është e lehtë të jesh gjeneral pas një beteje.

Ju duhet të jeni me njerëzit që po demonstrojnë, edhe nëse ndonjë kokëtul do të thotë se janë “huliganë”, duke mos kuptuar se ka shumë varfanjakë të zemëruar, të dëshpëruar që thjesht nuk dinë se çfarë të bëjnë më pas. Ata janë të vetëdijshëm se ka kohë që nuk janë mirë në atë vend. Prandaj, duhen adresuar fjalë lavdëruese. Përveç shumë njerëzve prej atyre që dilnin vitet e kaluara, në rrugë do të ketë edhe shumë fytyra të reja, ato që dukeshin apatike dhe të pa-interesuara dhe në fakt inati vlonte gjatë gjithë kohës në to. Është shumë e rëndësishme që një energji e pa montuar, e pa mobiluar, e sinqertë të zbulojë gjendjen tragjike të katastrofës humanitare në Shqipëri.

Se ne nuk mund ta “heqim çibanin” brenda natës dhe pastaj të ndërtojmë edhe gjyqësorin, policinë, politikanë të shkolluar , zyrtarë publikë dhe institucione që realisht do t’u besohen brenda natës. Çdo parashikim tani do të ishte shumë mosmirënjohës. Pa një plan të qartë, strategji dhe një grup njerëzish të lidhur në rrjet, e gjithë kjo nuk është e mundur.

Tani mund të tingëllojë si një frazë e përsëritur klishe, por është thelbësore që të ketë një bazë më të gjerë njerëzish të gatshëm të mobilizohen në një thirrje, me një plan të qartë, konkret veprimi, kur të ndodhë shkasi  tjetër. Nuk duhet të lejojmë që protestat e radhës të zhvillohen pa kontaktet e njerëzve në mbarë Shqipërinë, diasporës, mediave, sindikatave, profesorëve universitarë, studentëve dhe organizatave të ndryshme, por edhe lëvizjeve lokale, njerëzve të mobilizuar nëpër fshatra e qytete, të gatshëm për të dalë në rrugë nëse duhet, si dhe infrastrukturat partiake, të cilat të gjitha duhet të punojnë së bashku për një qëllim më të lartë, sesa për interesa individuale, interesa të vogla.

Besoj se askush në qytetin e tyre nuk dëshiron të shohë më në pushtet kriminelë, të korruptuar, tradhtarë, servilë të armiqve dhe mashtrues. Problemi i madh është se të rinjtë, në pjesën më të madhe, nuk identifikohen me askënd nga skena politike, madje as nga skena socio-politike, si dhe fakti që janë më të rritur, të vetëdijshëm se do të kalojnë keq nëse organizuesit e protestave, pas rrëzimit të qeverisë mafioze që shpopullon Shqipërinë nga shqiptarët autokton për ta mbushur atë me afrikan, aziatik e arabik – nuk do të punonin për ndryshime rrënjësore. T`u rikthehet shpresa.

Për të rinjtë që do gjenden në rrugë për herë të parë, të gatshëm për të ndryshuar këto modele sjelljeje të vendosura në skenën politike, problem është se do kalojnë linçimin e mediave të pista të regjimit të korruptuar kriminal antishqiptarë dhe mund t`i bëjnë të mendojnë se është më mirë të qëndrojnë mënjanë dhe përfundimisht të emigrojnë, se sa të sakrifikohen për “hallet që kanë të bëjnë me Shqipërinë”

Kjo çmenduri e shpopullimit të Shqipërisë nga shqiptarët autokton, dhe zëvendësimi i tyre me “punëtorë” nga Bangladeshi, Arabia, Somalia, Rusia, Serbia etj., do të vazhdojë derisa shumica e shqiptarëve të përgjumshëm të thonë STOP. Jo më parë.

Shqiptarët mbyten ngadalë por me siguri nga të gjitha anët, thjesht sepse lehtësisht i pranojnë të gjitha teket dhe fëlliqësitë e regjimit mafioz që propagandohen nga mediat kundërmuese të shkatërruesit të Shqipërisë. Shqiptarët indiferent janë mësuar me çdo erë të keqe që kundërmon qelbësirë.

Dhe njerëz, shumë më keq do të jetë, thjesht, vetëm vazhdoni servilizmin ndaj qelbësirave.

Qëllimi i çibanit është shpopullimi i Shqipërisë, copëtimi i Kosovës dhe forcimi i Serbisë. Jugosllavia e re.

Parandaloni këtë krim monstruoz ndaj jush, ndaj fëmijëve, nipave e mbesave tuaja, ndaj Vendit dhe Kombit.

O shqiptar! Nëse ke dinjitet burrëror dhe je krenar, mos qëndro i ulur brenda kur jashtë çdo shpresë është zhdukur. Të jesh i lirë do të thotë të zgjohesh, veprosh dhe heqësh qafe zinxhirët.

***

Një jetë pa ëndrra, synime dhe shpresa është një jetë boshe. Kur heqim dekorimet dhe maskat dhe zbarkojmë në jetë, zbulojmë se kjo është jeta me njolla dhe të meta, me dobësi dhe forcë, me pafuqi dhe shpresë, me krizë dhe fitore. E tillë është jeta e zhveshur.

Pranverë 1994. Kaliforni. Isha 17 vjeç. U ula nën pemë, në kopshtin e shtëpisë sime, përballë plazhit ku qielli ishte i bukur dhe me yje mahnitës në një tokë të pushtuar nga dielli. Imagjinoja vendlindjen e të parëve të mi, Shqipërinë, të cilën e kisha planifikuar ta vizitoja për herë të parë në maj dhe mënyrën se si unë mund të kontribuoj në mbarëvajtjen e saj. Drita e tejdukshme e mbrëmjes së pranverës, që shkëlqente kudo, qëndronte para meje si një paralajmërim se shpresat e mia të mëdha dhe të larta se Shqipëria londineze do demokratizohet, fuqizohet dhe me trojet e copëtuara ribashkohet – do të realizoheshin. Zemra vazhdon të shpresojë shumë kohë pasi mendja ka filluar të dyshojë.

Optimistët krijojnë shpresë. Ne kemi nevojë për njerëz që shpresojnë. Optimistët krijojnë besim. Ne kemi nevojë për njerëz që besojnë se funksionon. Optimistët e drejtojnë lëvizjen e kokës drejt pozitives dhe së pamundurës. Pastaj shkojmë më tej nga sa mendonim kur filluam.

Shikoni një qiri, ai shkëlqen. Një simbol i shpresës dhe gëzimit. Shikoni një qiri, ai hedh hije. Një simbol i pikëllimit dhe humbjes. Shikoni një qiri, ai fiket. Një simbol i gjithçkaje që ishte. Shikoni një qiri, ai shkëlqen. Një simbol i asaj që kemi.

Shpresa është si sythat blu të rrugës pas borës së shkrirë pranverore.