TE ZGJEDHURA NGA POET TE SHQUAR

[shaban cakolli]

DJALI DHE ZOGU

Në degë druri
Zogu qëndron
Djalëkeqi
Me gurë qëllon.

Zogu  lotin s’e ndal dot
Disa fjalë ia thotë,
- Hodhe gur për  dritare
Ç’të bëra unë
Që më vrave...

Me sjelljet  tua
 S’je  i mirë,
Prej teje unë
Nuk jam i lirë.

[shaban cakolli]

FUSTANI

Sa e bukur është Natyra
Si shoqja ime Mrika,
Të veshura si pranvera
Fustanin me pika.

- Fustanin me pika
Ku e ke blerë moj Donikë,
Ah Donikë sa të dua
A ma gjen dhe një mua?

Ma fali Donika
Fustanin  livadh,
Desha që ta veshi
Po ishte shumë i madh.

[shaban cakolli]

RINIA

E ëmbël është jeta
Posaçërisht rinia
Do të ishte pa vlerë
Po të mos ishte liria.
 
Rinia duhet të punojë
Më shumë të mësojë
Të bëhet dritë në errësirë
Përpara të na çojë.

[shaban cakolli]

MOS KE FRIKË

Zog  i bukur
Mirë  të vërej
Pse vështron
Andej - këndej?

Mos ke  frikë
Për folenë,
U prish e vjetra
Ndreqim të renë.

I yti është
I tërë  bliri
Ta fal ty
-O zog më  i miri.

[shaban cakolli]

PRANVERA

Fushat dhe malet
Plot gjelbërim,
Hedhin valle fëmijët
Sa shumë kanë gëzim.

Me ngrohtësi
Fryn era,
Natyra me lule
-Deri te dera.

Si fëmijët në djep
Rritet edhe bima.
Në livadhe e ara
Bie shi me vetëtima

[shaban cakolli]

E KAM NJË MOTËR
 
(Flora Brovinës)

E kam një motër
Nga Prishtina
I ngjanë drenushës
-Flora Brovina
Të pashë një natë
Në televizor
Të përqafova fort
Dhe të thashë:
Poezi të shkruaj,
Këngë të këndoj
Motra ime e dashur
Kurrë nuk do të harroj.

[shaban cakolli]

HASIJE SELISHTA-KRYEZIUHasije Selishta-Kryeziu

 

 

Heshtja e lirisë

 

E zbehtë është heshtja e lirisë

Rrugëton si e dehur

Të pathënat besnikërisht i ruan

 

Fiken qirinjtë

Pa e kuptuar se nën qiellin tonë

Koha e lashtësisë

Rigon në shpirtërat tanë

 

Dashuria për liri

Është rradhitur si krushqit

Kur e prunë nusen,

Ndërsa tani janë në mëdyshje

Se ajo shpejt është plakur

Pa e jetuar nusërinë

[shaban cakolli]

Ndarja

 

Nuk e di ç’të duhen sytë e mi

Kur nga terri janë lodhur

Një pjesë e kanë nga shiu

 

Një pjesë e vetullës

Te Molla e Kuqe

Pjesa tjetër në Ulqin

 

Njëra dorë në Rozafë

Tjetra në Shkup

Po Çamëria?

 

Më the kam gishtin

E Bukur për unazë

Por unë jam shumë larg

 

Si mund të përqafohemi

Kur trupi është ndarë

Mos më thuaj se më ke harruar

Kur unë yllëza jote jam aq larg

 

 

Po thahem shqip

 

Në një gotë pritje

Jam djegur

 Së bashku me luleborën

 

Kam shumë etje

Po thahem shqip

Nëpër muret e zeza

 

Ende nuk dihet

Cilat gota

mbushen nga shiu

 

Aktori rri para Teatrit

Me duar në xhepa

 

Cka më duhet

Heshtja e tij

Dhe ëndrrat

 

 

Melodi tjetër

 

Tërë jetën jam lutur

Që të rrëzohen muret e larta

Të krijuara

Nga marrëzitë e stepura

 

Një letër kam shkruar

Pa i vënë pikë askund

Për të paralajmëruar

Kohën e vrarë

 

Në portën e alarmuar

Ajri po mbyllet

Nuk e dëshifrova

Nëse ajri prishet

Apo kujtesa avullon

 

Kur të gjitha këngët

Janë gati për t’u kënduar

Mendjefikurit bërtasin

Për melodi tjetër

 

[shaban cakolli]

Lule ajri

 

Një lule prej ajri

Çdo natë hap dritaret

Nga dhoma ime e gjer te hëna

Udhëtoj me frymëmarrjen e ajrit

Në përbashkësi aromash

Për të rifreskuar zalisjen

 

Në të gjitha ngjyrat

Pikturohet hëna e tretur

Në një kafaz universi

Përbrenda luleve rri në kornizë

Një syth pret rritjen

Lulja e ajrit të shumohet

 

 

Profili i zjarrit

 

Vjeshtë është

Nën hijen tënde fle

E ti ngutesh për në tempullin e gurit

 

Duart e vapës u shkrinë

Në vjeshtë

E ti si era barte vargun tim

Prej vjeshtës në ëndërr

Pastaj hyre në zemrën e shpirtit

 

Simfoninë e Bethovenit

Dëgjon nga tempulli i gurit

Pa e ditur se brenda saj

Digjesh

 

[shaban cakolli]

Lule ajri

 

Një lule prej ajri

Çdo natë hap dritaret

Nga dhoma ime e gjer te hëna

Udhëtoj me frymëmarrjen e ajrit

Në përbashkësi aromash

Për të rifreskuar zalisjen

 

Në të gjitha ngjyrat

Pikturohet hëna e tretur

Në një kafaz universi

Përbrenda luleve rri në kornizë

Një syth pret rritjen

Lulja e ajrit të shumohet

 

 

Profili i zjarrit

 

Vjeshtë është

Nën hijen tënde fle

E ti ngutesh për në tempullin e gurit

 

Duart e vapës u shkrinë

Në vjeshtë

E ti si era barte vargun tim

Prej vjeshtës në ëndërr

Pastaj hyre në zemrën e shpirtit

 

Simfoninë e Bethovenit

Dëgjon nga tempulli i gurit

Pa e ditur se brenda saj

Digjesh

 

[shaban cakolli]

Çatia e gruas

 

Kurrë nuk e dita

Cila ishte

 Çatia ime prej gjilpëre

 

 

 

 ***

 

Ndizet  kandili

Në shpirtin tim

Ç’të bëjë me hirin

 

Në mur të zemrës

Shumzohen

Puplat e zogjve të ngordhur

Ngase i gjuaje me shigjetë

Për të mos dëgjuar

Cicërrimën e korit të tyre

Dhe për t’i mbyllur

Në unin e vetmisë

Që të ikin në harresë

 

 

Baraspesha

 

Gruaja është e lindur

Në ditën e shërbëtorëve

Tabaku në duart e saj të qara

Ruan baraspeshën për shpifje

 

Burri pi kafen e mëngjesit

Me gotën e ujit plot

 

E ku ta di sa është e rëndësishme

Të tregohet diçka

Asaj i duhet edhe buzëqeshja

Të arrihet baraspesha

 

 

Thneglat

 

Thneglat janë rradhitur

Në katror të zi

Kërkojnë kokrrat e tyre

Në gjetje i grimcojnë

Pikëllimi derdhet në hijen e tyre

Tmerrohen nga prejardhja

Futen  në tokë

Duke kërkuar krahët

Copë e grimë u bënë

Për një thërrmijë

ç’krijesa të vogla

Te ura e mëkatit

Misteri i të madhit i shkeli

Zot

Mos i tërbo

Që të prekin varrtarë

[shaban cakolli]

SHEFQET CAKOLLI

U lind në Dardanë(ish Kamenicë),në vitin 1962.Në Prishtinë i mbaroi studimet në Fakultetin Ekonomik.
Nga vitet 80-ta,u gjind në perendim ku ushtroj një veprimtari kombëtare dhe intelektuale.
Shkruan poezi dhe publicistikë,ku ka botuar në revistat dhe gazetat tona në Kosovë dhe
diasporë,në të shumtën në:Rilindje,Zëri,Zëri i Kosovës,Bota e Re,etj....
Ka botuar:
"DRAMË E KRISUR" në vitin 2000
"LOTI I THYER" 2002#

[shaban cakolli]

DYMIJË VJET PA ZOT
Dy mijë vjet thërret mallkimi
Gjuhën ta shkyejmë i thanë
Me lyp bukë
Dritë për terr të zi.

Do të shkyejmë
Pa na ardhë turp
As për vashat tuaja
As për  nuset plasur.

Në mes dy këmbëve
Kokën çarë si kungull
Mendjen e hollë do t´i shtrydhim
Në ujë do ti hedhim.

Dymijë vjet qajta
Tue thirrë:
A ka Zot në këtë botë
Shqiptarët ku besojnë
A ka emër dhe sa zotëra janë
Jemi të humbur në kullë
N´odën pa kulm
Që nuk erdhi asnjëherë
Me hy brenda
Bekim me na dhënë.
   
    Gusht´98

[shaban cakolli]

GISHTI TREGUES
Gishtin tregues
Mos ia drejto dikujt
Se katër dëshmojnë
Kundër teje
Ai është tytë topi
Që shemb kulla
Dy krah njeri.

[shaban cakolli]

Raif Gashi

(1961)

 

U lind më 20.03.1961 në fshatin Meshinë, Malësia e Gallapit, komuna e Dardanës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje dhe në Tygjec, ndërsa shkollën e mesme në Dardanë. Studimet e filluara në Prishtinë iu ndërprenë në vitin 1981, për shkak të angazhimeve në rezistencën  kombëtare kundër okupimit serb. Me shkrime letrare filloi të merret qysh si nxënës i shkollës së mesme. Kryesisht shkruan poezi e herë pas herë edhe prozë. Disa herë është shpërblyer në konkursin letrar tradicional që e organizojnë komuna e Dardanës dhe klubi letrar “Nositi”, në kuadër të manifestimeve multikulturore  “Lulëkuqet e Prillit”.

Veprat letrare:

1. “Çiltërsia prej qelqi”, 2005,

2. “Mollë e egër”, 2008,

3. “Ecje nëpër etje”, 2010.

Jeton dhe vepron në Prishtinë.